Hij komt al zo'n 40 jaar zo goed als onafgebroken naar het CHIO Rotterdam, als hij niet bij de paarden is, is hij heel ongeduldig en zoals vele hippische toppers denkt hij bij Rotterdam meteen aan pannenkoekenhuis De Big. We kennen hem als succesvol ruiter en als succesvolle coach, maar vooral de jongere generatie kent hem misschien wel het beste als 'de vader van'.
De vader van Maikel, zijn zeer succesvolle zoon die na de bronzen Olympische medaille in Tokio afgelopen jaar, dit jaar tijdens het WK in Herning een zilveren team en individuele bronzen medaille aan zijn imposante erelijst toevoegde. Natuurlijk spreken wij met Eric van der Vleuten!
We geven toe, hij had eindelijk veel eerder aan de beurt moeten zijn voor een interview. Maar toeval bestaat niet is ons motto. Want zeg nu zelf, was er een mooier moment om Eric van der Vleuten te bellen dan nu? Tokio en Herning, we noemden ze al, maar natuurlijk ook de bijdrage van Maikel aan de twee overwinningen van Team NL in de Longines FEI Nations Cup in Rotterdam de afgelopen twee jaar. Zonder vader geen zoon, dus hoog tijd voor een gesprek met deze Brabantse topper.
40 jaar CHIO
Eric: “Ik was nog nooit op het CHIO Rotterdam geweest toen ik er als 18 of 19 jarige voor de eerste keer mocht rijden. Ik denk dat dat in 1982 geweest is, ik was toen Europees kampioen Young riders geworden en mocht vervolgens starten in Rotterdam. Dat was niet alleen heel leuk, maar ook heel spannend, want vergis je niet, nu zijn er al vanaf de pony’s grote, mooie concoursen, maar in mijn tijd was dat niet. Ik kwam aan de start met mijn paard Expo Visar en was zo jong dat ik nog geen Grote Prijs mocht rijden, maar de overige rubrieken wel. Ik weet ook nog dat ik meteen een paar plaatsingen wist te behalen. Sindsdien heb ik er volgens mij ieder jaar gereden waarbij vaak in het team. Ook een keer gewonnen, in 2003. Ik reed toen Audi’s Jikke en mijn teamgenoten waren Albert Zoer, Jan Tops en Peter Geerink. Ook weet ik nog dat het zulk slecht weer was, dat de sloot uit het parcours gehaald is.
Hans Eijsvogel waarschuwde
Over winnen gesproken, een mooie anekdote. In tegenstelling tot tegenwoordig wonnen de Nederlanders in het verleden niet vaak in eigen huis. Er was toen nog wel een parade bij de opening van het evenement. Ik vergeet het nooit meer, journalist Hans Eijsvogel stond op het pad van het inspringterrein naar de ring voorafgaand aan die parade en hij zei tegen mij: “Niet weer een teleurstelling hè !” Vervolgens wonnen we. Ik denk nog vaak aan deze woorden als ik in Rotterdam ben. Ook denk ik altijd aan De Big, het pannenkoekenhuis, als ik naar Rotterdam ga. Eerst lekker eten en dan actie. Ik kom zo lang als ik me kan herinneren bij De Big, ik heb de zoon van de eigenaren op zien groeien tot een snelle kerel.
Landenteam altijd bijzonder
Als ik aan het CHIO denk, vind ik het ook een hele mooie gedachte dat zowel Maikel als ik er de landenwedstrijd hebben gewonnen. Die landenwedstrijd, ja die is bijzonder voor mij, ik vind het erg leuk om daarbij betrokken te zijn, zeker in eigen land. Als ruiter of als vader/coach, dat maakt me dan niet veel uit, ik ben bij beiden fanatiek bezig. Ik heb diverse keren samen met Maikel in het team gezeten, dat is ook heel bijzonder. In Rotterdam in 2011 en in Sankt Gallen wonnen we zelfs. Ik reed toen Utascha SFN, Maikel Verdi TN, Jur Vrieling reed Bubalu VDL en Piet Raijmakers jr. Van Schijndel’s Rascin. Naast Sankt Gallen zaten we sowieso in Quatar, Kopenhagen, Lissabon en op het EK in Madrid samen in het team.
Een keer overgeslagen; het kon niet anders
Ik heb weinig internationale medailles gewonnen, maar wel diverse Wereldbeker kwalificaties en veel goede klasseringen behaald. En, daar kom ik weer op die teamwedstrijden, op Hickstead na heb ik in alle landenwedstrijden eens een overwinning behaald. Dit jaar was ik er helaas niet bij in Rotterdam. Een incident wat mij betreft, maar het kon niet anders. Ik reed in Parijs de Global Champions tour voor ons team 'Madrid in motion'. Zoals ik al zei, een incident wat mij betreft, ik kom graag naar Rotterdam. Als coach, maar ik zou er ook graag zelf nog eens rijden. Het team hoeft niet meer, maar de rest is ook heel leuk.
Als vader/coach aanwezig zijn is voor mij wel anders. Ik heb als vader veel meer spanning, omdat ik het niet in eigen hand heb, als Maikel eenmaal in de ring is, kan ik niets meer doen. Met gewone wedstrijden niet hoor, maar met kampioenschappen of als hij in het team zit, dan heb ik gezonde spanning en voel de adrenaline. Zeker in Rotterdam voor eigen publiek, mooi is dat”.
Jongensboek
Eric vertelt vol enthousiasme en het valt ons op dat in tegenstelling tot sommige voorgangers hij een feilloos geheugen heeft. Op iedere vraag heeft hij meteen een antwoord en overal weet hij buiten zichzelf ook zijn teamgenoten en hun paarden te noemen. We vragen ons af, zowel vader als zoon hebben al zoveel gewonnen en gezien, Stal Van der Vleuten presteert als in een jongensboek zoals dat genoemd wordt. Zijn er nog dromen ? Eric: “Inderdaad, we hebben al veel meegemaakt, zelfs met ons Global team de finale in Praag gewonnen. Echter, na de zilveren en bronzen medailles van Maikel de laatste twee jaar zou een gouden exemplaar het plaatje natuurlijk compleet maken. Maar zonder dollen, het gaat geweldig zo en ik hoop dat we dat dit nog even vol kunnen houden”.
Wel rust, geen geduld
Eric van der Vleuten, mooi om met hem te praten, mooi om zijn verhalen aan te horen. We zijn benieuwd, we weten al zo veel van hem en zijn familie. Zijn er dingen die we niet weten en misschien wel niet verwachten ? Eric moet lachen en is eerlijk: “Je zou het niet zeggen, ik lijk heel geduldig en dat ben ik met paarden ook zeker, maar daarbuiten niet. Ik ben zelfs heel ongeduldig. Misschien moet ik het zo zeggen, ik heb wel rust, maar geen geduld. Als ik bijvoorbeeld bij een frietkraam kom en ik zie daar vijf personen staan te wachten, loop ik door en ga ik iets anders eten, bij een kraam waar niemand staat. Als ik op het vliegveld een lange rij zie, word ik ook gek. En heel sneu, mijn vrouw besteedt altijd veel zorg en tijd aan het eten, ik eet het snel op en ben zo klaar”. Eric begon zijn antwoord met een lach en wij lachen nu mee.
Geniet van wat je doet
Tenslotte vragen we zoals we meestal doen in deze serie of Eric zelf het verhaal wil afsluiten. Na de lach een serieus einde, waarvan we hopen dat veel van onze volgers zijn wijze raad ter harte nemen. Eric: “Ik vind het belangrijk dat mensen genieten van wat ze doen. Bijvoorbeeld bij paardrijden, geniet daarvan, wees optimistisch en wees tevreden over wat je kan. Vervolgens hoop ik natuurlijk dat we weer eens een gewoon indoor seizoen kunnen draaien, zonder Corona beperkingen. Als laatste wil ik zeggen dat ik verdrietig wordt van alle ellende momenteel in de wereld. Iedereen is ontevreden en alles wordt veroordeeld. Als ik s ochtends met een kop koffie het nieuws kijk denk ik iedere keer dat we elkaar veel meer in waarde moeten laten en dat er vaak een hoop heisa is om niets. Natuurlijk zijn er echte problemen, maar als we alles op een positievere manier bekijken en niet overal tegenaan schoppen, dan is de wereld al een heel stuk mooier”.
Niet alleen verstand van paarden, maar ook humor, een goed verteller en een verstandige kijk op de wereld. Eric van der Vleuten, ruiter, vader en coach. Dank voor je tijd Eric, dank voor alles wat je voor de Nederlandse springsport al hebt gedaan en ongetwijfeld nog gaat doen. Echter wel één ding, je noemde het een incident dat je er dit jaar niet bij was in Rotterdam en daar houden we je aan. Heel graag tot het CHIO 2023, de koffie in de Grandstand en je tafeltje bij De Big staan klaar!
bron: Chio.nl
De vader van Maikel, zijn zeer succesvolle zoon die na de bronzen Olympische medaille in Tokio afgelopen jaar, dit jaar tijdens het WK in Herning een zilveren team en individuele bronzen medaille aan zijn imposante erelijst toevoegde. Natuurlijk spreken wij met Eric van der Vleuten!
We geven toe, hij had eindelijk veel eerder aan de beurt moeten zijn voor een interview. Maar toeval bestaat niet is ons motto. Want zeg nu zelf, was er een mooier moment om Eric van der Vleuten te bellen dan nu? Tokio en Herning, we noemden ze al, maar natuurlijk ook de bijdrage van Maikel aan de twee overwinningen van Team NL in de Longines FEI Nations Cup in Rotterdam de afgelopen twee jaar. Zonder vader geen zoon, dus hoog tijd voor een gesprek met deze Brabantse topper.
40 jaar CHIO
Eric: “Ik was nog nooit op het CHIO Rotterdam geweest toen ik er als 18 of 19 jarige voor de eerste keer mocht rijden. Ik denk dat dat in 1982 geweest is, ik was toen Europees kampioen Young riders geworden en mocht vervolgens starten in Rotterdam. Dat was niet alleen heel leuk, maar ook heel spannend, want vergis je niet, nu zijn er al vanaf de pony’s grote, mooie concoursen, maar in mijn tijd was dat niet. Ik kwam aan de start met mijn paard Expo Visar en was zo jong dat ik nog geen Grote Prijs mocht rijden, maar de overige rubrieken wel. Ik weet ook nog dat ik meteen een paar plaatsingen wist te behalen. Sindsdien heb ik er volgens mij ieder jaar gereden waarbij vaak in het team. Ook een keer gewonnen, in 2003. Ik reed toen Audi’s Jikke en mijn teamgenoten waren Albert Zoer, Jan Tops en Peter Geerink. Ook weet ik nog dat het zulk slecht weer was, dat de sloot uit het parcours gehaald is.
Hans Eijsvogel waarschuwde
Over winnen gesproken, een mooie anekdote. In tegenstelling tot tegenwoordig wonnen de Nederlanders in het verleden niet vaak in eigen huis. Er was toen nog wel een parade bij de opening van het evenement. Ik vergeet het nooit meer, journalist Hans Eijsvogel stond op het pad van het inspringterrein naar de ring voorafgaand aan die parade en hij zei tegen mij: “Niet weer een teleurstelling hè !” Vervolgens wonnen we. Ik denk nog vaak aan deze woorden als ik in Rotterdam ben. Ook denk ik altijd aan De Big, het pannenkoekenhuis, als ik naar Rotterdam ga. Eerst lekker eten en dan actie. Ik kom zo lang als ik me kan herinneren bij De Big, ik heb de zoon van de eigenaren op zien groeien tot een snelle kerel.
Landenteam altijd bijzonder
Als ik aan het CHIO denk, vind ik het ook een hele mooie gedachte dat zowel Maikel als ik er de landenwedstrijd hebben gewonnen. Die landenwedstrijd, ja die is bijzonder voor mij, ik vind het erg leuk om daarbij betrokken te zijn, zeker in eigen land. Als ruiter of als vader/coach, dat maakt me dan niet veel uit, ik ben bij beiden fanatiek bezig. Ik heb diverse keren samen met Maikel in het team gezeten, dat is ook heel bijzonder. In Rotterdam in 2011 en in Sankt Gallen wonnen we zelfs. Ik reed toen Utascha SFN, Maikel Verdi TN, Jur Vrieling reed Bubalu VDL en Piet Raijmakers jr. Van Schijndel’s Rascin. Naast Sankt Gallen zaten we sowieso in Quatar, Kopenhagen, Lissabon en op het EK in Madrid samen in het team.
Een keer overgeslagen; het kon niet anders
Ik heb weinig internationale medailles gewonnen, maar wel diverse Wereldbeker kwalificaties en veel goede klasseringen behaald. En, daar kom ik weer op die teamwedstrijden, op Hickstead na heb ik in alle landenwedstrijden eens een overwinning behaald. Dit jaar was ik er helaas niet bij in Rotterdam. Een incident wat mij betreft, maar het kon niet anders. Ik reed in Parijs de Global Champions tour voor ons team 'Madrid in motion'. Zoals ik al zei, een incident wat mij betreft, ik kom graag naar Rotterdam. Als coach, maar ik zou er ook graag zelf nog eens rijden. Het team hoeft niet meer, maar de rest is ook heel leuk.
Als vader/coach aanwezig zijn is voor mij wel anders. Ik heb als vader veel meer spanning, omdat ik het niet in eigen hand heb, als Maikel eenmaal in de ring is, kan ik niets meer doen. Met gewone wedstrijden niet hoor, maar met kampioenschappen of als hij in het team zit, dan heb ik gezonde spanning en voel de adrenaline. Zeker in Rotterdam voor eigen publiek, mooi is dat”.
Jongensboek
Eric vertelt vol enthousiasme en het valt ons op dat in tegenstelling tot sommige voorgangers hij een feilloos geheugen heeft. Op iedere vraag heeft hij meteen een antwoord en overal weet hij buiten zichzelf ook zijn teamgenoten en hun paarden te noemen. We vragen ons af, zowel vader als zoon hebben al zoveel gewonnen en gezien, Stal Van der Vleuten presteert als in een jongensboek zoals dat genoemd wordt. Zijn er nog dromen ? Eric: “Inderdaad, we hebben al veel meegemaakt, zelfs met ons Global team de finale in Praag gewonnen. Echter, na de zilveren en bronzen medailles van Maikel de laatste twee jaar zou een gouden exemplaar het plaatje natuurlijk compleet maken. Maar zonder dollen, het gaat geweldig zo en ik hoop dat we dat dit nog even vol kunnen houden”.
Wel rust, geen geduld
Eric van der Vleuten, mooi om met hem te praten, mooi om zijn verhalen aan te horen. We zijn benieuwd, we weten al zo veel van hem en zijn familie. Zijn er dingen die we niet weten en misschien wel niet verwachten ? Eric moet lachen en is eerlijk: “Je zou het niet zeggen, ik lijk heel geduldig en dat ben ik met paarden ook zeker, maar daarbuiten niet. Ik ben zelfs heel ongeduldig. Misschien moet ik het zo zeggen, ik heb wel rust, maar geen geduld. Als ik bijvoorbeeld bij een frietkraam kom en ik zie daar vijf personen staan te wachten, loop ik door en ga ik iets anders eten, bij een kraam waar niemand staat. Als ik op het vliegveld een lange rij zie, word ik ook gek. En heel sneu, mijn vrouw besteedt altijd veel zorg en tijd aan het eten, ik eet het snel op en ben zo klaar”. Eric begon zijn antwoord met een lach en wij lachen nu mee.
Geniet van wat je doet
Tenslotte vragen we zoals we meestal doen in deze serie of Eric zelf het verhaal wil afsluiten. Na de lach een serieus einde, waarvan we hopen dat veel van onze volgers zijn wijze raad ter harte nemen. Eric: “Ik vind het belangrijk dat mensen genieten van wat ze doen. Bijvoorbeeld bij paardrijden, geniet daarvan, wees optimistisch en wees tevreden over wat je kan. Vervolgens hoop ik natuurlijk dat we weer eens een gewoon indoor seizoen kunnen draaien, zonder Corona beperkingen. Als laatste wil ik zeggen dat ik verdrietig wordt van alle ellende momenteel in de wereld. Iedereen is ontevreden en alles wordt veroordeeld. Als ik s ochtends met een kop koffie het nieuws kijk denk ik iedere keer dat we elkaar veel meer in waarde moeten laten en dat er vaak een hoop heisa is om niets. Natuurlijk zijn er echte problemen, maar als we alles op een positievere manier bekijken en niet overal tegenaan schoppen, dan is de wereld al een heel stuk mooier”.
Niet alleen verstand van paarden, maar ook humor, een goed verteller en een verstandige kijk op de wereld. Eric van der Vleuten, ruiter, vader en coach. Dank voor je tijd Eric, dank voor alles wat je voor de Nederlandse springsport al hebt gedaan en ongetwijfeld nog gaat doen. Echter wel één ding, je noemde het een incident dat je er dit jaar niet bij was in Rotterdam en daar houden we je aan. Heel graag tot het CHIO 2023, de koffie in de Grandstand en je tafeltje bij De Big staan klaar!
bron: Chio.nl