‘Waar zijn we toch met bezig?’ dat moeten heel veel mensen de laatste maanden gedacht hebben. Sinds de Olympische Spelen in Tokio, wanneer de term ‘social license to operate’ een begrip werd, lijkt het van kwaad naar erger te gaan. Met veel aandacht heb ik dan ook de laatste Algemene Vergadering van de FEI (online) gevolgd. Begrijp me goed: ik snap het nut van een federatie, zelf de noodzaak! Maar waar zijn we met bezig. Horsemanship en bureaucratie? Dat gaat niet hand in hand, probeer dat te begrijpen …
Er valt iets op tijdens de laatste Algemene Vergadering van de FEI. Regeltjes opleggen doet het orgaan heel graag! Maar hoe nuttig zijn ze? Tijdens een ‘Q&A’ werd in het publiek terecht vragen gesteld door oa. François Mathy Jr. Meteen met de nagel op de kop! Je zou je kunnen afvragen hoeveel hebben al die regels nog te maken met ‘horsemanship’?
Het nut van een federatie is iets waar - aan de zijlijn van het wedstrijdterrein – al meermaals over gefilosofeerd is. Is er een nut? Jazeker! We moeten verzekeren dat iedereen de regels respecteert. Maar in zijn oneindige serviceverlening en structurering lijkt het alsof de federatie(s) de connectie met de leden, zelf de verbintenis met de sport verloren zijn! Dat ligt niet aan de uitvoerende meute, maar aan het bestuur! Weet je, ik stel me de vraag of een boomstructuur van federaties met onderliggende commissies wel nog van deze tijd is! De sport is zodanig geëvolueerd, elk onderdeel is geprofessionaliseerd. Een federatie voor springsport, dressuur, eventing, mennen, western, endurance, voltige, …. ‘you name it’ kan geen slaagkans meer hebben. Elke discipline heeft zijn eigen uitdagingen, zijn eigen visie op horsemanship, zijn eigen passie. Dat vat je niet samen in regels, zelfs niet wanneer je deze mooi opdeelt!
Connectie met de sport moet terugkomen!
Het is duidelijk, de federatie(s) moet(en) de connectie met de sport terugvinden. Hoe belangrijk onze ‘social license to operate’ ook mag zijn. Ze mag niet voorkomen dat we de band met ons paard gaan definiëren in strikt op te volgen regels. Je legt toch ook geen uitgebreide regelgeving op aan koppels alvorens ze gaan trouwen? De richtlijnen zijn deontologisch meegegeven in de opvoeding, de wet omkadert deze, verder is er een enorm vrije interpretatie wat liefhebben in feite betekent! Zo zou het ook in onze sport moeten.
Door enkel te focussen op het belang dat onze sport wereldwijde media-aandacht geniet, verlies je de essentie. In alle eerlijkheid, niemand beter dan de Canadese Noelle Floyd heeft dit gesnapt! Hoewel ik het niet altijd eens ben met Floyd, beschouw ik haar wel een pionier! (Eén van de weinige!). Ze weet telkens op een kantelmoment de sport en haar industrie te analyseren en van daaruit een nieuw concept op poten te zetten. Het nieuwste concept ‘Dear Horse World’ lees ik als een dikke f*** y** naar de federatie. Een roep dat ze terug naar de essentie moet!
“Waar zijn we toch met bezig”
Dat brengt me meteen bij mijn eerste woorden! “Waar zijn we toch met bezig?” … toen ik tijdens de Algemene Vergadering van de FEI plots de commerciële directeur zag goochelen met cijfers, dan wist ik het! Wees realistisch! Ik ga de cijfers niet herhalen, maar concreet – geen enkele data bleek gefundeerd! Het leek een presentatie gemaakt in 15 minuten waarbij hij duidelijk liet blijken dat hij geen voeling had met de rol van zijn federatie.
Paarden en paardensport dat is waar de FEI voor staat! We geven allemaal om onze geliefde viervoeters. We zien ze graag, maar nog meer genieten we van de connectie die we met het paard hebben.
Als je die essentie in cijfers zet, kom je aan geheel andere data! Dan zal de kern van je relaas ook niet de economisch toegevoegde waarde zijn, maar hoe laag het aantal fatale accidenten in de sport zijn voor paarden. Hoe groot de liefde voor het paard is, enz.
‘Waar zijn we toch met bezig?” … we zijn bezig met winstbejag. Dat is voor mij best ok, maar in die context is het ook ‘ok’ dat ruiters, grooms, amazones meer en meer opteren voor deelname aan niet geregulariseerde evenementen. En dan … dan krijg je pas echt een uitnodiging voor wantoestanden. In alle eerlijkheid, het streven naar winst doen we ook bij Equ.Media. Om mijn punt duidelijk te maken, zal daarom dit artikel NIET betalend zijn (kleine innerlijke lach)…
Hoe gaan we dit oplossen?
De wijsheid in pacht, die heb ik helaas niet! Maar we moeten wel streven naar een goed gemiddelde! Er dient een wetenschappelijke fundering te zijn voor de regels, maar nog meer moet het ‘gezond verstand’ terug zijn intrede doen. De federatie(s) moeten terug dichter bij de sport komen! Ze moeten die omarmen … eventueel, afscheid nemen van bepaalde disciplines die ze niet langer kunnen ondersteunen! Geloof me vrij, die disciplines zullen zichzelf structureren en in een dergelijk geval het horsemanship-beleid van de federatie als voorbeeld nemen!
Vergis u niet beste lezer, we zijn 'allemaal' schuldig. Om het met Ludo Philippaerts zijn wijze woorden te zeggen: Er zijn veel mensen met paarden maar weinig paardenmensen. Daar zou wel eens de oorzaak van het probleem kunnen liggen. Tijd om de basisbrevetten te laten terugkeren?
Er valt iets op tijdens de laatste Algemene Vergadering van de FEI. Regeltjes opleggen doet het orgaan heel graag! Maar hoe nuttig zijn ze? Tijdens een ‘Q&A’ werd in het publiek terecht vragen gesteld door oa. François Mathy Jr. Meteen met de nagel op de kop! Je zou je kunnen afvragen hoeveel hebben al die regels nog te maken met ‘horsemanship’?
Het nut van een federatie is iets waar - aan de zijlijn van het wedstrijdterrein – al meermaals over gefilosofeerd is. Is er een nut? Jazeker! We moeten verzekeren dat iedereen de regels respecteert. Maar in zijn oneindige serviceverlening en structurering lijkt het alsof de federatie(s) de connectie met de leden, zelf de verbintenis met de sport verloren zijn! Dat ligt niet aan de uitvoerende meute, maar aan het bestuur! Weet je, ik stel me de vraag of een boomstructuur van federaties met onderliggende commissies wel nog van deze tijd is! De sport is zodanig geëvolueerd, elk onderdeel is geprofessionaliseerd. Een federatie voor springsport, dressuur, eventing, mennen, western, endurance, voltige, …. ‘you name it’ kan geen slaagkans meer hebben. Elke discipline heeft zijn eigen uitdagingen, zijn eigen visie op horsemanship, zijn eigen passie. Dat vat je niet samen in regels, zelfs niet wanneer je deze mooi opdeelt!
Connectie met de sport moet terugkomen!
Het is duidelijk, de federatie(s) moet(en) de connectie met de sport terugvinden. Hoe belangrijk onze ‘social license to operate’ ook mag zijn. Ze mag niet voorkomen dat we de band met ons paard gaan definiëren in strikt op te volgen regels. Je legt toch ook geen uitgebreide regelgeving op aan koppels alvorens ze gaan trouwen? De richtlijnen zijn deontologisch meegegeven in de opvoeding, de wet omkadert deze, verder is er een enorm vrije interpretatie wat liefhebben in feite betekent! Zo zou het ook in onze sport moeten.
Door enkel te focussen op het belang dat onze sport wereldwijde media-aandacht geniet, verlies je de essentie. In alle eerlijkheid, niemand beter dan de Canadese Noelle Floyd heeft dit gesnapt! Hoewel ik het niet altijd eens ben met Floyd, beschouw ik haar wel een pionier! (Eén van de weinige!). Ze weet telkens op een kantelmoment de sport en haar industrie te analyseren en van daaruit een nieuw concept op poten te zetten. Het nieuwste concept ‘Dear Horse World’ lees ik als een dikke f*** y** naar de federatie. Een roep dat ze terug naar de essentie moet!
“Waar zijn we toch met bezig”
Dat brengt me meteen bij mijn eerste woorden! “Waar zijn we toch met bezig?” … toen ik tijdens de Algemene Vergadering van de FEI plots de commerciële directeur zag goochelen met cijfers, dan wist ik het! Wees realistisch! Ik ga de cijfers niet herhalen, maar concreet – geen enkele data bleek gefundeerd! Het leek een presentatie gemaakt in 15 minuten waarbij hij duidelijk liet blijken dat hij geen voeling had met de rol van zijn federatie.
Paarden en paardensport dat is waar de FEI voor staat! We geven allemaal om onze geliefde viervoeters. We zien ze graag, maar nog meer genieten we van de connectie die we met het paard hebben.
Als je die essentie in cijfers zet, kom je aan geheel andere data! Dan zal de kern van je relaas ook niet de economisch toegevoegde waarde zijn, maar hoe laag het aantal fatale accidenten in de sport zijn voor paarden. Hoe groot de liefde voor het paard is, enz.
‘Waar zijn we toch met bezig?” … we zijn bezig met winstbejag. Dat is voor mij best ok, maar in die context is het ook ‘ok’ dat ruiters, grooms, amazones meer en meer opteren voor deelname aan niet geregulariseerde evenementen. En dan … dan krijg je pas echt een uitnodiging voor wantoestanden. In alle eerlijkheid, het streven naar winst doen we ook bij Equ.Media. Om mijn punt duidelijk te maken, zal daarom dit artikel NIET betalend zijn (kleine innerlijke lach)…
Hoe gaan we dit oplossen?
De wijsheid in pacht, die heb ik helaas niet! Maar we moeten wel streven naar een goed gemiddelde! Er dient een wetenschappelijke fundering te zijn voor de regels, maar nog meer moet het ‘gezond verstand’ terug zijn intrede doen. De federatie(s) moeten terug dichter bij de sport komen! Ze moeten die omarmen … eventueel, afscheid nemen van bepaalde disciplines die ze niet langer kunnen ondersteunen! Geloof me vrij, die disciplines zullen zichzelf structureren en in een dergelijk geval het horsemanship-beleid van de federatie als voorbeeld nemen!
Vergis u niet beste lezer, we zijn 'allemaal' schuldig. Om het met Ludo Philippaerts zijn wijze woorden te zeggen: Er zijn veel mensen met paarden maar weinig paardenmensen. Daar zou wel eens de oorzaak van het probleem kunnen liggen. Tijd om de basisbrevetten te laten terugkeren?