Endurance-amazone Marijke Visser is met Rouchka de Luc tweede geworden in de in de technische en heuvelachtige 160 kilometer-wedstrijd in het Zuid-Franse Florac, één van de meest prestigieuze internationale wedstrijden. “Deze wedstrijd was zo gaaf. Rouchka was honderd procent de ster. Het was mijn droom om deze wedstrijd te rijden en hij heeft het waar gemaakt.”
“In 2011 ben ik in Florac geweest om te kijken tijdens het Europees Kampioenschap”, begint Marijke Visser. “Dat jaar stond in het teken van ons eerste kampioenschap en ik ging daar samen met Fenne Koppenpol en Joyce van den Berg heen om ervaring op te doen. Ik weet nog goed dat ik onder de indruk was van de omgeving. Hier begon mijn droom om deze wedstrijd ooit eens te rijden. Maar absoluut nog niet om dat toen al te doen. Want ik had toen niet het gevoel al klaar te zijn voor deze wedstrijd. Na zoveel jaren kriebelde het wel nu ik Rouchka mag rijden. Die is zo geschikt voor deze wedstrijd, dat ik mijn droom wel durfde te verwezenlijken.”
“Vorig jaar tijdens de Wereldruiterspelen in Tryon waren we er van overtuigd dat we heel hoog konden eindigen.” Maar door omstandigheden werd de wedstrijd door de organisatie voortijdig stop gezet en was er geen uitslag van het WK. “Na de grote teleurstelling in Tryon wilde ik zo graag laten zien waar Rouchka echt goed in was. Dit jaar op het EK was er een vlak parcours, waar hij absoluut goed op kan lopen. Maar ik geloofde dat hij kon stralen op het technische parcours van Florac. Dus dit seizoen hebben we overlegd, gepland en gedroomd en als doel gesteld om Rouchka in Florac te starten.”
De wedstijd in Florac kenmerkt zich door de grote verschillen in hoogte en de moeilijkheid van de verschillende ondergronden en de smalle paden. “Heuvels mag je wel weglaten. Dit waren serieuze bergen. Het is de oudste, georganiseerde endurance-wedstrijd. Het is een race die je toch ooit in je leven een keer gereden wilt hebben. Als je dan mag finishen is dat echt wauw. Maar dat ik met Rouchka naar de tweede plaats mocht vliegen, is onbeschrijflijk gaaf. Zeker omdat ik zo ontzettend heb geloofd in Rouchka, dat hij dit zou kunnen. Ik had niet durven denken dat hij dit zo gaaf zou vinden en zo makkelijk naar de finish zou lopen.”
bron: KNHS
“In 2011 ben ik in Florac geweest om te kijken tijdens het Europees Kampioenschap”, begint Marijke Visser. “Dat jaar stond in het teken van ons eerste kampioenschap en ik ging daar samen met Fenne Koppenpol en Joyce van den Berg heen om ervaring op te doen. Ik weet nog goed dat ik onder de indruk was van de omgeving. Hier begon mijn droom om deze wedstrijd ooit eens te rijden. Maar absoluut nog niet om dat toen al te doen. Want ik had toen niet het gevoel al klaar te zijn voor deze wedstrijd. Na zoveel jaren kriebelde het wel nu ik Rouchka mag rijden. Die is zo geschikt voor deze wedstrijd, dat ik mijn droom wel durfde te verwezenlijken.”
“Vorig jaar tijdens de Wereldruiterspelen in Tryon waren we er van overtuigd dat we heel hoog konden eindigen.” Maar door omstandigheden werd de wedstrijd door de organisatie voortijdig stop gezet en was er geen uitslag van het WK. “Na de grote teleurstelling in Tryon wilde ik zo graag laten zien waar Rouchka echt goed in was. Dit jaar op het EK was er een vlak parcours, waar hij absoluut goed op kan lopen. Maar ik geloofde dat hij kon stralen op het technische parcours van Florac. Dus dit seizoen hebben we overlegd, gepland en gedroomd en als doel gesteld om Rouchka in Florac te starten.”
De wedstijd in Florac kenmerkt zich door de grote verschillen in hoogte en de moeilijkheid van de verschillende ondergronden en de smalle paden. “Heuvels mag je wel weglaten. Dit waren serieuze bergen. Het is de oudste, georganiseerde endurance-wedstrijd. Het is een race die je toch ooit in je leven een keer gereden wilt hebben. Als je dan mag finishen is dat echt wauw. Maar dat ik met Rouchka naar de tweede plaats mocht vliegen, is onbeschrijflijk gaaf. Zeker omdat ik zo ontzettend heb geloofd in Rouchka, dat hij dit zou kunnen. Ik had niet durven denken dat hij dit zo gaaf zou vinden en zo makkelijk naar de finish zou lopen.”
bron: KNHS