De zege van Gert-Jan Bruggink met de tienjarige bruine ruin That’s Mie Z (v. That’s Life x Numero Uno) in de rubriek over 1,45 meter met barrage voor de Medium Tour mocht zaterdag op de meeste bijval rekenen op de voorlaatste dag van het 46ste CSI Twente.
Vorig jaar in Houten won Gert-Jan Bruggink al een keer een internationale rankingproef. Uitgerekend in eigen omgeving onderstreepte Gert-Jan Bruggink dat hij weer op niveau kan meespelen in het internationale ruitercircus, nadat hij op 4 januari 2019 thuis op stal zijn linker heup brak. “Toen gebeurde er iets met me waar ik nooit bij had stil gestaan. Ik zat voor het eerst in een ambulance, dan ervaar je pas hoe het leven ook kan zijn. Als je mensen vraagt hoe het met ze gaat, krijg je vaak als antwoord dat ze druk zijn. Maar dat heeft niets met gezondheid te maken. Voor mij en ons bedrijf heeft het heel veel impact gehad. Dat ik nu hier weer mee kan doen, toch ons thuisconcours, is heel mooi.”
Veulentjes in de wei
In de ruim twee jaren dat hij vooral moest toekijken kon hij meer dan ooit relativeren. “Ik besefte dat het ook geweldig kan zijn je familie om je heen te hebben en leerde daarvan te genieten. Daarvoor was ik daar minder mee bezig. Dan moest ik meestal weg, wedstrijden rijden. Sport bepaalt nog steeds heel veel van mijn leven. Maar nu niet meer omdat het moet, maar omdat het kan. Dat is mijn motto nu.”
bron: Persbericht
Vorig jaar in Houten won Gert-Jan Bruggink al een keer een internationale rankingproef. Uitgerekend in eigen omgeving onderstreepte Gert-Jan Bruggink dat hij weer op niveau kan meespelen in het internationale ruitercircus, nadat hij op 4 januari 2019 thuis op stal zijn linker heup brak. “Toen gebeurde er iets met me waar ik nooit bij had stil gestaan. Ik zat voor het eerst in een ambulance, dan ervaar je pas hoe het leven ook kan zijn. Als je mensen vraagt hoe het met ze gaat, krijg je vaak als antwoord dat ze druk zijn. Maar dat heeft niets met gezondheid te maken. Voor mij en ons bedrijf heeft het heel veel impact gehad. Dat ik nu hier weer mee kan doen, toch ons thuisconcours, is heel mooi.”
Veulentjes in de wei
In de ruim twee jaren dat hij vooral moest toekijken kon hij meer dan ooit relativeren. “Ik besefte dat het ook geweldig kan zijn je familie om je heen te hebben en leerde daarvan te genieten. Daarvoor was ik daar minder mee bezig. Dan moest ik meestal weg, wedstrijden rijden. Sport bepaalt nog steeds heel veel van mijn leven. Maar nu niet meer omdat het moet, maar omdat het kan. Dat is mijn motto nu.”
bron: Persbericht