Het is aftellen geblazen voor de 75e editie van het CHIO Rotterdam! Geen CHIO zonder vrijwilligers! Er is een grote trouwe groep dames en heren, jongens en meisjes, die zich ieder jaar weer dagen, weken lang inzetten voor die vijf dagen hippische topsport in het Kralingse Bos. Chris Hartman is er zo één. Hij komt uit Twente, maar eenmaal in Rotterdam is hij nooit meer weggegaan.
Chris: “De eerste keer dat ik op het CHIO kwam, was toen ik net studeerde in Rotterdam. Mijn moeder kreeg een prijs voor een manege voor ruiters met een beperking en ik ging kijken. Negentien jaar was ik toen nog net. Overigens was ik een week oud toen ik voor de eerste keer op een paard zat. Mijn ouders reden ook en hadden een paar sportpaarden. Zodoende ging ik ook rijden. Niet op heel hoog niveau, maar toen ik jong was, kwam ik in de lagere klassen uit tegen een aantal ruiters die nog steeds mee doen. Gert Jan Bruggink, Jennie Zoer, de gebroeders Schröder, Peter Geerink. Terug naar het CHIO. Dat was in die tijd al een heel groot evenement en ik vond het schitterend. Ik weet nog dat ik er op zaterdagmiddag was en toen stond de landenwedstrijd nog op dat moment op het programma.”
Stalling en accreditatie
“In september daarna werd ik lid van studentenrijvereniging Marcroix en dan werd je bijna automatisch vrijwilliger op het CHIO. Drie weken voor het daarop volgende CHIO begon ik met hindernissen schilderen waarna ik vertrok naar het stallingsteam van toen Alexander Henneke en Rene Philippe Haverbeke. Zoals ieder ander begon ik gewoon te helpen in de stallen. Ik weet nog precies in welk jaar ik begon, want het 50ste CHIO was mijn eerste editie. In 2000 ben ik samen met Liam Verheul coördinator stalling geworden. Dat heb ik gedaan tot ca. 2013. Eerst met Liam, daarna met Miranda van de Meijden en tenslotte met Margien Willemsen. In die tijd heb ik ook nog ca. vijf jaar de commissie 'Terrein en Techniek' gedaan die alle vergunningen voor het CHIO regelde. Het was een geweldige, maar ook hele drukke tijd en toen ik twee kinderen had, werd het moeilijk te combineren. Stalmeester zijn is tijdens het CHIO zes dagen bijna 23 uur per dag werken en dan nog alle voorbereidingen en nazorg.
Een jaar lang heb ik niets gedaan en toen ben ik voor het team van accreditatie gaan werken. Dat leek me een leuk en gezellig team. Ik sta niet graag op de voorgrond. Daarnaast heeft dat team als overeenkomst met het stallingsteam dat je ook alle deelnemers mag verwelkomen en dat vind ik leuk.”
All weatherbodem & wereldrecord
“Ik heb heel veel mooie herinneringen aan die tijd, maar onder het motto 'What happens at the CHIO stays at the CHIO', hou ik die voor mezelf. Veel bijzondere, emotionele momenten heb ik daar beleefd. Ik wil wel een paar andere mooie herinneringen delen. In 2011 was eerst het EK dressuur en daarna het gewone CHIO Rotterdam met daarin de finale van de FEI Nations Cup. Geweldig vond ik dat, eerst alle dressuurtoppers op het terrein en daarna alle springtoppers. Ook heb ik de hele verandering in de infrastructuur meegemaakt. Van gras naar zand onder andere. Ondanks alle discussies vooraf is die all weather bodem een mega succes geworden. Alleen al doordat Anky van Grunsven en Salinero de eerste dag van de zandpiste een wereldrecord reden. Ik vond het ieder jaar een feestje als de deelnemers arriveerden en de stallen bevolkt werden. Tenslotte wil ik de uurtjes noemen die ik met de boswachter door het bos liep om te zien hoe alles opgebouwd werd en na afloop weer afgebroken. Heel bijzonder waren die.”
bron: CHIO.nl
Chris: “De eerste keer dat ik op het CHIO kwam, was toen ik net studeerde in Rotterdam. Mijn moeder kreeg een prijs voor een manege voor ruiters met een beperking en ik ging kijken. Negentien jaar was ik toen nog net. Overigens was ik een week oud toen ik voor de eerste keer op een paard zat. Mijn ouders reden ook en hadden een paar sportpaarden. Zodoende ging ik ook rijden. Niet op heel hoog niveau, maar toen ik jong was, kwam ik in de lagere klassen uit tegen een aantal ruiters die nog steeds mee doen. Gert Jan Bruggink, Jennie Zoer, de gebroeders Schröder, Peter Geerink. Terug naar het CHIO. Dat was in die tijd al een heel groot evenement en ik vond het schitterend. Ik weet nog dat ik er op zaterdagmiddag was en toen stond de landenwedstrijd nog op dat moment op het programma.”
Stalling en accreditatie
“In september daarna werd ik lid van studentenrijvereniging Marcroix en dan werd je bijna automatisch vrijwilliger op het CHIO. Drie weken voor het daarop volgende CHIO begon ik met hindernissen schilderen waarna ik vertrok naar het stallingsteam van toen Alexander Henneke en Rene Philippe Haverbeke. Zoals ieder ander begon ik gewoon te helpen in de stallen. Ik weet nog precies in welk jaar ik begon, want het 50ste CHIO was mijn eerste editie. In 2000 ben ik samen met Liam Verheul coördinator stalling geworden. Dat heb ik gedaan tot ca. 2013. Eerst met Liam, daarna met Miranda van de Meijden en tenslotte met Margien Willemsen. In die tijd heb ik ook nog ca. vijf jaar de commissie 'Terrein en Techniek' gedaan die alle vergunningen voor het CHIO regelde. Het was een geweldige, maar ook hele drukke tijd en toen ik twee kinderen had, werd het moeilijk te combineren. Stalmeester zijn is tijdens het CHIO zes dagen bijna 23 uur per dag werken en dan nog alle voorbereidingen en nazorg.
Een jaar lang heb ik niets gedaan en toen ben ik voor het team van accreditatie gaan werken. Dat leek me een leuk en gezellig team. Ik sta niet graag op de voorgrond. Daarnaast heeft dat team als overeenkomst met het stallingsteam dat je ook alle deelnemers mag verwelkomen en dat vind ik leuk.”
All weatherbodem & wereldrecord
“Ik heb heel veel mooie herinneringen aan die tijd, maar onder het motto 'What happens at the CHIO stays at the CHIO', hou ik die voor mezelf. Veel bijzondere, emotionele momenten heb ik daar beleefd. Ik wil wel een paar andere mooie herinneringen delen. In 2011 was eerst het EK dressuur en daarna het gewone CHIO Rotterdam met daarin de finale van de FEI Nations Cup. Geweldig vond ik dat, eerst alle dressuurtoppers op het terrein en daarna alle springtoppers. Ook heb ik de hele verandering in de infrastructuur meegemaakt. Van gras naar zand onder andere. Ondanks alle discussies vooraf is die all weather bodem een mega succes geworden. Alleen al doordat Anky van Grunsven en Salinero de eerste dag van de zandpiste een wereldrecord reden. Ik vond het ieder jaar een feestje als de deelnemers arriveerden en de stallen bevolkt werden. Tenslotte wil ik de uurtjes noemen die ik met de boswachter door het bos liep om te zien hoe alles opgebouwd werd en na afloop weer afgebroken. Heel bijzonder waren die.”
bron: CHIO.nl