Het is nu bijna twee jaar geleden dat de laatste finale van de Wereldbeker plaatsvond. Op 7 April 2019 reed Steve Guerdat Alamo (v. Ukato) naar de overwinning in de World Cup finale van Gothenburg.
Hiermee vervoegde hij het lijstje van onder andere Marcus Ehning, Meredith Michaels-Beerbaum en Rodrigo Pessoa die elk drie keer de finale van de Wereldbeker op hun naam konden schrijven. Steve Guerdat, die nog steeds op nummer één van de wereld is, krijgt nu al twee jaar op rij geen kans om een gooi te doen naar zijn vierde wereldtitel, wat een absoluut record zou betekenen. We spraken Guerdat over zijn voorbeelden, hoe hij omgaat met druk en de paarden die zijn leven makkelijker (of net moeilijker) maakten.
"Zelf kijk ik enorm op naar Michael Jordan", gaat de Zwitserse nummer één van de wereld van start. "Ik ben altijd een groot liefhebber van sport in het algemeen geweest en zijn verhaal is echt een inspiratie. Jordan besliste meermaals te stoppen, om elke keer op een nog beter niveau terug te keren. Meestal zijn deze 'topatleten' gedurende een korte tijd heel erg goed en pieken ze gedurende enkele jaren in hun carrière. Bij hem werd je gewoon nooit teleurgesteld. Comeback na comeback; Hij haalde elke keer het onderste uit de kan. Voor mij was hij een echt voorbeeld; hij gaf nooit op en als kind keek ik dan ook enorm naar hem op".
"Een ruiter naar wie ik nog steeds enorm opkijk, is John Whitaker. Alles wat John doet, lijkt makkelijk te gaan. Ik denk dat hij zelf niet beseft wat voor een superster hij eigenlijk is, omdat bij hem alles op zo een natuurlijke manier gaat. Je merkt dat paarden het belangrijkste voor hem zijn. Ik denk dat we die filosofie delen en dat inspireert mij als ruiter. Of ik iemand ben waar anderen naar opkijken? Voor mij voelt dat in ieder geval niet zo. Ik vind mijzelf zeker en vast niet 'de beste'. Geloof mij: soms heb ik nog steeds het gevoel dat ik eigenlijk niet goed weet waar ik mee bezig ben. Ik maak nog zo veel fouten, er zijn nog zo veel werkpunten... Ik vind het dus raar dat ik op hetzelfde niveau als pakweg John geplaatst zou worden. Ik denk er zelfs niet aan om een held te zijn, iemand die anderen inspireert".
Mijn vader is van groot belang geweest voor mijn carrière
"De grootste invloed in mijn leven is mijn vader Philippe Guerdat. Hij bleef altijd wat op de achtergrond en liet mij doen wat ik wilde. Dat is ook één van de redenen dat we zo een sterke band hebben, denk ik. Zeker in de sport heb ik erg veel aan hem gehad. De laatste jaren komt Thomas Fuchs daar ook nog bij", vertelt Steve.
"Ik zou ook niet zonder mijn grooms Heidi en Emma kunnen, ze werken al erg lang voor mij en zonder hen zou ik simpelweg verloren zijn", lacht hij. "Paardrijden is eigenlijk een echte teamsport. Ik heb bijvoorbeeld een ruiter thuis, Anthony, die mijn paarden in de beste conditie houdt. Mijn dierenarts en hoefsmid, mijn eigenaars, mijn familie en vrienden,... Zonder hen allemaal zou dit simpelweg niet mogelijk zijn".
Paarden geven je zo veel en vragen niks in ruil
"Waarom ik zo graag tijd met mijn paarden spendeer? Ze geven je zo veel en ze vragen letterlijk niks in ruil. We doen natuurlijk ons uiterste best om ervoor te zorgen dat ze niets tekort komen maar eigenlijk vragen ze daar niet om", legt Guerdat uit. "Ze zijn zo loyaal en zouden je nooit bedriegen. Ik zie paardrijden ook niet als mijn werk. Ik besef dat ik dankzij hen het mooiste leven kan leiden".
Alle paarden die ik rijd, zijn speciaal
"Welk paard voor mij het speciaalst is? Alle paarden zijn speciaal", antwoordt hij. "Maar Jalisca bijvoorbeeld, zal altijd één van mijn favoriete paarden blijven. Ze zorgde ervoor dat ik de opstap naar het hoogste niveau kon maken. Ik wil niet zeggen dat ze mij 'gered' heeft want ik was gezond, ik reed veel en deed wat ik het liefste deel maar ze heeft er wel voor gezorgd dat ik in de spotlight kwam. We wonnen de Cup in Geneve en zij heeft heel het weekend 200% haar best voor mij gedaan".
"Natuurlijk kan je niet elk paard even leuk vinden", gaat hij verder. "Ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik nooit gefrustreerd om een paard ben geweest. Maar éénmaal ik werkte dat ik die gevoelens had, draaide ik de situatie om en besefte ik dat ik misschien te veel van het paard vroeg. Misschien was hij niet goed opgeleid of begreep hij gewoon niet wat ik bedoelde. Uiteindelijk reageert een paard enkel op wat jij hem vraagt. Als hij niet begrijpt wat je bedoelt, is het misschien beter om de schuld bij jezelf te zoeken in plaats van het paard te verwijten", besluit hij.
