Remco Been was vorig jaar de winnaar van de Grote Prijs van Indoor Wierden en één ding is zeker: hij is er dit jaar weer bij van 1 tot en met 4 november. “Als ik de jaarplanning erbij pak, zet ik als eerste een kruis bij Indoor Wierden. Daar wil ik altijd rijden”, lacht Remco Been als hij op zondagavond terugrijdt vanuit Denemarken. In het Deense Herning won hij een 1.45m rubriek met Esminka, de merrie waarmee hij ook al op CSI Salland in Mariënheem scoorde. “Heel misschien rijd ik haar zaterdag 4 november de Grote Prijs binnen. Holland van den Bisschop, waarmee ik vorig jaar won, in elk geval nog niet. Die rijd ik in de lagere proeven omdat hij een blessure heeft gehad. Daar wacht ik liever nog mee”, vertelt Remco Been over zijn topspringpaard. De zege op Indoor Wierden 2016 noemt hij ‘gewoon super mooi’. “Ik woon 500 meter van Manege de Vossenbos vandaan, dus Indoor Wierden is mijn thuisbasis. Ik reed er voor het eerst toen ik zeventien was, landelijk in de klasse L. Een jaar later ging ik werken bij Eric Wiefferink, ruim twaalf jaar in totaal, tot afgelopen zomer.” Remco Been begon laat met paardrijden, maar wist al gauw dat daar zijn hart lag. “Ik heb nog paardenhouderij gedaan met één dag in de week naar school, maar niet afgemaakt. Ben geen schooltype. Ik ging op m’n zestiende al het huis uit en op een stal werken. Ik had toen best een goed paard te rijden en werd er tweede van Nederland mee in de klasse M. Dat stelde niks voor, maar ik dacht toen dat ik best goed was. Hij kreeg een blessure en van de een op de andere dag was het paard weg. Zonder enig overleg. Ik was boos, nam direct ontslag en kwam bij Eric terecht.” Bij Eric Wiefferink ontwikkelde Remco Been zich tot succesvol internationaal ruiter. “Wat ik van Eric leerde? Nooit opgeven. En rustig blijven. Vooral de laatste twee jaar ging het heel hard qua internationaal rijden. Te danken aan Lumen Ulady en Holland van den Bisschop. Holland was wel een verhaal apart. Hij sprong in de klasse M toen ik hem te rijden kreeg. Toen ik op internationaal concours was had Eric er twee dagen een andere jongen opgezet. Ik kwam terug en Eric zei: ‘Ik weet niet of je hem wel blijft rijden. Het is wel een aparte’. Dat motiveerde mij alleen maar om ermee door te gaan. We werden tweede in de Denekamp Masters en daarna tweede in de M-finale op Indoor Wierden. Maar het ging niet vanzelf. Zo spooky was hij.” Terwijl Wiefferink een paar keer aangeeft dat Remco mag stoppen met Holland, wilde de ruiter niet opgeven. “Ik had er best een goed gevoel op. Maar hij was best lastig. Wilde nooit meewerken. Iedere dag zetten we een ander parcours in de bak. Niet om te springen, maar gewoon om hem langs de hindernissen te rijden. Dat was al moeilijk. Op een dag zei ik: ‘Ik houd er mee op’. ‘Ach joh, hij gaat best goed’, zei Eric. En zo gingen we maar weer verder. Toen ik hem in Samorin de Derby in reed werden we tweede en ‘s avonds wonnen we ook nog de Six Bar. Toen begon het te lopen. We werden vierde in de Grote Prijs van Indoor Wierden en een jaar later wonnen we. Het was het allemaal waard geweest!” De springruiter, die tegenwoordig in dienst is van Hank Melse in Winterswijk, kijkt uit naar de komende editie van Indoor Wierden. “Een uniek concours, dat nog door een vereniging georganiseerd wordt. Waar zie je dat nog? Ja, het is een moeilijke piste, maar altijd super gezellig. Ik raad mijn college-ruiters ook aan om te komen rijden. De sfeer is gewoon super.”
Remco Been was vorig jaar de winnaar van de Grote Prijs van Indoor Wierden en één ding is zeker: hij is er dit jaar weer bij van 1 tot en met 4 november. “Als ik de jaarplanning erbij pak, zet ik als eerste een kruis bij Indoor Wierden. Daar wil ik altijd rijden”, lacht Remco Been als hij op zondagavond terugrijdt vanuit Denemarken. In het Deense Herning won hij een 1.45m rubriek met Esminka, de merrie waarmee hij ook al op CSI Salland in Mariënheem scoorde. “Heel misschien rijd ik haar zaterdag 4 november de Grote Prijs binnen. Holland van den Bisschop, waarmee ik vorig jaar won, in elk geval nog niet. Die rijd ik in de lagere proeven omdat hij een blessure heeft gehad. Daar wacht ik liever nog mee”, vertelt Remco Been over zijn topspringpaard. De zege op Indoor Wierden 2016 noemt hij ‘gewoon super mooi’. “Ik woon 500 meter van Manege de Vossenbos vandaan, dus Indoor Wierden is mijn thuisbasis. Ik reed er voor het eerst toen ik zeventien was, landelijk in de klasse L. Een jaar later ging ik werken bij Eric Wiefferink, ruim twaalf jaar in totaal, tot afgelopen zomer.” Remco Been begon laat met paardrijden, maar wist al gauw dat daar zijn hart lag. “Ik heb nog paardenhouderij gedaan met één dag in de week naar school, maar niet afgemaakt. Ben geen schooltype. Ik ging op m’n zestiende al het huis uit en op een stal werken. Ik had toen best een goed paard te rijden en werd er tweede van Nederland mee in de klasse M. Dat stelde niks voor, maar ik dacht toen dat ik best goed was. Hij kreeg een blessure en van de een op de andere dag was het paard weg. Zonder enig overleg. Ik was boos, nam direct ontslag en kwam bij Eric terecht.” Bij Eric Wiefferink ontwikkelde Remco Been zich tot succesvol internationaal ruiter. “Wat ik van Eric leerde? Nooit opgeven. En rustig blijven. Vooral de laatste twee jaar ging het heel hard qua internationaal rijden. Te danken aan Lumen Ulady en Holland van den Bisschop. Holland was wel een verhaal apart. Hij sprong in de klasse M toen ik hem te rijden kreeg. Toen ik op internationaal concours was had Eric er twee dagen een andere jongen opgezet. Ik kwam terug en Eric zei: ‘Ik weet niet of je hem wel blijft rijden. Het is wel een aparte’. Dat motiveerde mij alleen maar om ermee door te gaan. We werden tweede in de Denekamp Masters en daarna tweede in de M-finale op Indoor Wierden. Maar het ging niet vanzelf. Zo spooky was hij.” Terwijl Wiefferink een paar keer aangeeft dat Remco mag stoppen met Holland, wilde de ruiter niet opgeven. “Ik had er best een goed gevoel op. Maar hij was best lastig. Wilde nooit meewerken. Iedere dag zetten we een ander parcours in de bak. Niet om te springen, maar gewoon om hem langs de hindernissen te rijden. Dat was al moeilijk. Op een dag zei ik: ‘Ik houd er mee op’. ‘Ach joh, hij gaat best goed’, zei Eric. En zo gingen we maar weer verder. Toen ik hem in Samorin de Derby in reed werden we tweede en ‘s avonds wonnen we ook nog de Six Bar. Toen begon het te lopen. We werden vierde in de Grote Prijs van Indoor Wierden en een jaar later wonnen we. Het was het allemaal waard geweest!” De springruiter, die tegenwoordig in dienst is van Hank Melse in Winterswijk, kijkt uit naar de komende editie van Indoor Wierden. “Een uniek concours, dat nog door een vereniging georganiseerd wordt. Waar zie je dat nog? Ja, het is een moeilijke piste, maar altijd super gezellig. Ik raad mijn college-ruiters ook aan om te komen rijden. De sfeer is gewoon super.”