Afgelopen woensdag hebben we Izanetta laten inslapen. Een afscheid dat we ten diepste betreuren. Wat Izanetta in haar leven heeft gewonnen, valt niet te beschrijven. Meermaals Belgisch Kampioen Eventing, meermaals nationaal LRV Kampioen Zwaar, meermaals Beneluxkampioen Eventing en nog ontelbaar meer overwinningen. Izanetta haar vechtlust was legendarisch. Ze ging er altijd voor, wist wanneer het om de "knikkers" ging en haalde altijd alles uit de kast om te winnen. Ze liet je nooit in de steek. Izanetta stond al enkele jaren op rust maar we zagen haar het laatste half jaar echt ouder worden. Ze werd magerder en ook haar energieke levenslust werd steeds minder. Het is moeilijk om te zeggen maar we hadden echt het idee dat Izanetta zich niet meer goed in haar vel voelde en dat ze niet meer gelukkig was. Het was niet meer "ons Netje" zoals we ons haar zo graag wilde herinneren. Raf wilde haar ook de verdere aftakeling besparen. Dat kon hijzelf niet aanzien en ook wilde we dat Netje niet aandoen. Woensdagnamiddag heeft iedereen nog afscheid van Netje genomen en 's avonds heeft ze in aanwezigheid van Raf een spuitje gekregen en is ze ingeslapen. Netje was een apart paard en heeft het meeste van haar leven op de Ponyhoeve , het ouderlijk huis van Raf, doorgebracht. Iedereen kent daar wel een anekdote of verhaal over Netje. Als je Raf voor het eerst mocht helpen op wedstrijd bijvoorbeeld en je mocht Netje op de vrachtwagen zetten, dan kreeg iedereen al een "smile". Want Netje, die ontgroende je direct. Ze vloog met je langs de achterkant de vrachtwagen op en ze kwam al even snel en vrolijk langs de zijval terug naar beneden. Geen houden aan. Kwam je zowiezo te dicht in de buurt van de val van de vrachtwagen, wees maar zeker dat je er dan in volle vaart opvloog. Menige "helpers" hebben dit persoonlijk mogen meemaken en spreken er nu nog van. Haar een appel of een koekje geven, deed je ook maar 1 keer. Ze kwam dan steeds met open mond en volle vaart naar je hand en als je niet oppaste was in haar gulzigheid ook je hand verdwenen. Appels en koekjes werden nadien enkel nog via de voederbak gegeven. Eten was na de sport, haar tweede leven. Ik ken geen enkel paard dat zo gulzig naar eten vroeg dan Izanetta. Na haar sportcarrière met Raf, kreeg ik de kans om met haar te starten in de klasse Licht. Iets waar ik ongelooflijk trots op ben, en ze heeft me veel geleerd. Ze is het enige paard waar ik het (tot nu toe) ook mee aandurfde om in de eventingklasse Licht te starten. Ze nam je mee, kwam de afstand niet uit dan deed Izanetta automatisch het nodige zodat het altijd juist zat, maar echt altijd. Ze was ook ongelooflijk snel (dat had ze van Raf geleerd) en wist perfect de bochten af te snijden. De eerste minuut in de cross moest ik maar aan 1 ding denken, en dat was aan mijn knieën omdat de bomen in de bochten altijd gevaarlijk dicht kwamen als ze afdraaide. Maar haar "draaikunst" was de perfectie. Ook moest ik steeds met alle moeite van de wereld haar weg sturen van de hindernissen van de reeks Midden en Zwaar die we passeerden als we aan het crossen waren. Ze was zo gretig en wilde overal naartoe, ook dus die hoge en brede sprongen waar geen enkele haar op mijn hoofd aan dacht om naartoe te rijden. Maar ja, ze stonden op de weg en dat was al genoeg voor die altijd even enthousiaste Izanetta. Een fantastisch paard dat nooit mag worden vergeten. Bron: Stal Raf Kooremans
