May-Davis sloeg aan het speuren toen haar paard Tarcoola stierf. ‘Had ik net een grote dressuurprijs mee gewonnen, bleek hij een tumor van 30 kilo in de maag te hebben,’ vertelt ze.
De amazone besloot om andere paarden te helpen door onderzoek te doen. Ze ontdekte in 1999 dat alle gedomesticeerde paarden een stukje nekband missen dat wilde paarden wel hebben. Wilde, of verwilderde paarden hebben zonder uitzondering een volledige nekband die de halswervels ondersteunt.
‘We denken dat het ontbrekende stukje nekband de oorzaak is van veel problemen, zoals artrose van de gewrichten, maar ook hyperbeweeglijkheid en coördinatieproblemen doordat het zenuwstelsel vanuit de nek is verstoord.’ Maar het zijn aannamen, geen echt bewijs, geeft ze toe.
Vanwege haar vermoeden werd ze met de dood bedreigd. ‘Het zou op een ongeluk lijken,’ werd haar verteld.
May-Davis gaf echter niet op. Ze speurde verder naar een verklaring voor coördinatieproblemen en slijtage. Zij vreest dat paarden afwijkingen hebben doordat ze verkeerd gefokt worden. ‘Onbewust hebben we de laatste vijftig jaar alleen gekeken naar uiterlijk, sierlijkheid en snelheid en is de stabiliteit er verder uit gefokt. Misschien moeten we op termijn meer op gezondheids- en welzijnskenmerken gaan fokken.’
De 58-jarige anatoom bracht haar bezoek in Nederland onder meer door voor de snijtafel bij een Nederlandse paardenslager. Voor zestien aanwezigen vertelde ze onder meer over de vele huidkankergezwellen die ze aantrof bij de ontleding van een paard. De onderzoekster was ook aanwezig op een seminar in Utrecht, georganiseerd door educatiebureau Equinestudies.
May-Davis ontleedde in totaal meer dan vijfhonderd paarden, zowel gedomesticeerd als wild, waaronder dressuurpaarden, zebra’s, ezels en renpaarden.
