In het voorjaar trekken heel wat springruiters naar de concoursen rond de Middellandse Zee in plaatsen als Oliva, Vejer de la Frontera, Vilamoura of Arezzo. Zoals Maureen Bonder, die een aantal jaren geleden nooit gedacht had dat ze in het hogere profcircuit haar sport zou bedrijven. De verkoop van haar topper Alex betekende veel voor haar: “Eerder was ik altijd het meisje dat haar beste paard niet wilde verkopen, nu ben ik ineens het meisje dat haar beste paard wel verkoopt.”
Acht jaar lang had Maureen Bonder (28) haar Alex op stal toen hij vier jaar geleden verkocht werd en terecht kwam bij Jennifer Gates, de dochter van. Er veranderde veel daar in Schoonoord: de eenmanszaak van Maureen werd een familiebedrijf, de verbouwing van de manege begon, er kwam een betere vrachtwagen, ze kocht met partner Hero Panman een huis, mensen kwamen met goede paarden om die uit te laten brengen en Maureen werd een serieuze dame in het handelscircuit. En dat dankzij een jonge Arpeggio die de familie Bonder kocht bij Frank Schütte toen hij vier jaar was: “Alex kostte ons € 3.000,-. Je kon erop zitten, meer niet, hij liep voor de kar, was een mooi paard. Achteraf gezien is het natuurlijk prachtig dat Sjaak van der Lei hem liet staan op € 500,-.“
Toch zou Maureen het risico nu niet meer zo snel lopen om een talentvol paard zo lang te houden: “Ik heb nu pas door hoeveel geluk ik daarmee heb gehad. Er kan zoveel gebeuren in die tijd van vier of vijf jaar voor ie een beetje op niveau is: gezondheid, voorzichtigheid, noem maar op. Meteen vanaf het B heb ik met hem gewonnen, hij liep altijd 0. Maar ik had nooit het idee dat het zo’n goed paard zou worden. Daar was ik ook niet mee bezig: doen waar ik plezier in had, dat vond ik het allerbelangrijkste. Tot je een paar jaar later in het Nederlandse team landenwedstrijden mag rijden, met als hoogtepunt de vijf sterren landenwedstrijd in Sankt Gallen, waar ik in de eerste ronde een foutje op de sloot had en in de tweede ronde foutloos reed. Dat was best goed. Jammer dat Alex er daarna vanwege een verdraaide kogel een paar maanden uit was, zodat ik de andere wedstrijden niet meer kon rijden.”
Maureen Bonder leerde al heel vroeg paardrijden. Vader Wieger en moeder Wilma sprongen beiden naast het werk op hun loon- en akkerbouwbedrijf in het Drentse Schoonoord. Op haar 17e haalde ze haar mavo-diploma. Ze deed nog een poging om een opleiding sport en beweging te gaan doen maar had toen al zoveel paarden te rijden dat ze wist dat dat ‘m niet ging worden: “ik wist gewoon dat ik mijn beroep daar niet van zou maken. Mijn ouders hebben me toen fantastisch geholpen terwijl ze het eigenlijk geen goed idee vonden. Ze zeiden: wij hebben de stallen, we hebben de accommodatie, maar je moet het zelf verdienen. In begin reed ik paarden voor € 200,- in de maand omdat ik de stallen en het hooi en zo toch voor niks had, toen een keer € 100,- omhoog, zo is het begonnen. Ik heb nog lang paarden zadelmak gemaakt, ik deed alles om te bewijzen dat ik het kon.”
Belangrijke steun voor Maureen in haar opleiding tot goede amazone was Rob Besselink, die haar tien jaar lang wekelijks lesgaf en begeleidde: van ponyclub tot landenwedstrijd. “Terwijl ik helemaal niet het doel had om hoog in de sport te komen. Ik wilde gewoon met paarden bezig zijn en daar de kost in verdienen. Gewoon heel veel plezier met paarden hebben. Mijn ouders hebben altijd gezegd: we helpen je maar we houden wel afstand. Tot Alex verkocht werd, was ik het meisje dat haar beste paarden nooit verkocht, dus verdiende ik nooit echt geld, daar was ik niet mee bezig.”
En nu is Maureen het meisje dat haar goede paarden wel verkoopt. Het leverde haar direct nieuwe klanten op met talentvolle paarden, waardoor ze weer op 1.50m-niveau kan rijden. De term handelsstal vindt ze echter niet op haar van toepassing: “Nu is het hoofddoel de sport en vanuit de sport verkopen we ook de paarden. Er komen ook geen klanten op de dam om zomaar paarden uit te proberen. Als ik op concours ga, wordt er in die week daaraan voorafgaand niks uitgeprobeerd: de sport staat boven de handel. We proberen wel klanten blij te maken met kwaliteitsvolle paarden!”
Er is dus de afgelopen jaren veel veranderd in het leven van Maureen Bonder. Wat niet veranderde is haar ontwapenende nuchterheid: “Je maakt ook op internationaal niveau van alles mee, ook dingen waarvan ik dan denk: je spoort niet. Ik probeer als bescheiden boerendochter in elk geval normaal te blijven. Heb tegen mensen gezegd: als ik arrogant word of ik ga stom praten, geef me dan een klap voor m’n kop.”
Toch zou Maureen het risico nu niet meer zo snel lopen om een talentvol paard zo lang te houden: “Ik heb nu pas door hoeveel geluk ik daarmee heb gehad. Er kan zoveel gebeuren in die tijd van vier of vijf jaar voor ie een beetje op niveau is: gezondheid, voorzichtigheid, noem maar op. Meteen vanaf het B heb ik met hem gewonnen, hij liep altijd 0. Maar ik had nooit het idee dat het zo’n goed paard zou worden. Daar was ik ook niet mee bezig: doen waar ik plezier in had, dat vond ik het allerbelangrijkste. Tot je een paar jaar later in het Nederlandse team landenwedstrijden mag rijden, met als hoogtepunt de vijf sterren landenwedstrijd in Sankt Gallen, waar ik in de eerste ronde een foutje op de sloot had en in de tweede ronde foutloos reed. Dat was best goed. Jammer dat Alex er daarna vanwege een verdraaide kogel een paar maanden uit was, zodat ik de andere wedstrijden niet meer kon rijden.”
Maureen Bonder leerde al heel vroeg paardrijden. Vader Wieger en moeder Wilma sprongen beiden naast het werk op hun loon- en akkerbouwbedrijf in het Drentse Schoonoord. Op haar 17e haalde ze haar mavo-diploma. Ze deed nog een poging om een opleiding sport en beweging te gaan doen maar had toen al zoveel paarden te rijden dat ze wist dat dat ‘m niet ging worden: “ik wist gewoon dat ik mijn beroep daar niet van zou maken. Mijn ouders hebben me toen fantastisch geholpen terwijl ze het eigenlijk geen goed idee vonden. Ze zeiden: wij hebben de stallen, we hebben de accommodatie, maar je moet het zelf verdienen. In begin reed ik paarden voor € 200,- in de maand omdat ik de stallen en het hooi en zo toch voor niks had, toen een keer € 100,- omhoog, zo is het begonnen. Ik heb nog lang paarden zadelmak gemaakt, ik deed alles om te bewijzen dat ik het kon.”
Belangrijke steun voor Maureen in haar opleiding tot goede amazone was Rob Besselink, die haar tien jaar lang wekelijks lesgaf en begeleidde: van ponyclub tot landenwedstrijd. “Terwijl ik helemaal niet het doel had om hoog in de sport te komen. Ik wilde gewoon met paarden bezig zijn en daar de kost in verdienen. Gewoon heel veel plezier met paarden hebben. Mijn ouders hebben altijd gezegd: we helpen je maar we houden wel afstand. Tot Alex verkocht werd, was ik het meisje dat haar beste paarden nooit verkocht, dus verdiende ik nooit echt geld, daar was ik niet mee bezig.”
En nu is Maureen het meisje dat haar goede paarden wel verkoopt. Het leverde haar direct nieuwe klanten op met talentvolle paarden, waardoor ze weer op 1.50m-niveau kan rijden. De term handelsstal vindt ze echter niet op haar van toepassing: “Nu is het hoofddoel de sport en vanuit de sport verkopen we ook de paarden. Er komen ook geen klanten op de dam om zomaar paarden uit te proberen. Als ik op concours ga, wordt er in die week daaraan voorafgaand niks uitgeprobeerd: de sport staat boven de handel. We proberen wel klanten blij te maken met kwaliteitsvolle paarden!”
Er is dus de afgelopen jaren veel veranderd in het leven van Maureen Bonder. Wat niet veranderde is haar ontwapenende nuchterheid: “Je maakt ook op internationaal niveau van alles mee, ook dingen waarvan ik dan denk: je spoort niet. Ik probeer als bescheiden boerendochter in elk geval normaal te blijven. Heb tegen mensen gezegd: als ik arrogant word of ik ga stom praten, geef me dan een klap voor m’n kop.”