In een open brief (of beter blog) heeft Jasmijn de Bruijn de tijd genomen om stil te staan bij de evolutie van de sport. Reflecterend over haar tijd bij de ponies werpt ze nu een blik op de evolutie van de paardensport. "Mijn dochter is begonnen met het rijden van haar KNHS wedstrijden. Maar sinds we weer regelmatig op wedstrijd gaan word ik er keer op keer mee geconfronteerd hoe de basissport is veranderd."
"Ik wil niet klinken als een ouwe doos die maar zit te zemelen over hoe vroeger alles beter was. Tijden veranderen nu eenmaal. Maar als ik zie wat er nog over is van de basissport dan word ik wel verdrietig." klinkt het verder. "Door de jaren heen heb ik langzaam die mooie basissport concoursen zien verdwijnen. Maar het aantal wedstrijden zien toenemen. Vandaag de dag kun je in vrijwel iedere regio iedere week binnen een straal van 30 km kiezen uit zeker twee of drie wedstrijden. "
"De (basis)wedstrijden en het systeem waarin deze worden georganiseerd hebben zich de laatste decennia naadloos aangepast aan onze snelle indivualistische consumptiemaatschappij. We hebben fast-food, fast-fashion en in de basissport: ‘fast competitions’. Proefjes, punten en zo snel mogelijk weer pleitte. Het rijden van wedstrijden is steeds meer een ordinaire jacht op die felbegeerde winstpunten geworden. Van jezelf meten met andere ruiters is vaak nauwelijks meer sprake. Óf door de kleine rubrieken of door het feit dat ruiters daar helemaal niet meer mee bezig zijn. De focus ligt op de winstpunten en op het zo snel mogelijk opklimmen naar een hoger niveau."
"Verenigingen die sinds jaar en dag de grote concoursen organiseerden, vaak ook in samenwerking met andere verenigingen uit een kring, kregen steeds meer concurrentie van ‘papieren verenigingen’. Verenigingen zonder eigen accommodatie, waar je op een goedkope manier KNHS lid kan worden zonder verdere verplichtingen van allerlei diensten. Die organiseren niets. Geen activiteiten, geen les, geen wedstrijden. Hooguit een ‘fast-competition’ op een pensionstal met minimale inzet. De rijbaan ligt er al en er hoeft alleen nog maar een jury gevraagd te worden. De winst van de kantine verdwijnt in de zakken van de uitbater van de pensionstal. Dit kun je eigenlijk nauwelijks nog wedstrijden noemen. Het zijn meer afwerkplekken voor proefjes. Met rubrieken met maar enkele deelnemers is er nauwelijks sprake van competitie, contact en verbinding. Geregeld zie je op zulke wedstrijden dat juryleden die ook instructeur zijn hun eigen klanten beoordelen. Ruiters hoeven het terrein niet meer af om naar een wedstrijd te gaan. Kunnen hun paarden uiteindelijk Z klasseren zonder dat die paarden ook maar iets van de wereld hebben gezien."