Een tuigloos paard is een ontspannen paard!

Tuigloos rijden; het wordt alsmaar populairder en het zou paard-vriendelijker zijn. Ook op wedstrijden verschijnen er soms combinaties die op die manier hun kans wagen. Zo was er op Flanders Horse Expo in Gent een duo aan het werk te zien bij het springen, maar tevergeefs: het resultaat was een uitsluiting omdat het niet toegelaten was. En dat terwijl tuigloos rijden een hoop voordelen kan brengen voor zowel paard als ruiter.

Het hoofdstel aflaten bij het paard kan een manier zijn om hen meer vrijheid te geven. Als ruiter zitten we nu eenmaal heel vaak in de weg van ons paard. En dus kan die manier van vrijheid het paard een kans geven zich vrijer te bewegen en zichzelf evenwichtiger op te stellen. Het kan angstige en gestreste paarden ook helpen om sneller te ontspannen, en zo krijg je natuurlijk een gelukkiger paard.

Ook de ruiter kan er zo zijn voordelen uithalen. Wanneer ruiters leren hoe ze dingen kunnen bereiken zonder een directe verbinding met het gezicht van het paard, opent zich een hele nieuwe wereld van begrip en rijden. Eigenlijk zou je als ruiter een paard zonder hoofdstel op dezelfde manier moeten kunnen besturen, buigen en in balans brengen.

Al is het niet voor elk paard even vanzelfsprekend om het hoofdstel achterwegen te laten. Toch zou elk paard in staat moeten zijn om op ontspannen wijze aan de teugel te stappen, draven en galopperen, met een losse teugel, en zijn gangen zelfstandig te handhaven. Bij sommige paarden zal het ons dwingen om op een andere manier te rijden.

Permanent rijden zonder hoofdstel is zeker niet voor iedereen weggelegd, maar het is zeker een optie voor sommigen. Er zijn paarden die zelfs beter presteren zonder, die even goed getraind zijn: ze kunnen ook op een veilige manier een buitenrit maken of deelnemen aan een wedstrijd.

Dus als een paard perfect gereden kan worden zonder hoofdstel, waarom is het dan niet toegelaten? Als je paarden zonder hoofdstel kunt buiten brengen om te concurreren met paarden die allerlei barbaarse hulpmiddelen op hun gezicht hebben, zou dat wellicht de wereld aansporen om kritische vragen te stellen over onze manier van rijden.