Er vloeit heel wat inkt over ... jawel, voormalig Olympisch kampioen, Eric Lamaze (CAN). De Canadese springruiter is verwikkeld in heel wat procedures, en blijkt nu ook een zware deuk in het imago te krijgen, nadat een Canadese rechtbank oordeelde dat hij zijn kanker geveinsd had.
Dat Lamaze een groot paardensporter is, dat is duidelijk, een slecht mens, vermoedelijk wel! Maar de hele affaire doet ons meer inzien! Ja er zijn heel wat slechte, onbetrouwbare mensen aan het werk in de hippische sector. Niet alleen schaden ze het vertrouwen van buitenlandse investeerders. Het (vaak) kortzichtige gedrag van deze 'rotte appels' zorgt ervoor dat de sector in het algemeen een deuk krijgt.
Er moet geen gedoogbeleid zijn ... want er is wel degelijk een verschil tussen zakelijke haaien en slechte appels. Die laatste soort gaat niet alleen over het spreekwoordelijke lijken, maar kent geen enkele vorm van integriteit. En veinst dan eventueel zijn/haar ziekte om een gelijk te krijgen.
Het is algemeen geweten dat onze industrie zo niet één, maar verschillende personen aan het werk heeft. Toch laten heel wat mensen zich vangen door die 'rotte appels'. Meteen legt de laatste zaak bloot dat hoe professioneel onze sector ook geworden is, we amateurs nummer één zijn op juridisch vlak.
We handelen allemaal graag in en met vertrouwen, maar dat is helaas niet altijd mogelijk. Plots wordt je in onze industrie dan vaak geconfronteerd met de verwoording: "Je vertrouwt me niet, of?" Het is een raar gegeven maar de paardenindustrie heeft een hekel aan duidelijk en schriftelijke overeenkomsten.
De 'rotte appels' leggen bloot dat we nog een lange weg te gaan hebben. We moeten als sector werk maken van duidelijkere richtlijnen bij de aan-en verkoop van paarden. Misschien dient er zelf een deontologische regelgeving te komen voor professionelen. Want waar professionelen vaak met amateurs handelen, kunnen er problemen ontstaan, zodra er geen duidelijk orgaan is dat toeziet op de deontologie. Denk maar aan de orde der Geneesheren of architecten, als voorbeeld voor andere sectoren.
Professionalisering dringt zich op!
Terwijl onze event sector enorm geprofessionaliseerd is, is er nog werk aan de winkel aan een algemeen (juridisch) kader voor paarden handel. Niet alleen de verkoper/koper bescherming dient beter gekaderd te worden. Ook de commissie -regels. Momenteel is het een kwestie van vraag je rijk, maar dat kan de bedoeling niet zijn. Te veel kleine spelers zijn zo de dupe van het groter geheel.
Waarom dit nefast is? Hoewel we reeds mooie economische cijfers kunnen voorleggen aan vadertje staat, beseffen we niet dat zolang de faillissementen in onze sector evenredig zijn met de economische opbrengsten, we geen politieke draagkracht zullen kennen.
Dat Lamaze een groot paardensporter is, dat is duidelijk, een slecht mens, vermoedelijk wel! Maar de hele affaire doet ons meer inzien! Ja er zijn heel wat slechte, onbetrouwbare mensen aan het werk in de hippische sector. Niet alleen schaden ze het vertrouwen van buitenlandse investeerders. Het (vaak) kortzichtige gedrag van deze 'rotte appels' zorgt ervoor dat de sector in het algemeen een deuk krijgt.
Er moet geen gedoogbeleid zijn ... want er is wel degelijk een verschil tussen zakelijke haaien en slechte appels. Die laatste soort gaat niet alleen over het spreekwoordelijke lijken, maar kent geen enkele vorm van integriteit. En veinst dan eventueel zijn/haar ziekte om een gelijk te krijgen.
Het is algemeen geweten dat onze industrie zo niet één, maar verschillende personen aan het werk heeft. Toch laten heel wat mensen zich vangen door die 'rotte appels'. Meteen legt de laatste zaak bloot dat hoe professioneel onze sector ook geworden is, we amateurs nummer één zijn op juridisch vlak.
We handelen allemaal graag in en met vertrouwen, maar dat is helaas niet altijd mogelijk. Plots wordt je in onze industrie dan vaak geconfronteerd met de verwoording: "Je vertrouwt me niet, of?" Het is een raar gegeven maar de paardenindustrie heeft een hekel aan duidelijk en schriftelijke overeenkomsten.
De 'rotte appels' leggen bloot dat we nog een lange weg te gaan hebben. We moeten als sector werk maken van duidelijkere richtlijnen bij de aan-en verkoop van paarden. Misschien dient er zelf een deontologische regelgeving te komen voor professionelen. Want waar professionelen vaak met amateurs handelen, kunnen er problemen ontstaan, zodra er geen duidelijk orgaan is dat toeziet op de deontologie. Denk maar aan de orde der Geneesheren of architecten, als voorbeeld voor andere sectoren.
Professionalisering dringt zich op!
Terwijl onze event sector enorm geprofessionaliseerd is, is er nog werk aan de winkel aan een algemeen (juridisch) kader voor paarden handel. Niet alleen de verkoper/koper bescherming dient beter gekaderd te worden. Ook de commissie -regels. Momenteel is het een kwestie van vraag je rijk, maar dat kan de bedoeling niet zijn. Te veel kleine spelers zijn zo de dupe van het groter geheel.
Waarom dit nefast is? Hoewel we reeds mooie economische cijfers kunnen voorleggen aan vadertje staat, beseffen we niet dat zolang de faillissementen in onze sector evenredig zijn met de economische opbrengsten, we geen politieke draagkracht zullen kennen.