In een interview gaat het CHIO Rotterdam in gesprek met zijn zogenaamde 'topper', Edward Gal. "We waren blij dat hij tijd voor ons vrij wilde maken in deze voor de meeste mensen drukke maand en misschien vonden we het nog wel leuker om weer eens met hem te praten. We kunnen een hele erelijst gaan opnoemen, maar eigenlijk hoeven we maar één woord te zeggen en iedereen weet over wie we het hebben, Totilas. Natuurlijk is de CHIO topper van de maand december Edward Gal!"
Hij kwam nooit als publiek in Rotterdam, zijn eerste keer was meteen als ruiter, met de preferente KWPN hengst Gribaldi. Dat was in 2002 en hij kan zich niet herinneren dat hij, behalve dit jaar, sinds die tijd een editie gemist heeft. Edward: “Ik weet nog dat ik het meteen heel mooi en indrukwekkend vond in Rotterdam. De dressuur werd toen nog in het bos op zaterdagavond in het donker gereden en dat was klein, maar heel gezellig. Het was afgeladen, het publiek zat zelfs op de grond. Zoals gezegd heb ik vaak in Rotterdam gereden. Jumping Amsterdam, The Dutch Masters / Indoor Brabant en het CHIO Rotterdam, dat zijn toch dé wedstrijden in Nederland waar het om gaat en Rotterdam heeft als enige in Nederland een landenwedstrijd. Als het enigszins kan, wil je die rijden. Ik kan me niet alle paarden herinneren die ik gestart heb, maar zo in me op komen Moorlands Totilas, Interfloor Next One, GLOCK’s Zonik, Sister de Jeu, GLOCK’s Voice, GLOCK’s Undercover, Lingh, Gribaldi en Nourejev.
Herinneringen
Als ik aan het CHIO denk, denk ik aan een goed georganiseerd, super gezellig concours op een mooie locatie in het bos. Echter ook aan regen, ieder jaar regende het sowieso altijd één dag. Met toen als dieptepunt, maar later werd dat ook wel een dierbare herinnering, mijn Kür met Totilas op zaterdagavond in de hoofdpiste in de stromende regen. We mogen niet meer met hoedje rijden, maar dat had ik ook niet meer kunnen gebruiken. Toen ik afgroette, kwam daar zelfs een plens water vanaf . Tijdens mijn proef had ik dat trouwens niet zo in de gaten, mede door Totilas, want die ging onverstoorbaar door, hij was zo ontzettend gefocust op zijn werk. Maar niet normaal, wat waren wij nat, een herinnering die me altijd bij zal blijven. Trouwens ook typisch Rotterdam, de stallen die op gras staan. Leuk voor de paarden om te grazen, maar als dat grazen op stal graven wordt en je stal zwart wordt van de grond onder je mooie witte krullen, dan is je groom niet blij. Bij mij had Lingh daar altijd een handje van. Over het bos gesproken wat ik al noemde, een paar jaar gereden ging ik met Hans Peter en Dinja een stukje door het bos rijden, Hans Peter heeft daar nog een filmpje van gepost op sociale media. In ons enthousiasme hadden we echter helemaal niet gemerkt dat we van het CHIO terrein waren afgeraakt. Maar het was een mooi ritje en de paarden en wij hebben genoten.
Wim Ernes
Veel herinneringen, maar mijn allermooiste dateert uit 2015. Toen wonnen we met het team bestaande uit Hans Peter, Diederik van Silfhout, Patrick van de Meer en mijzelf onder leiding van wijlen bondscoach Wim Ernes de FEI Nations Cup. Wim Ernes was een bijzondere man. Hij was heel sociaal, maar kon toch echt beslissingen nemen. En dat zonder iemand tegen de borst te stuiten. Hij wist ook een fijne, verbindende factor in het team te brengen.
Yolo, The Harbour Club en De Tuin
Als ik in Rotterdam rij, combineren we dat altijd met vriendenbezoek en ook gaan we graag in de stad uit eten. Yolo vinden we leuk, maar ook The Harbour Club en we lunchen graag bij De Tuin aan de Kralingse plas, vlak naast het CHIO terrein”.
Boegbeelden
Van Rotterdam naar de dressuursport in het algemeen. We vragen Edward wat hij momenteel van de sport vindt en of hem iets opvalt. Hij twijfelt even, maar geeft dan een eerlijk antwoord. Edward: “Eigenlijk mis ik de echte paardenmensen van vroeger. Toen ik jong(er) was, stond bij menig ruiter hun hele leven in het teken van paarden. Mensen die jaar in jaar uit nieuwe talentvolle paarden aan de start brachten. Ook vind ik het jammer dat er niet echt boegbeelden meer zijn. Dat laatste komt misschien wel door sociale media. Vroeger las het publiek de krant en de hippische bladen en zag het de top ruiters en -paarden een paar keer per jaar op de grote concoursen die ze bezochten; momenteel kan je iedere dag alles en iedereen op sociale media volgen.”
Dromen en doelen
Van de dressuursport in het algemeen naar Edward zelf. Alles heeft hij al bereikt en alle titels heeft hij al op zijn palmares. We zijn benieuwd of hij nog dromen heeft. Edward: “Niet echt dromen. Ik wil nog steeds alles zo goed mogelijk doen, maar ik ben minder snel beroerd van een slechte proef. Ik bedoel dat vroeger als ik een foutje maakte op een concours, ik daar 14 dagen ziek van was. Nu ik alles al bereikt heb en een stukje ouder ben, heb ik dat gelukkig niet meer. Echter een Olympische Spelen is natuurlijk altijd een doel van een top sporter en als je op dat moment een goed paard hebt, is dat geweldig. Zo komt Parijs 2024 snel dichterbij en dat lijkt een bijzonder evenement te worden. Dat is ook mijn ultieme doel. De eerste keer van een kampioenschap is altijd de mooiste en ik heb al drie keer de Spelen meegemaakt, maar toch wil ik dan ook deze vierde wel graag rijden.”
Interieur styling
Over kampioenschappen gesproken, in het verleden werd bekend dat Edward bijgelovig is en dat hij een speciale oranje boxershort had die hij droeg bij belangrijke wedstrijden. We vragen hem of hij nog meer bijzondere dingen heeft die hij met ons wilt delen. Die heeft hij. Edward: “Ik vind het leuk om huizen in te richten en ben daar bij ons thuis ook graag mee bezig. (lachend) Wij hebben regelmatig een (deels) nieuwe inrichting en als mijn moeder op bezoek komt, vraagt ze aan de telefoon al of er nog iets is veranderd in huis.”
bron: CHIO.nl
Hij kwam nooit als publiek in Rotterdam, zijn eerste keer was meteen als ruiter, met de preferente KWPN hengst Gribaldi. Dat was in 2002 en hij kan zich niet herinneren dat hij, behalve dit jaar, sinds die tijd een editie gemist heeft. Edward: “Ik weet nog dat ik het meteen heel mooi en indrukwekkend vond in Rotterdam. De dressuur werd toen nog in het bos op zaterdagavond in het donker gereden en dat was klein, maar heel gezellig. Het was afgeladen, het publiek zat zelfs op de grond. Zoals gezegd heb ik vaak in Rotterdam gereden. Jumping Amsterdam, The Dutch Masters / Indoor Brabant en het CHIO Rotterdam, dat zijn toch dé wedstrijden in Nederland waar het om gaat en Rotterdam heeft als enige in Nederland een landenwedstrijd. Als het enigszins kan, wil je die rijden. Ik kan me niet alle paarden herinneren die ik gestart heb, maar zo in me op komen Moorlands Totilas, Interfloor Next One, GLOCK’s Zonik, Sister de Jeu, GLOCK’s Voice, GLOCK’s Undercover, Lingh, Gribaldi en Nourejev.
Herinneringen
Als ik aan het CHIO denk, denk ik aan een goed georganiseerd, super gezellig concours op een mooie locatie in het bos. Echter ook aan regen, ieder jaar regende het sowieso altijd één dag. Met toen als dieptepunt, maar later werd dat ook wel een dierbare herinnering, mijn Kür met Totilas op zaterdagavond in de hoofdpiste in de stromende regen. We mogen niet meer met hoedje rijden, maar dat had ik ook niet meer kunnen gebruiken. Toen ik afgroette, kwam daar zelfs een plens water vanaf . Tijdens mijn proef had ik dat trouwens niet zo in de gaten, mede door Totilas, want die ging onverstoorbaar door, hij was zo ontzettend gefocust op zijn werk. Maar niet normaal, wat waren wij nat, een herinnering die me altijd bij zal blijven. Trouwens ook typisch Rotterdam, de stallen die op gras staan. Leuk voor de paarden om te grazen, maar als dat grazen op stal graven wordt en je stal zwart wordt van de grond onder je mooie witte krullen, dan is je groom niet blij. Bij mij had Lingh daar altijd een handje van. Over het bos gesproken wat ik al noemde, een paar jaar gereden ging ik met Hans Peter en Dinja een stukje door het bos rijden, Hans Peter heeft daar nog een filmpje van gepost op sociale media. In ons enthousiasme hadden we echter helemaal niet gemerkt dat we van het CHIO terrein waren afgeraakt. Maar het was een mooi ritje en de paarden en wij hebben genoten.
Wim Ernes
Veel herinneringen, maar mijn allermooiste dateert uit 2015. Toen wonnen we met het team bestaande uit Hans Peter, Diederik van Silfhout, Patrick van de Meer en mijzelf onder leiding van wijlen bondscoach Wim Ernes de FEI Nations Cup. Wim Ernes was een bijzondere man. Hij was heel sociaal, maar kon toch echt beslissingen nemen. En dat zonder iemand tegen de borst te stuiten. Hij wist ook een fijne, verbindende factor in het team te brengen.
Yolo, The Harbour Club en De Tuin
Als ik in Rotterdam rij, combineren we dat altijd met vriendenbezoek en ook gaan we graag in de stad uit eten. Yolo vinden we leuk, maar ook The Harbour Club en we lunchen graag bij De Tuin aan de Kralingse plas, vlak naast het CHIO terrein”.
Boegbeelden
Van Rotterdam naar de dressuursport in het algemeen. We vragen Edward wat hij momenteel van de sport vindt en of hem iets opvalt. Hij twijfelt even, maar geeft dan een eerlijk antwoord. Edward: “Eigenlijk mis ik de echte paardenmensen van vroeger. Toen ik jong(er) was, stond bij menig ruiter hun hele leven in het teken van paarden. Mensen die jaar in jaar uit nieuwe talentvolle paarden aan de start brachten. Ook vind ik het jammer dat er niet echt boegbeelden meer zijn. Dat laatste komt misschien wel door sociale media. Vroeger las het publiek de krant en de hippische bladen en zag het de top ruiters en -paarden een paar keer per jaar op de grote concoursen die ze bezochten; momenteel kan je iedere dag alles en iedereen op sociale media volgen.”
Dromen en doelen
Van de dressuursport in het algemeen naar Edward zelf. Alles heeft hij al bereikt en alle titels heeft hij al op zijn palmares. We zijn benieuwd of hij nog dromen heeft. Edward: “Niet echt dromen. Ik wil nog steeds alles zo goed mogelijk doen, maar ik ben minder snel beroerd van een slechte proef. Ik bedoel dat vroeger als ik een foutje maakte op een concours, ik daar 14 dagen ziek van was. Nu ik alles al bereikt heb en een stukje ouder ben, heb ik dat gelukkig niet meer. Echter een Olympische Spelen is natuurlijk altijd een doel van een top sporter en als je op dat moment een goed paard hebt, is dat geweldig. Zo komt Parijs 2024 snel dichterbij en dat lijkt een bijzonder evenement te worden. Dat is ook mijn ultieme doel. De eerste keer van een kampioenschap is altijd de mooiste en ik heb al drie keer de Spelen meegemaakt, maar toch wil ik dan ook deze vierde wel graag rijden.”
Interieur styling
Over kampioenschappen gesproken, in het verleden werd bekend dat Edward bijgelovig is en dat hij een speciale oranje boxershort had die hij droeg bij belangrijke wedstrijden. We vragen hem of hij nog meer bijzondere dingen heeft die hij met ons wilt delen. Die heeft hij. Edward: “Ik vind het leuk om huizen in te richten en ben daar bij ons thuis ook graag mee bezig. (lachend) Wij hebben regelmatig een (deels) nieuwe inrichting en als mijn moeder op bezoek komt, vraagt ze aan de telefoon al of er nog iets is veranderd in huis.”
bron: CHIO.nl