Irene van den Hurk is de onderneemster achter Geblingt. De afgelopen jaren is het merk snel gegroeid in de dressuurwereld, met een steeds professionelere aanpak. Geblingt is op een bijzondere manier tot stand gekomen: het begon met een idee in de hobbysfeer…..
Ze is een heel gedreven vertelster maar ook iemand die heel nuchter is over de dingen die ze doet. In al haar perfectionisme, want ook dat is een kenmerk van Irene van den Hurk. Nu midden 40 maar vroeger opgegroeid met een pony: “Toen ik klein was, heb ik zelf wel een pony gehad, Starlight, en reed ik bij ponyclub Jeanne d’Arc in Helmond. Het zat er bij ons thuis niet in om door te gaan in de paarden en eigenlijk heb ik daarna een hele tijd niks meer met paarden gedaan. Totdat ik kinderen had gekregen en de oudste uitgenodigd werd op het feestje van een vriendinnetje, in een manege. Zeven was Joy toen, en m’n jongste dochter drie. Ik weet nog wel dat ik de deur openzwaaide van die manege en onmiddellijk dacht: hoe heb ik dit in ’s hemelsnaam zo lang kunnen missen….. Joy vond het ook helemaal leuk en je kunt wel snappen dat ze heel snel haar eigen pony’tje had.”
Die eigen pony werd Casper, een C-pony waarmee ze al snel naar de Brabantse kampioenschappen mocht, individueel en met het viertalletje. In Zeeland bij Uden, waar het toen gehouden werd. “De instructrice was met haar viertal al naar de ring gegaan en een tijdje later liepen wij er als ouders met een clubje achteraan. In die tijd had je nog de regels van de KNHS en de uniformen van de club: iedereen had dus een donkerblauw of een zwart jasje of ponyclub tenue aan. Ik kon haar niet vinden. Ik heb echt een kwartier moeten zoeken waar die van ons bezig waren en eerlijk gezegd gaf me dat een beetje een eng gevoel op dat immense terrein, ik was er niet gerust op.”
[caption id="attachment_172593" align="alignnone" width="900"]
Joy van den Hurk[/caption]
Nou was Irene van haar beroep etaleuse/styliste: “Ik heb een opleiding in de mode gevolgd en heb als etaleuse in de stoffenbranche gewerkt , daarna nog wat eigen bedrijfjes gehad en ook weer verkocht maar altijd op creatief gebied. Zo was ik altijd creatief bezig, zowel zakelijk als privé. Na die kampioenschappen heb ik haar cap gepakt en bij mezelf gedacht: misschien kan ik daar wel iets mee doen. Joy had echt een super simpele cap, en om het ventilatieroostertje heb ik toen Swarovski Crystallen gezet. En overal waar we op concours kwamen, zeiden ze: oh, wat een leuke cap. Het was uniek. Tegenwoordig kan je alles kopen met bling maar dat was toen echt nog niet. En al heel snel kreeg ik best wel wat aanvraag. Daar kwam al snel een ander product bij omdat ik daar zelf altijd gillend gek van werd, de plastron! Veel mensen herkennen dat wel: kind zenuwachtig, moeder zenuwachtig, en altijd dat gedoe met die plastronspeld op het laatste moment. Ik ben een plastron gaan ontwerpen met een paar simpele uitgangspunten: allereerst moest die makkelijk in het gebruik zijn, lekker dragen (een uitdaging) en moest het er prachtig uitzien zonder speld. Er kwam een websiteje, zo’n gratis dingetje, die ik vulde met een paar caps en plastrons. Ik moest een naam hebben en dat werd Geblingt. Een woordgrapje natuurlijk met blingbling en blinken. En al heel snel ging het van mond tot mond, ook van buiten Brabant kreeg ik steeds meer aanvragen.”
[caption id="attachment_172592" align="alignnone" width="900"]
De cap waarmee het allemaal begon[/caption]
De verandering van de ‘uniform’-regel van de KNHS betekende ook dat Irene het drukker kreeg: “Ineens mocht je als dressuurruiter ook je eigen outfit kiezen, voor de springruiters was dit al toegestaan. Te leuk! Joy had dus ook verschillende jasjes, geruit, gestreept en daarbij steeds een andere plastron. Ze was als het ware mijn reclamebord. ” Het betekende een jaar later voor Irene van den Hurk een professionele website en weer een jaar later de eerste eigen stand op Indoor Brabant: “Daar liep ik al jaren rond met mijn eigen dochter en droomde ik een beetje: het zou wel supergaaf zijn als ik daar zelf ooit zou kunnen staan…. Het eerste jaar had ik er een hoekstand van 3 X 4 meter. En eigenlijk volgden al heel snel alle grote evenementen in Nederland. De laatste stand in Den Bosch was 40m2, op de hengstenkeuring 50m2, waarvoor we twee vrachtwagens nodig hadden om alles te vervoeren. Mijn man helpt altijd mee met opbouwen, ook onze dochters helpen waar het kan, het is leuk om dat zoveel mogelijk met het eigen gezin te doen.”
In de verbouwde garage bij haar huis bouwde Irene haar zaak op maar ook dat werd te klein. In 2015 verhuisde ze naar een bedrijfspand aan de Friezenweg in Oss waarin ze atelier en showroom onder één dak had: “Had ik tenminste overzicht, dat was een verademing. In de loop van de tijd kregen we ook sponsor-amazones erbij: Febe van Zwambagt, Emmelie Scholtens, Daphne van Peperstraten, Zoë Kuintjes en Esmee Donkers. Ik maakte alles zelf: plastrons, natuurlijk de versieringen op caps, maar ook bandagebandjes en wedstrijdnummers. Tegelijkertijd leverde ik ook van allerlei merken ruiterkleding. We werden met de jaren steeds groter. Mijn man vroeg ik altijd om filmpjes te maken van de stands, ongeveer zoals een dressuurruiter zijn dressuurproef ook laat filmen, om er van te leren! Op een gegeven moment zat ik die te bekijken en toen dacht ik: tja, er klopt iets niet meer. Mijn eigen producten, waarmee het begonnen was, vielen in het grote geheel weg. Ik besloot om te stoppen met alle merken die ik verkocht, behalve Animo omdat dit merk geweldig mooi aansluit bij mijn eigen collectie. Ik bedacht een nieuw concept, veranderde mijn huisstijl en interieur en januari van dit jaar heb ik mijn nieuwe concept gelanceerd op Jumping Amsterdam. Met deze stap zijn mijn eigen producten weer terug in de spotlights gezet.”
[caption id="attachment_172599" align="alignnone" width="821"]
Met Febe van Zwambacht op het EK in Oliva Nova[/caption]
Tot nu maakt Irene nog steeds alles zelf in haar eigen atelier: “Ik maak de hele plastron zelf, ik heb alleen de stof om mee te beginnen, het hele model is van mijn hand, Daar komt bij dat ik super perfectionistisch ben, in de jaren zijn er natuurlijk steeds aanpassingen geweest, onder andere door mijn eigen ervaringen maar ook zeker door feedback van mijn sponsorteam met als doel het product steeds beter en nog mooier te maken. Als er iets onder de naaimachine uitkomt en ik denk uuuhhhhh nee, dan wacht de klant maar een dag langer, dan gaat het niet weg, hoe druk het ook is. Het grootste compliment kreeg ik van Emmelie Scholtens. Zij zei: ‘Ik had een hekel aan plastrons maar nou betrap ik me erop dat ik ‘m nog om heb na de proef bij interviews!’ Ik zelf vind dat een Plastron hoort bij het tenue van een dressuurruiter maar het mag nooit in de weg zitten.”
En nu gaat Geblingt verder: “De eerste Premium Collectie voor ruitersportwinkels komt dit jaar nog uit , deze vraag was er al heel lang en het was ook een droom van mij maar het moest goed of anders niet. Verder gaan we onze horizon internationaal verbreden, de eerste buitenlandse trip hebben we vorige week naar Herning in Denemarken gedaan. Of ik nog zelf paardrijd? Nee, ik heb er helaas geen tijd meer voor. Misschien een keer een bosrit, daar zou ik nog wel voor te porren zijn!”
Website
Joy van den Hurk[/caption]
Nou was Irene van haar beroep etaleuse/styliste: “Ik heb een opleiding in de mode gevolgd en heb als etaleuse in de stoffenbranche gewerkt , daarna nog wat eigen bedrijfjes gehad en ook weer verkocht maar altijd op creatief gebied. Zo was ik altijd creatief bezig, zowel zakelijk als privé. Na die kampioenschappen heb ik haar cap gepakt en bij mezelf gedacht: misschien kan ik daar wel iets mee doen. Joy had echt een super simpele cap, en om het ventilatieroostertje heb ik toen Swarovski Crystallen gezet. En overal waar we op concours kwamen, zeiden ze: oh, wat een leuke cap. Het was uniek. Tegenwoordig kan je alles kopen met bling maar dat was toen echt nog niet. En al heel snel kreeg ik best wel wat aanvraag. Daar kwam al snel een ander product bij omdat ik daar zelf altijd gillend gek van werd, de plastron! Veel mensen herkennen dat wel: kind zenuwachtig, moeder zenuwachtig, en altijd dat gedoe met die plastronspeld op het laatste moment. Ik ben een plastron gaan ontwerpen met een paar simpele uitgangspunten: allereerst moest die makkelijk in het gebruik zijn, lekker dragen (een uitdaging) en moest het er prachtig uitzien zonder speld. Er kwam een websiteje, zo’n gratis dingetje, die ik vulde met een paar caps en plastrons. Ik moest een naam hebben en dat werd Geblingt. Een woordgrapje natuurlijk met blingbling en blinken. En al heel snel ging het van mond tot mond, ook van buiten Brabant kreeg ik steeds meer aanvragen.”
[caption id="attachment_172592" align="alignnone" width="900"] De cap waarmee het allemaal begon[/caption]
De verandering van de ‘uniform’-regel van de KNHS betekende ook dat Irene het drukker kreeg: “Ineens mocht je als dressuurruiter ook je eigen outfit kiezen, voor de springruiters was dit al toegestaan. Te leuk! Joy had dus ook verschillende jasjes, geruit, gestreept en daarbij steeds een andere plastron. Ze was als het ware mijn reclamebord. ” Het betekende een jaar later voor Irene van den Hurk een professionele website en weer een jaar later de eerste eigen stand op Indoor Brabant: “Daar liep ik al jaren rond met mijn eigen dochter en droomde ik een beetje: het zou wel supergaaf zijn als ik daar zelf ooit zou kunnen staan…. Het eerste jaar had ik er een hoekstand van 3 X 4 meter. En eigenlijk volgden al heel snel alle grote evenementen in Nederland. De laatste stand in Den Bosch was 40m2, op de hengstenkeuring 50m2, waarvoor we twee vrachtwagens nodig hadden om alles te vervoeren. Mijn man helpt altijd mee met opbouwen, ook onze dochters helpen waar het kan, het is leuk om dat zoveel mogelijk met het eigen gezin te doen.”
In de verbouwde garage bij haar huis bouwde Irene haar zaak op maar ook dat werd te klein. In 2015 verhuisde ze naar een bedrijfspand aan de Friezenweg in Oss waarin ze atelier en showroom onder één dak had: “Had ik tenminste overzicht, dat was een verademing. In de loop van de tijd kregen we ook sponsor-amazones erbij: Febe van Zwambagt, Emmelie Scholtens, Daphne van Peperstraten, Zoë Kuintjes en Esmee Donkers. Ik maakte alles zelf: plastrons, natuurlijk de versieringen op caps, maar ook bandagebandjes en wedstrijdnummers. Tegelijkertijd leverde ik ook van allerlei merken ruiterkleding. We werden met de jaren steeds groter. Mijn man vroeg ik altijd om filmpjes te maken van de stands, ongeveer zoals een dressuurruiter zijn dressuurproef ook laat filmen, om er van te leren! Op een gegeven moment zat ik die te bekijken en toen dacht ik: tja, er klopt iets niet meer. Mijn eigen producten, waarmee het begonnen was, vielen in het grote geheel weg. Ik besloot om te stoppen met alle merken die ik verkocht, behalve Animo omdat dit merk geweldig mooi aansluit bij mijn eigen collectie. Ik bedacht een nieuw concept, veranderde mijn huisstijl en interieur en januari van dit jaar heb ik mijn nieuwe concept gelanceerd op Jumping Amsterdam. Met deze stap zijn mijn eigen producten weer terug in de spotlights gezet.”
[caption id="attachment_172599" align="alignnone" width="821"] Met Febe van Zwambacht op het EK in Oliva Nova[/caption]
Tot nu maakt Irene nog steeds alles zelf in haar eigen atelier: “Ik maak de hele plastron zelf, ik heb alleen de stof om mee te beginnen, het hele model is van mijn hand, Daar komt bij dat ik super perfectionistisch ben, in de jaren zijn er natuurlijk steeds aanpassingen geweest, onder andere door mijn eigen ervaringen maar ook zeker door feedback van mijn sponsorteam met als doel het product steeds beter en nog mooier te maken. Als er iets onder de naaimachine uitkomt en ik denk uuuhhhhh nee, dan wacht de klant maar een dag langer, dan gaat het niet weg, hoe druk het ook is. Het grootste compliment kreeg ik van Emmelie Scholtens. Zij zei: ‘Ik had een hekel aan plastrons maar nou betrap ik me erop dat ik ‘m nog om heb na de proef bij interviews!’ Ik zelf vind dat een Plastron hoort bij het tenue van een dressuurruiter maar het mag nooit in de weg zitten.”
En nu gaat Geblingt verder: “De eerste Premium Collectie voor ruitersportwinkels komt dit jaar nog uit , deze vraag was er al heel lang en het was ook een droom van mij maar het moest goed of anders niet. Verder gaan we onze horizon internationaal verbreden, de eerste buitenlandse trip hebben we vorige week naar Herning in Denemarken gedaan. Of ik nog zelf paardrijd? Nee, ik heb er helaas geen tijd meer voor. Misschien een keer een bosrit, daar zou ik nog wel voor te porren zijn!”
Website
Irene van den Hurk is de onderneemster achter Geblingt. De afgelopen jaren is het merk snel gegroeid in de dressuurwereld, met een steeds professionelere aanpak. Geblingt is op een bijzondere manier tot stand gekomen: het begon met een idee in de hobbysfeer…..
Ze is een heel gedreven vertelster maar ook iemand die heel nuchter is over de dingen die ze doet. In al haar perfectionisme, want ook dat is een kenmerk van Irene van den Hurk. Nu midden 40 maar vroeger opgegroeid met een pony: “Toen ik klein was, heb ik zelf wel een pony gehad, Starlight, en reed ik bij ponyclub Jeanne d’Arc in Helmond. Het zat er bij ons thuis niet in om door te gaan in de paarden en eigenlijk heb ik daarna een hele tijd niks meer met paarden gedaan. Totdat ik kinderen had gekregen en de oudste uitgenodigd werd op het feestje van een vriendinnetje, in een manege. Zeven was Joy toen, en m’n jongste dochter drie. Ik weet nog wel dat ik de deur openzwaaide van die manege en onmiddellijk dacht: hoe heb ik dit in ’s hemelsnaam zo lang kunnen missen….. Joy vond het ook helemaal leuk en je kunt wel snappen dat ze heel snel haar eigen pony’tje had.”
Die eigen pony werd Casper, een C-pony waarmee ze al snel naar de Brabantse kampioenschappen mocht, individueel en met het viertalletje. In Zeeland bij Uden, waar het toen gehouden werd. “De instructrice was met haar viertal al naar de ring gegaan en een tijdje later liepen wij er als ouders met een clubje achteraan. In die tijd had je nog de regels van de KNHS en de uniformen van de club: iedereen had dus een donkerblauw of een zwart jasje of ponyclub tenue aan. Ik kon haar niet vinden. Ik heb echt een kwartier moeten zoeken waar die van ons bezig waren en eerlijk gezegd gaf me dat een beetje een eng gevoel op dat immense terrein, ik was er niet gerust op.”
[caption id="attachment_172593" align="alignnone" width="900"] Joy van den Hurk[/caption]
Nou was Irene van haar beroep etaleuse/styliste: “Ik heb een opleiding in de mode gevolgd en heb als etaleuse in de stoffenbranche gewerkt , daarna nog wat eigen bedrijfjes gehad en ook weer verkocht maar altijd op creatief gebied. Zo was ik altijd creatief bezig, zowel zakelijk als privé. Na die kampioenschappen heb ik haar cap gepakt en bij mezelf gedacht: misschien kan ik daar wel iets mee doen. Joy had echt een super simpele cap, en om het ventilatieroostertje heb ik toen Swarovski Crystallen gezet. En overal waar we op concours kwamen, zeiden ze: oh, wat een leuke cap. Het was uniek. Tegenwoordig kan je alles kopen met bling maar dat was toen echt nog niet. En al heel snel kreeg ik best wel wat aanvraag. Daar kwam al snel een ander product bij omdat ik daar zelf altijd gillend gek van werd, de plastron! Veel mensen herkennen dat wel: kind zenuwachtig, moeder zenuwachtig, en altijd dat gedoe met die plastronspeld op het laatste moment. Ik ben een plastron gaan ontwerpen met een paar simpele uitgangspunten: allereerst moest die makkelijk in het gebruik zijn, lekker dragen (een uitdaging) en moest het er prachtig uitzien zonder speld. Er kwam een websiteje, zo’n gratis dingetje, die ik vulde met een paar caps en plastrons. Ik moest een naam hebben en dat werd Geblingt. Een woordgrapje natuurlijk met blingbling en blinken. En al heel snel ging het van mond tot mond, ook van buiten Brabant kreeg ik steeds meer aanvragen.”
[caption id="attachment_172592" align="alignnone" width="900"] De cap waarmee het allemaal begon[/caption]
De verandering van de ‘uniform’-regel van de KNHS betekende ook dat Irene het drukker kreeg: “Ineens mocht je als dressuurruiter ook je eigen outfit kiezen, voor de springruiters was dit al toegestaan. Te leuk! Joy had dus ook verschillende jasjes, geruit, gestreept en daarbij steeds een andere plastron. Ze was als het ware mijn reclamebord. ” Het betekende een jaar later voor Irene van den Hurk een professionele website en weer een jaar later de eerste eigen stand op Indoor Brabant: “Daar liep ik al jaren rond met mijn eigen dochter en droomde ik een beetje: het zou wel supergaaf zijn als ik daar zelf ooit zou kunnen staan…. Het eerste jaar had ik er een hoekstand van 3 X 4 meter. En eigenlijk volgden al heel snel alle grote evenementen in Nederland. De laatste stand in Den Bosch was 40m2, op de hengstenkeuring 50m2, waarvoor we twee vrachtwagens nodig hadden om alles te vervoeren. Mijn man helpt altijd mee met opbouwen, ook onze dochters helpen waar het kan, het is leuk om dat zoveel mogelijk met het eigen gezin te doen.”
In de verbouwde garage bij haar huis bouwde Irene haar zaak op maar ook dat werd te klein. In 2015 verhuisde ze naar een bedrijfspand aan de Friezenweg in Oss waarin ze atelier en showroom onder één dak had: “Had ik tenminste overzicht, dat was een verademing. In de loop van de tijd kregen we ook sponsor-amazones erbij: Febe van Zwambagt, Emmelie Scholtens, Daphne van Peperstraten, Zoë Kuintjes en Esmee Donkers. Ik maakte alles zelf: plastrons, natuurlijk de versieringen op caps, maar ook bandagebandjes en wedstrijdnummers. Tegelijkertijd leverde ik ook van allerlei merken ruiterkleding. We werden met de jaren steeds groter. Mijn man vroeg ik altijd om filmpjes te maken van de stands, ongeveer zoals een dressuurruiter zijn dressuurproef ook laat filmen, om er van te leren! Op een gegeven moment zat ik die te bekijken en toen dacht ik: tja, er klopt iets niet meer. Mijn eigen producten, waarmee het begonnen was, vielen in het grote geheel weg. Ik besloot om te stoppen met alle merken die ik verkocht, behalve Animo omdat dit merk geweldig mooi aansluit bij mijn eigen collectie. Ik bedacht een nieuw concept, veranderde mijn huisstijl en interieur en januari van dit jaar heb ik mijn nieuwe concept gelanceerd op Jumping Amsterdam. Met deze stap zijn mijn eigen producten weer terug in de spotlights gezet.”
[caption id="attachment_172599" align="alignnone" width="821"] Met Febe van Zwambacht op het EK in Oliva Nova[/caption]
Tot nu maakt Irene nog steeds alles zelf in haar eigen atelier: “Ik maak de hele plastron zelf, ik heb alleen de stof om mee te beginnen, het hele model is van mijn hand, Daar komt bij dat ik super perfectionistisch ben, in de jaren zijn er natuurlijk steeds aanpassingen geweest, onder andere door mijn eigen ervaringen maar ook zeker door feedback van mijn sponsorteam met als doel het product steeds beter en nog mooier te maken. Als er iets onder de naaimachine uitkomt en ik denk uuuhhhhh nee, dan wacht de klant maar een dag langer, dan gaat het niet weg, hoe druk het ook is. Het grootste compliment kreeg ik van Emmelie Scholtens. Zij zei: ‘Ik had een hekel aan plastrons maar nou betrap ik me erop dat ik ‘m nog om heb na de proef bij interviews!’ Ik zelf vind dat een Plastron hoort bij het tenue van een dressuurruiter maar het mag nooit in de weg zitten.”
En nu gaat Geblingt verder: “De eerste Premium Collectie voor ruitersportwinkels komt dit jaar nog uit , deze vraag was er al heel lang en het was ook een droom van mij maar het moest goed of anders niet. Verder gaan we onze horizon internationaal verbreden, de eerste buitenlandse trip hebben we vorige week naar Herning in Denemarken gedaan. Of ik nog zelf paardrijd? Nee, ik heb er helaas geen tijd meer voor. Misschien een keer een bosrit, daar zou ik nog wel voor te porren zijn!”
Website
Joy van den Hurk[/caption]
Nou was Irene van haar beroep etaleuse/styliste: “Ik heb een opleiding in de mode gevolgd en heb als etaleuse in de stoffenbranche gewerkt , daarna nog wat eigen bedrijfjes gehad en ook weer verkocht maar altijd op creatief gebied. Zo was ik altijd creatief bezig, zowel zakelijk als privé. Na die kampioenschappen heb ik haar cap gepakt en bij mezelf gedacht: misschien kan ik daar wel iets mee doen. Joy had echt een super simpele cap, en om het ventilatieroostertje heb ik toen Swarovski Crystallen gezet. En overal waar we op concours kwamen, zeiden ze: oh, wat een leuke cap. Het was uniek. Tegenwoordig kan je alles kopen met bling maar dat was toen echt nog niet. En al heel snel kreeg ik best wel wat aanvraag. Daar kwam al snel een ander product bij omdat ik daar zelf altijd gillend gek van werd, de plastron! Veel mensen herkennen dat wel: kind zenuwachtig, moeder zenuwachtig, en altijd dat gedoe met die plastronspeld op het laatste moment. Ik ben een plastron gaan ontwerpen met een paar simpele uitgangspunten: allereerst moest die makkelijk in het gebruik zijn, lekker dragen (een uitdaging) en moest het er prachtig uitzien zonder speld. Er kwam een websiteje, zo’n gratis dingetje, die ik vulde met een paar caps en plastrons. Ik moest een naam hebben en dat werd Geblingt. Een woordgrapje natuurlijk met blingbling en blinken. En al heel snel ging het van mond tot mond, ook van buiten Brabant kreeg ik steeds meer aanvragen.”
[caption id="attachment_172592" align="alignnone" width="900"] De cap waarmee het allemaal begon[/caption]
De verandering van de ‘uniform’-regel van de KNHS betekende ook dat Irene het drukker kreeg: “Ineens mocht je als dressuurruiter ook je eigen outfit kiezen, voor de springruiters was dit al toegestaan. Te leuk! Joy had dus ook verschillende jasjes, geruit, gestreept en daarbij steeds een andere plastron. Ze was als het ware mijn reclamebord. ” Het betekende een jaar later voor Irene van den Hurk een professionele website en weer een jaar later de eerste eigen stand op Indoor Brabant: “Daar liep ik al jaren rond met mijn eigen dochter en droomde ik een beetje: het zou wel supergaaf zijn als ik daar zelf ooit zou kunnen staan…. Het eerste jaar had ik er een hoekstand van 3 X 4 meter. En eigenlijk volgden al heel snel alle grote evenementen in Nederland. De laatste stand in Den Bosch was 40m2, op de hengstenkeuring 50m2, waarvoor we twee vrachtwagens nodig hadden om alles te vervoeren. Mijn man helpt altijd mee met opbouwen, ook onze dochters helpen waar het kan, het is leuk om dat zoveel mogelijk met het eigen gezin te doen.”
In de verbouwde garage bij haar huis bouwde Irene haar zaak op maar ook dat werd te klein. In 2015 verhuisde ze naar een bedrijfspand aan de Friezenweg in Oss waarin ze atelier en showroom onder één dak had: “Had ik tenminste overzicht, dat was een verademing. In de loop van de tijd kregen we ook sponsor-amazones erbij: Febe van Zwambagt, Emmelie Scholtens, Daphne van Peperstraten, Zoë Kuintjes en Esmee Donkers. Ik maakte alles zelf: plastrons, natuurlijk de versieringen op caps, maar ook bandagebandjes en wedstrijdnummers. Tegelijkertijd leverde ik ook van allerlei merken ruiterkleding. We werden met de jaren steeds groter. Mijn man vroeg ik altijd om filmpjes te maken van de stands, ongeveer zoals een dressuurruiter zijn dressuurproef ook laat filmen, om er van te leren! Op een gegeven moment zat ik die te bekijken en toen dacht ik: tja, er klopt iets niet meer. Mijn eigen producten, waarmee het begonnen was, vielen in het grote geheel weg. Ik besloot om te stoppen met alle merken die ik verkocht, behalve Animo omdat dit merk geweldig mooi aansluit bij mijn eigen collectie. Ik bedacht een nieuw concept, veranderde mijn huisstijl en interieur en januari van dit jaar heb ik mijn nieuwe concept gelanceerd op Jumping Amsterdam. Met deze stap zijn mijn eigen producten weer terug in de spotlights gezet.”
[caption id="attachment_172599" align="alignnone" width="821"] Met Febe van Zwambacht op het EK in Oliva Nova[/caption]
Tot nu maakt Irene nog steeds alles zelf in haar eigen atelier: “Ik maak de hele plastron zelf, ik heb alleen de stof om mee te beginnen, het hele model is van mijn hand, Daar komt bij dat ik super perfectionistisch ben, in de jaren zijn er natuurlijk steeds aanpassingen geweest, onder andere door mijn eigen ervaringen maar ook zeker door feedback van mijn sponsorteam met als doel het product steeds beter en nog mooier te maken. Als er iets onder de naaimachine uitkomt en ik denk uuuhhhhh nee, dan wacht de klant maar een dag langer, dan gaat het niet weg, hoe druk het ook is. Het grootste compliment kreeg ik van Emmelie Scholtens. Zij zei: ‘Ik had een hekel aan plastrons maar nou betrap ik me erop dat ik ‘m nog om heb na de proef bij interviews!’ Ik zelf vind dat een Plastron hoort bij het tenue van een dressuurruiter maar het mag nooit in de weg zitten.”
En nu gaat Geblingt verder: “De eerste Premium Collectie voor ruitersportwinkels komt dit jaar nog uit , deze vraag was er al heel lang en het was ook een droom van mij maar het moest goed of anders niet. Verder gaan we onze horizon internationaal verbreden, de eerste buitenlandse trip hebben we vorige week naar Herning in Denemarken gedaan. Of ik nog zelf paardrijd? Nee, ik heb er helaas geen tijd meer voor. Misschien een keer een bosrit, daar zou ik nog wel voor te porren zijn!”
Website