"De para dressuur is terug van weg geweest en daar zijn we trots op en blij mee", klinkt het bij CHIO Rotterdam. "We herinneren ons natuurlijk het prachtige EK paradressuur 2019 met de enorme medailleregen voor TeamNL pararuiters en ook de jaren daarvoor toen deze rubriek op het programma stond. Dit jaar dus terug op het programma en zelfs in de hoofdring, onze prestigieuze Rotterdam piste." De deelnemers zijn gekend! Enkele van hen aan het woord:
Annemarieke Roling
We begonnen met Annemarieke Roling. Verassend op het podium op het NK onlangs in Ermelo. In de finale reed ze een schitterende kür op muziek. Bescheiden als ze is, regaeert ze toch verrast als we haar bellen. Annemarieke: “Ik vind het heel leuk om in Rotterdam te starten. Behalve tijdens Corona was ik eigenlijk altijd van de partij. Toen was het in de tweede ring en nu in de hoofdpiste en dat vind ik echt heel gaaf. We deden daar alleen de prijsuitreiking. Ik heb wel wat met het CHIO, want voordat ik verhuisde, vijf jaar geleden, zat ik in het regiobestuur van KNHS Zuid-Holland. Over mijn ziveren medaille tijdens het afgelopen NK; ik heb nooit durven dromen dat ik zover zou komen, zeker omdat ik een kür heb met alleen maar stap. Ik heb er heel hard voor getraind, zodat ik echt iedere beweging en iedere muzieknoot overeen kon laten komen. Deze kür was eigenlijk van een Finse amazone, maar haar paard leeft niet meer en daarom kon ik hem kopen. Ik word heel blij van de muziek, als ik de kür rij, komt er een lach op mijn gezicht. Mijn paard heet officieel Doo Schufro, maar we noemen hem Dux. Hij is veertien jaar, donker bruin en meet 1.72m. Hij is van mijzelf en we hebben heel lang naar een geschikt paard gezocht. Uiteindelijk vonden we hem via Monique Peutz. Het was liefde op het eerste gezicht van beide kanten. Hij is lang hengst geweest en nog steeds een baasje. Zo kan hij bijvoorbeeld niet naast andere paarden staan. Ik ben er in het begin ook heel vaak afgevallen. Echter inmiddels zijn we overal samen geweest en hebben we echt een band. Hij gaat voor me door het vuur en is het meest bijzondere paard wat ik ooit gehad en gereden heb”.
Britney de Jong
Als volgende belden we met Britney de Jong. Leuk detail is dat de opa van Britney trouw vrijwilliger is op het CHIO, hij werkt in team shuttle service. Britney is duidelijk verlegen en zegt eerlijk dat ze dit soort dingen moeilijk vindt. Maar ze staat ons keurig en vriendelijk te woord. Britney: “Ik ben 21 jaar en ik woon in Utrecht. Toen ik zag dat we ons op konden geven voor een para rubriek op het CHIO, leek me dat heel gaaf. Ongetwijfeld ga ik het straks spannend vinden, maar zover is het nog niet. Ik zal starten met Caramba (v. Tuschinski). Hij is donker bruin, zestien jaar en 1.71m hoog. Dit bloed is meestal niet makkelijk, maar hij doet alles voor mij. Ik rij hem nu vijf jaar. Hij is zeker wel een persoonlijkheid, maar éénmaal tussen de witte hekjes is hij volledig op mijn gefocust. Ik ben nog nooit op het CHIO geweest, heb het alleen via de livestream gezien dus ik weet niet precies wat ik kan verwachten. Ik les bij Marc van de Donk. Paarden zijn voor mij echt een hobby. Ik rij er twee per dag en dat is genoeg voor mijn lichaam. Ik ben bijna afgestudeerd als para veterinair en ben nu al twee dagen in de week aan het werk in de praktijk die mijn vaste werkgever wordt”.
Demi Uijtewaal
De volgende op ons lijstje was Demi Uijtewaal, één van de vele Demi’s in de para dressuur. Demi is duidelijk blij dat we haar gekozen hebben en valt meteen met de spreekwoordelijke deur in huis. Demi: “Ik ben echt heel blij dat ik op het CHIO mag starten. Ik heb die kans nog nooit gehad en ben met mijn laatste wedstrijden bezig. Ik kom oorspronkelijk uit Middelharnis en het CHIO Rotterdam was het dichtstbijzijnde concours waar ik altijd heen ging. Nu woon ik in Almere, maar ook niet lang meer. Mijn paard heet Winando (v. Jet Set D), is een vos en meet 1.75m. Hij is super lief en heeft een heel fijn karakter. Ik hoef zelfs geen baan te verkennen als ik op vreemd terrein ben. Dit laatste komt ongetwijfeld, omdat hij bijna de hele wereld al gezien heeft met zijn vorige eigenaresse Jessica Leijser. Zoals gezegd zijn Winando en ik nu bezig aan onze laatste wedstrijden. Rotterdam zou zomaar eens de allerlaatste kunnen zijn. Hij krijgt wat last van blessures, wat ik wijt aan slijtage en daarom gun ik hem zijn pensioen. Ik ga verhuizen naar Heemskerk en daar hoop ik nog een paar jaar mooie bosritjes met hem te kunnen maken. Ik hou van de natuur en dat vind ik ook kenmerkend voor het CHIO, de locatie, midden in het bos en toch in de stad. Rust in de herrie, bijzonder. Mijn grote voorbeeld is Catherine Dufour. Zij rijdt op het allerhoogste niveau en toch met een ontzettend vriendelijk beeld, zo mooi van de hand af. Toevallig heb ik haar trouwens de eerst keer live gezien in Rotterdam. Ik bedacht me toen dat ik het ook zo wilde. Terugkomend op mijn aanstaande verhuizing. Een half jaar geleden als iemand mijn naam noemde, dacht diegene alleen aan paarden. Maar daar gaat verandering in komen. Na de verhuizing heb ik geen stallen meer aan huis. Bewust. Ik wil meer tijd voor mezelf gaan hebben en mezelf verder ontdekken. Benieuwd hoe dat dat zal zijn”.
Maud Haarhuis
Van Almere naar het Oosten van het land. Op het moment dat we haar belden was ze in Geesteren, samen met haar moeder. We spraken met Maud Haarhuis (20). Maud: “Ik woon dichtbij Almelo en vond het CHIO altijd al een mooi concours. Toen ik de mogelijkheid zag om er zelf te rijden, heb ik meteen ingeschreven. Van oorsprong ben ik springamazone, maar nadat ik een hersenbloeding gehad heb, ben ik dressuur gaan rijden. Nu wil ik graag zo ver mogelijk proberen te komen in de para dressuur. Voorheen startte ik in grade IV, maar mijn paard raakte geblesseerd en toen we na drie jaar weer aan de gang konden, werd ik grade III gekeurd. In 2019 was ik als toeschouwer op het EK aanwezig en dat vond ik heel mooi. Nu ik er dus zelf mag rijden, vind ik dat spannend, maar vooral heel leuk. Mijn paard heet Baron (v. Painted Black) en hij is zeventien jaar. Hij is donker bruin, 1.68m hoog en van de familie Viscaal. Zij hebben hem speciaal voor mij aangeschaft. Baron is heel lief en heel leuk en vindt het duidelijk leuk om mee op wedstrijd te gaan. Hij is wel een beetje een autist, hij houdt van ritme en regelmaat. Ik vind het leuk om leuke dingen te doen met vriendinnen, maar de paarden zijn het allerbelangrijkste in mijn leven. Mijn droom is dan ook om ooit een EK te mogen rijden en nog mooier zijn natuurlijk de Olympische Spelen. Mijn instructeurs hebben daar in ieder geval alle ervaring mee, dat zijn Frank Hosmar en via het KNHS beloftenteam Monique Peutz“.
Sanne Voets
We sluiten af met een amazone die alles al heeft meegemaakt. Niet alleen meegemaakt, ze kwam van ieder kampioenschap thuis met medailles. Vaak zelfs de gouden exemplaren. Als deze naam bij je concours op de startlijst staat, wil je ook haar natuurlijk even spreken. Dus belden we met Sanne Voets. Sanne: “Na het NK onlangs in Ermelo waar ik met brons genoegen moest nemen, sta ik op scherp, dat was een goede wake up call. Ik reed gewoon te braafjes. Dat deed geen recht aan Dem met al zijn kwaliteit. Als je dan daarna de kans krijgt om op het CHIO te rijden, pak je die natuurlijk. Die bijzondere sfeer, het mooie stadion, de perfecte bodems, de allure …… Het is niet de perfecte timing net na een observatiewedstrijd, maar daarna is er weer genoeg tijd voor rust. In 2019 was ik ambassadeur bij het EK para dressuur in Rotterdam. Ik heb toen een aantal meetings bij mogen wonen en daar viel me vooral die echte Rotterdamse insteek op. Niet lullen maar poetsen. Gewoon doen en vooral niet te moeilijk. Mijn groom Kathleen gaat ook graag naar het CHIO, want zij komt uit Rotterdam. Overigens heeft ze ook precies die mentaliteit. Zoals bijna iedereen zegt, het allermooiste van het CHIO vind ik het bos. De lampjes, het losrijden, de rust, geweldig. Mijn paard heeft Demantur RS2 N.O.P. (v. Vivaldi). Eind 2015 kwam hij bij mij op stal en sindsdien heeft hij een transformatie ondergaan. Van een onzeker paard met lange benen en een groot lijf naar een stoer, zelfverzekerd, relaxt dier. Toen was hij zeven, nu vijftien jaar. Het mooiste daarvan vind ik dat we dit helemaal samen hebben gedaan, samen zijn we gegroeid. Ik denk dat dit zeker ook zo is gelopen, omdat ik heel veel zelf doe. Ik zit niet alleen in het zadel, ik ben er voor hem. Hij heeft een klein hartje voor zo’n stoer paard, maar vertrouwt mij volledig. Ik heb inderdaad eigenlijk alles al gewonnen wat er te winnen valt, maar toch heb ik nog een droom. Ik was dit voorjaar in Versailles, waar de Olympische Spelen volgend jaar zijn. Ik heb daar veel gesprekken gevoerd en veel mensen ontmoet en daarom hebben die Spelen voor mij nu een extra lading. Er wordt daar steeds vanuit het paard gedacht. Een paard moet niets, een paard moet het vooral heel leuk vinden en zo zal hij nog beter zijn best gaan doen. Is hun filosofie. Magisch vond ik die gesprekken, ik heb met open mond zitten luisteren. Ik was daar overigens bij de Koninklijke stallen waar ook een rijschool bij is: L’Académie Equestre de Versailles. Parijs was al een droom van mij, maar ik benaderde tot dat bezoek aan Versailles alles heel wetenschappelijk. Op allerlei gebied bereidde ik me tot in de puntjes voor. Echter nu probeer ik dat beter te combineren met gevoelseigenschappen. Als ik dat kan samenbrengen op de plaats waar zoveel historie ligt, zo dichtbij huis waar iedereen kan komen kijken, dat zou echt het ultieme benaderen”.
Bron: CHIO Rotterdam