Zo’n anderhalf jaar geleden stopte Rob Wiering met rijden. Te druk met Horse E.T. Vanuit de nieuwe accommodatie in Ravenstein, vlak bij de autoweg, runt hij samen met moeder Marjolijn Verhoeve de snelgroeiende onderneming die paarden vooral via de lucht vervoert. Waarbij Rob zich vooral met het werkelijke transport van de paarden bezighoudt: “Er zijn weken dat ik eigenlijk alleen maar in vliegtuigen zit.”
De springruiters Rob en Harrie Wiering zijn de zoons van internationaal springruiter Harrie Wiering en Marjolijn Verhoeve. Iets meer dan twintig jaar geleden scheidden de wegen, waarbij Rob bij zijn vader in Reek bleef: “Ik heb gereden vanaf m’n vierde toen ik een Shetlandertje kreeg en sindsdien ben ik altijd blijven rijden. Bij m’n vader kreeg ik later de kans om goede paarden te rijden, toen was hij zelf ook nog best actief. Van school kwam weinig terecht, ik vond niks ergers dan leren. En nou moet ik wel zeggen dat mijn vader daar ook niks om gaf. Maar ik moest wel werken. Dus zat ik de hele dag op het paard en elk weekend was ik met een volle vrachtwagen op concours. Ik leste toen ook bij mijn vader, hij was een vakman.”
Rob reed goed en steeds beter en zo kwam hij in het Nederlandse juniorenteam: “Bij de jeugd hebben we toen zilver met het team in Spanje gehaald, in Gijon in 2001. Vincent Voorn, Willem Greve, Dennis Kuipers en ik, met Daan Nanning als coach. Later kreeg ik bij de young riders Rob Ehrens als coach. Ik heb drie jaren in de selectie gezeten maar ik ben geen enkele keer mee geweest omdat de eigenaar voor wie ik toen paarden reed de paarden steeds verkocht vlak voordat het zover was.”
Het Engels dat hij nu bij Horse E.T. zo nodig heeft, leerde hij in de praktijk: “Als ruiter heb ik ook een half jaar in Amerika gezeten, in eerste instantie bij Jos Sevriens, een kennis van mijn vader van vroeger. Ik ben er zonder paarden heen gevlogen, ik kon geen woord Engels. En ik had geen idee waar ik heen ging. Jos bleek een paar paarden in training te hebben, die ik dan mocht rijden. Maar ik kreeg al snel de vraag om ook paarden voor andere mensen te rijden. Ik ben toen naar Ocala gereden in Florida, waar ik concoursen reed en de paarden kon verkopen. En daarna heb ik een maand of drie met een grote truck met trailer met paarden rondgereden, had ik geleend van iemand, zo’n western-pickup met een trailer, daar gingen vier paarden op en ik had een heel kleine living. Ik zocht zelf de concoursen uit en ik ben rond gaan rijden, om te rijden en te verkopen. Mijn broertje heeft zelfs paarden opgestuurd zodat ik ze daar kon verkopen.”
Terug in Nederland huurde Rob ruimte bij Stal Swanenberg in Schaijk. Hij reed er zijn eigen paarden, die van eigenaren en ook de paarden van Stal Swanenberg zelf. En hij handelde steeds meer, onder andere naar het Midden-Oosten: “Ik had een keer paarden verkocht naar het Midden-Oosten en die mensen vroegen of ik zelf met de paarden mee kon vliegen, ze vonden het fijn om een vertrouwd persoon bij de paarden te hebben. In een militair propellor-vliegtuig zijn we vertrokken naar Koeweit, we moesten een tussenstop maken in Athene om te tanken. Dat vliegtuig hadden die klanten ter beschikking. 0 luxe, ik zat in het vrachtruim bij de paardenboxen op van die heel eenvoudige vastgeklikte stoeltjes.”
Langzamerhand kwam er steeds meer vraag om de vluchten te regelen en te begeleiden: “We hadden dat een paar keer meer gedaan en eigenlijk vonden we dat het allemaal wat stroef ging. Met de papieren, het regelen, bij alles wat erbij kwam kijken. Mijn moeder en ik hebben toen heel wat afgepraat: hoe moeten we dit gaan doen, hoe moeten we dat gaan doen. Steeds meer buitenlanders vroegen of we dingen kon organiseren. Maar het was toch niet zo simpel als we dachten. We zijn er ons in vast gaan bijten vanuit de overtuiging dat wij dat beter konden dan een ander. En dat hebben we nou voor elkaar.”
Inmiddels is Rob (34) gestopt met zelf actief rijden: “Mijn moeder en ik zijn een jaar of vijf of zes geleden met Horse ET gestart. Kijk, paardrijden is prachtig, ik doe niks liever, maar je moet toch keuzes maken. Ik was ruiter maar ik was ook altijd van huis. Moest ik weer een paar mensen bellen om mijn paarden te verzorgen, en dan ging ik op concours, maar dat was van tevoren ook niet heel zeker. Zo’n anderhalf jaar geleden, toen we deze locatie gekocht hebben, had ik meerdere paarden op 1.40m-niveau. Toen ben ik gestopt, mijn partner Ellen Zwijnenberg heeft de paarden overgenomen. En nu is het fulltime Horse E.T. Als officiële IATA-agent. Op onze eigen manier, met heel veel persoonlijke begeleiding. Eigenlijk is het ongelofelijk wat we hier neergezet hebben in zo’n korte tijd.”
[caption id="attachment_170303" align="alignnone" width="583"]
Rob Wiering, Ellen Zwijnenberg en hun dochter Emma[/caption]
Dat betekent ook een ander leven: “Tja, er zijn weken erbij dat ik alleen in het vliegtuig zit. Van Luxemburg naar Dubai, met een passagiersvliegtuig terug, dan staan daar nieuwe paarden te wachten, en dan gaat ie weer door naar waar ook ter wereld. Het is een hele planning. Wij begonnen een paar jaar geleden op Koeweit, met een of twee vluchten per jaar, later een of twee per maand en nu een of twee per week. En nu hebben we mensen die voor ons werken die meevliegen. Standaard gaan Roos en ik met de paarden mee en verder hebben we vaste mensen, die allemaal gecertificeerd zijn. Het vliegen lijkt wel heel mooi maar voor mij is het puur business. Als ik land, pak ik het eerste beste passagiersvliegtuig terug naar Nederland, ik blijf nooit langer dan nodig is. Ik heb zo’n extra dik zakenpaspoort, dat is bijna helemaal vol gestempeld. Ik heb geloof ik nog drie bladzijden over en het is geldig tot 2025…. Vorig jaar is Ellen meegevlogen, zijn we twee dagen extra in Abu Dhabi gebleven, dat kon omdat het thuis even rustig was. Maar zij is ook keidruk, rijdt op niveau, plus onze kleine Emma van tien maanden, ze kan eigenlijk niet meer mee.“
Het Engels dat hij nu bij Horse E.T. zo nodig heeft, leerde hij in de praktijk: “Als ruiter heb ik ook een half jaar in Amerika gezeten, in eerste instantie bij Jos Sevriens, een kennis van mijn vader van vroeger. Ik ben er zonder paarden heen gevlogen, ik kon geen woord Engels. En ik had geen idee waar ik heen ging. Jos bleek een paar paarden in training te hebben, die ik dan mocht rijden. Maar ik kreeg al snel de vraag om ook paarden voor andere mensen te rijden. Ik ben toen naar Ocala gereden in Florida, waar ik concoursen reed en de paarden kon verkopen. En daarna heb ik een maand of drie met een grote truck met trailer met paarden rondgereden, had ik geleend van iemand, zo’n western-pickup met een trailer, daar gingen vier paarden op en ik had een heel kleine living. Ik zocht zelf de concoursen uit en ik ben rond gaan rijden, om te rijden en te verkopen. Mijn broertje heeft zelfs paarden opgestuurd zodat ik ze daar kon verkopen.”
Terug in Nederland huurde Rob ruimte bij Stal Swanenberg in Schaijk. Hij reed er zijn eigen paarden, die van eigenaren en ook de paarden van Stal Swanenberg zelf. En hij handelde steeds meer, onder andere naar het Midden-Oosten: “Ik had een keer paarden verkocht naar het Midden-Oosten en die mensen vroegen of ik zelf met de paarden mee kon vliegen, ze vonden het fijn om een vertrouwd persoon bij de paarden te hebben. In een militair propellor-vliegtuig zijn we vertrokken naar Koeweit, we moesten een tussenstop maken in Athene om te tanken. Dat vliegtuig hadden die klanten ter beschikking. 0 luxe, ik zat in het vrachtruim bij de paardenboxen op van die heel eenvoudige vastgeklikte stoeltjes.”
Langzamerhand kwam er steeds meer vraag om de vluchten te regelen en te begeleiden: “We hadden dat een paar keer meer gedaan en eigenlijk vonden we dat het allemaal wat stroef ging. Met de papieren, het regelen, bij alles wat erbij kwam kijken. Mijn moeder en ik hebben toen heel wat afgepraat: hoe moeten we dit gaan doen, hoe moeten we dat gaan doen. Steeds meer buitenlanders vroegen of we dingen kon organiseren. Maar het was toch niet zo simpel als we dachten. We zijn er ons in vast gaan bijten vanuit de overtuiging dat wij dat beter konden dan een ander. En dat hebben we nou voor elkaar.”
Inmiddels is Rob (34) gestopt met zelf actief rijden: “Mijn moeder en ik zijn een jaar of vijf of zes geleden met Horse ET gestart. Kijk, paardrijden is prachtig, ik doe niks liever, maar je moet toch keuzes maken. Ik was ruiter maar ik was ook altijd van huis. Moest ik weer een paar mensen bellen om mijn paarden te verzorgen, en dan ging ik op concours, maar dat was van tevoren ook niet heel zeker. Zo’n anderhalf jaar geleden, toen we deze locatie gekocht hebben, had ik meerdere paarden op 1.40m-niveau. Toen ben ik gestopt, mijn partner Ellen Zwijnenberg heeft de paarden overgenomen. En nu is het fulltime Horse E.T. Als officiële IATA-agent. Op onze eigen manier, met heel veel persoonlijke begeleiding. Eigenlijk is het ongelofelijk wat we hier neergezet hebben in zo’n korte tijd.”
[caption id="attachment_170303" align="alignnone" width="583"] Rob Wiering, Ellen Zwijnenberg en hun dochter Emma[/caption]
Dat betekent ook een ander leven: “Tja, er zijn weken erbij dat ik alleen in het vliegtuig zit. Van Luxemburg naar Dubai, met een passagiersvliegtuig terug, dan staan daar nieuwe paarden te wachten, en dan gaat ie weer door naar waar ook ter wereld. Het is een hele planning. Wij begonnen een paar jaar geleden op Koeweit, met een of twee vluchten per jaar, later een of twee per maand en nu een of twee per week. En nu hebben we mensen die voor ons werken die meevliegen. Standaard gaan Roos en ik met de paarden mee en verder hebben we vaste mensen, die allemaal gecertificeerd zijn. Het vliegen lijkt wel heel mooi maar voor mij is het puur business. Als ik land, pak ik het eerste beste passagiersvliegtuig terug naar Nederland, ik blijf nooit langer dan nodig is. Ik heb zo’n extra dik zakenpaspoort, dat is bijna helemaal vol gestempeld. Ik heb geloof ik nog drie bladzijden over en het is geldig tot 2025…. Vorig jaar is Ellen meegevlogen, zijn we twee dagen extra in Abu Dhabi gebleven, dat kon omdat het thuis even rustig was. Maar zij is ook keidruk, rijdt op niveau, plus onze kleine Emma van tien maanden, ze kan eigenlijk niet meer mee.“