Bij Adelinde Cornelissen denken we al snel aan Parzival (v. Jazz) en in het bijzonder aan de Europese titel die hij in 2011 op het EK behaalde. Daar is verandering in aan het komen. Dit jaar kwam, zag en overwon zijn volle broer Fleau de Baian (v. Jazz). Hij hield de eer van de familie hoog en won de beide nationale Grand Prix rubrieken op overtuigende wijze. Redenen genoeg om terug te blikken met de amazone van de broers: Adelinde Cornelissen.
Adelinde begint haar verhaal op dezelfde manier als veel van haar Nederlandse collega’s na het CHIO, vrolijk en blij. Adelinde: “Ja ik was super blij. Fleau ging gewoon super. Hij is eigenlijk altijd werkwillig, maar nu leek hij extra zijn best te doen, hij stond echt aan. Hij is sterker geworden en het werk gaat hem steeds makkelijker af”.
'Fleau zat in een flow' vertelde Adelinde tijdens het CHIO. We vragen ons af, is dat nog steeds zo? Hoe gaat het met hem? Adelinde: “Nog steeds hetzelfde lijkt. Als een paard eenmaal op dit niveau loopt, hoef je niet heel hard meer te trainen. Tussen wedstrijden door rijd ik vaak buiten, doe de galoppeerbaan, eigenlijk van alles om hem blij en fit te houden. In aanloop naar een concours ga ik pas weer wat meer proefgericht werk doen."
Aan Adelinde ligt het niet
"Mijn eerstvolgende concours is De Peelbergen eind juli, de laatste observatie voor het EK later dit jaar in Riesenbeck. Daar zou ik graag heen willen, maar daar heb ik niets over te vertellen. Het enige wat ik kan doen is zo goed mogelijk rijden, zorgen dat Fleau steeds beter wordt, puzzelen hoe ik dat voor elkaar moet krijgen en mijn best doen. Ik bedoel, het is natuurlijk heel mooi dat Fleau en ik die weg naar boven hebben gevonden, maar de beslissingen liggen bij de bondscoach. Aan mij zal het niet liggen. Al wil ik wel benadrukken dat ik alleen naar een kampioenschap wil als we daar iets te zoeken hebben, ik wil geen opvulling van de startlijst zijn."
CHIO anders dan anders
"Zoals ik al zei, Rotterdam is altijd een mooi evenement, maar dit jaar was ik heel blij met het feit dat we weer mochten losrijden voor pannenkoekenhuis De Big. In het bos was ook prima hoor, maar ik hou ervan om de losrijring wat dichterbij de hoofdring te hebben. Ik kan me wel voorstellen dat niet iedere ruiter blij was met de nieuwe opzet van de korte zijde aan de kant van de hoofdingang. Die is nu open en betrekt meer publiek bij de wedstrijd, maar sommige paarden zullen daardoor makkelijker afgeleid zijn. Mij zul je daar niet over horen, want Fleau kijkt daar niet eens naar. Maar ieder concours heeft zijn voors en tegens, mij zul je niet horen klagen en ik kom altijd wanneer daar mogelijkheid voor is”.
Jerich Parzival
We noemden de Europese titel al die Adelinde met Jerich Parzival in 2011 behaalde. Maar dat was niet haar enige succes. Alle grote kampioenschappen en finales reed ze met hem. We vroegen ons af, heeft ze nog dromen? Adelinde: “Uiteraard. Wat ik nu heb, is het mooiste wat er is. Bijna alle paarden heb ik al van jongsaf aan, de meeste zelfs al vanaf veulen. Ik vind het geweldig om de optimale weg met ze te bewandelen, iedere dag te puzzelen en dan de Grand Prix met ze te bereiken. De allerlaatste stap na die hele weg is ook de allermoeilijkste, zien te pieken op de belangrijkste momenten. Waarvan de Olympische Spelen natuurlijk het ultieme moment zijn. Overigens zal dit met Fleau makkelijker zijn dan met Parzival. Dan doel ik natuurlijk niet op de kwaliteit van Parzival, maar op zijn karakter. Parzival kan je met niemand vergelijken. De weg naar de top met hem is een enorme puzzel geweest, maar het is niet normaal wat hij mij heeft gebracht. Ik ben hem daar nog iedere dag dankbaar voor”. We horen de emotie in Adelinde haar stem …….
Blije gup
Terug naar het hoofdonderwerp van dit gesprek, Fleau de Baian, Adelinde haar 'blije gup' zoals ze hem tijdens het CHIO noemde. Niet alleen haar paard leek blij, ook zijn amazone kwam op ons zo over. Adelinde, lachend: “Dat kan wel kloppen ja. Ik zit goed in mijn vel. Alles loopt lekker en de paarden doen het goed. Paard blij, ik blij. Ik kan ook zeker blij worden van heerlijk weer, want ik leef op zonne-energie.... Maar vooral word ik ook blij als ik weer nieuwe puzzelstukjes vind, die op hun plek vallen. Dat geeft me echt een boost. En dan bedoel ik puzzelstukjes bij de paarden, maar ook bij mezelf. Je ziet het pas als je het door hebt, is mijn motto."
Natuurlijk ging het veelal over haar paarden, maar Adelinde zelf, heeft zij ook haar bijzonderheden vragen we ons af. Ze moet weer lachen. Adelinde: “Ik vind mezelf eigenlijk heel normaal, maar misschien ben ik dat toch niet helemaal. Ik geef bijvoorbeeld weinig om andere dingen dan om paarden. Ik ben bijna nooit thuis. Om 6.00 voer ik, daarna ren ik graag een rondje of doe iets anders aan sport en daarna ga ik rijden. Na het rijden geef ik meestal les tot 21.00 en daarna voer ik zelf nog af. Ik dwing mezelf om minstens één keer per dag naar het nieuws te kijken anders word ik helemaal wereldvreemd. Behalve voor mijn paarden mag niemand mij ook ergens voor wakker maken. Ik heb mijn slaap hard nodig, als ik mijn kussen raak dan slaap ik. (schaterend) Ik heb tot grote ergernis van mijn vriend Aris zelfs wel eens in het gangpad van een vliegtuig geslapen”.
Bron: CHIO Rotterdam
Adelinde begint haar verhaal op dezelfde manier als veel van haar Nederlandse collega’s na het CHIO, vrolijk en blij. Adelinde: “Ja ik was super blij. Fleau ging gewoon super. Hij is eigenlijk altijd werkwillig, maar nu leek hij extra zijn best te doen, hij stond echt aan. Hij is sterker geworden en het werk gaat hem steeds makkelijker af”.
'Fleau zat in een flow' vertelde Adelinde tijdens het CHIO. We vragen ons af, is dat nog steeds zo? Hoe gaat het met hem? Adelinde: “Nog steeds hetzelfde lijkt. Als een paard eenmaal op dit niveau loopt, hoef je niet heel hard meer te trainen. Tussen wedstrijden door rijd ik vaak buiten, doe de galoppeerbaan, eigenlijk van alles om hem blij en fit te houden. In aanloop naar een concours ga ik pas weer wat meer proefgericht werk doen."
Aan Adelinde ligt het niet
"Mijn eerstvolgende concours is De Peelbergen eind juli, de laatste observatie voor het EK later dit jaar in Riesenbeck. Daar zou ik graag heen willen, maar daar heb ik niets over te vertellen. Het enige wat ik kan doen is zo goed mogelijk rijden, zorgen dat Fleau steeds beter wordt, puzzelen hoe ik dat voor elkaar moet krijgen en mijn best doen. Ik bedoel, het is natuurlijk heel mooi dat Fleau en ik die weg naar boven hebben gevonden, maar de beslissingen liggen bij de bondscoach. Aan mij zal het niet liggen. Al wil ik wel benadrukken dat ik alleen naar een kampioenschap wil als we daar iets te zoeken hebben, ik wil geen opvulling van de startlijst zijn."
CHIO anders dan anders
"Zoals ik al zei, Rotterdam is altijd een mooi evenement, maar dit jaar was ik heel blij met het feit dat we weer mochten losrijden voor pannenkoekenhuis De Big. In het bos was ook prima hoor, maar ik hou ervan om de losrijring wat dichterbij de hoofdring te hebben. Ik kan me wel voorstellen dat niet iedere ruiter blij was met de nieuwe opzet van de korte zijde aan de kant van de hoofdingang. Die is nu open en betrekt meer publiek bij de wedstrijd, maar sommige paarden zullen daardoor makkelijker afgeleid zijn. Mij zul je daar niet over horen, want Fleau kijkt daar niet eens naar. Maar ieder concours heeft zijn voors en tegens, mij zul je niet horen klagen en ik kom altijd wanneer daar mogelijkheid voor is”.
Jerich Parzival
We noemden de Europese titel al die Adelinde met Jerich Parzival in 2011 behaalde. Maar dat was niet haar enige succes. Alle grote kampioenschappen en finales reed ze met hem. We vroegen ons af, heeft ze nog dromen? Adelinde: “Uiteraard. Wat ik nu heb, is het mooiste wat er is. Bijna alle paarden heb ik al van jongsaf aan, de meeste zelfs al vanaf veulen. Ik vind het geweldig om de optimale weg met ze te bewandelen, iedere dag te puzzelen en dan de Grand Prix met ze te bereiken. De allerlaatste stap na die hele weg is ook de allermoeilijkste, zien te pieken op de belangrijkste momenten. Waarvan de Olympische Spelen natuurlijk het ultieme moment zijn. Overigens zal dit met Fleau makkelijker zijn dan met Parzival. Dan doel ik natuurlijk niet op de kwaliteit van Parzival, maar op zijn karakter. Parzival kan je met niemand vergelijken. De weg naar de top met hem is een enorme puzzel geweest, maar het is niet normaal wat hij mij heeft gebracht. Ik ben hem daar nog iedere dag dankbaar voor”. We horen de emotie in Adelinde haar stem …….
Blije gup
Terug naar het hoofdonderwerp van dit gesprek, Fleau de Baian, Adelinde haar 'blije gup' zoals ze hem tijdens het CHIO noemde. Niet alleen haar paard leek blij, ook zijn amazone kwam op ons zo over. Adelinde, lachend: “Dat kan wel kloppen ja. Ik zit goed in mijn vel. Alles loopt lekker en de paarden doen het goed. Paard blij, ik blij. Ik kan ook zeker blij worden van heerlijk weer, want ik leef op zonne-energie.... Maar vooral word ik ook blij als ik weer nieuwe puzzelstukjes vind, die op hun plek vallen. Dat geeft me echt een boost. En dan bedoel ik puzzelstukjes bij de paarden, maar ook bij mezelf. Je ziet het pas als je het door hebt, is mijn motto."
Natuurlijk ging het veelal over haar paarden, maar Adelinde zelf, heeft zij ook haar bijzonderheden vragen we ons af. Ze moet weer lachen. Adelinde: “Ik vind mezelf eigenlijk heel normaal, maar misschien ben ik dat toch niet helemaal. Ik geef bijvoorbeeld weinig om andere dingen dan om paarden. Ik ben bijna nooit thuis. Om 6.00 voer ik, daarna ren ik graag een rondje of doe iets anders aan sport en daarna ga ik rijden. Na het rijden geef ik meestal les tot 21.00 en daarna voer ik zelf nog af. Ik dwing mezelf om minstens één keer per dag naar het nieuws te kijken anders word ik helemaal wereldvreemd. Behalve voor mijn paarden mag niemand mij ook ergens voor wakker maken. Ik heb mijn slaap hard nodig, als ik mijn kussen raak dan slaap ik. (schaterend) Ik heb tot grote ergernis van mijn vriend Aris zelfs wel eens in het gangpad van een vliegtuig geslapen”.
Bron: CHIO Rotterdam