Op zijn 70e sleepte Ad Reijrink nog tweemaal de BRabantse kampioensbeker in de wacht. Nu 82-jaar denkt de man nog lang niet aan dstoppen! "Mijn advies is nooit twijfelen! Een paard voelt het, je durft of durft niet!" vertelt Ad aan bd.nl
Dat Reijrink na zeventig jaar nog altijd durft, is wel duidelijk. Zijn hele leven woont hij al aan de Emmerseweg in Diessen. Geboren op nummer vijf en wonen op nummer zeven. ,,Weet je, vroeger had je geen pony’s, dus ik zat als kind van 12 gelijk op een paard. Daarbij was ik klein van stuk. Wel net groot genoeg om in militaire dienst te gaan”, vertelt de Diessenaar.
,,Tegenwoordig rijden ze individueel. Maar vroeger gingen we met zijn allen in clubverband op de platte wagen naar het concours. Onderweg stopten we om naar de Heilige mis te gaan. Een man bleef dan achter bij kar en paard.” En tijdens zijn plechtige communie was Reijrink tussen de mis en het lof (gebedsdienst) op het parcours te vinden.
Het is belangrijk hoe je op een paard zit en Reijrink zit er niet meer zo soepel op, zegt hij zelf, maar daar heeft hij ook weer een weg in gevonden. ,,Ik spring 1,10 meter hoog, dan let de jury meer op de balk dan op de houding.”
De Diessenaar sprong ooit boven de gemiddelde in klasse M en ging er vaak met de prijzen vandoor. O, kom je weer alle prijzen weghalen, kreeg hij dan ook vaak te horen. Dat mede dank zij paard Zilandra. Met dat dier bouwde hij een speciale band op. Een foto in de woonkeuken herinnert hem aan de overleden viervoeter. Het raakt hem nog altijd. ,,Zilandra raakte met zijn voet vast tussen de tralies, en als een paard een been breekt gaat het dood. Het nageslacht was minder, die zit nu in Jordanië.”
De handel ging destijds makkelijk en de garantie was tot aan de deur. Nu komt aan de verkoop een dierenarts te pas. Het paard moet worden gekeurd met een half jaar garantie. ,,Ik heb zelfs ooit een paard geruild tegen twee. We reden vroeger op hobbelige weilanden, dat kan nu allemaal niet meer.” Geregeld viel Reijrink van het paard, niet meer dan een gekneusde rib hield hij eraan over.
Momenteel gaat Reijrink nog altijd met viervoeter Forever op pad en hij doet niet onder voor een achttienjarige ruiter. In vier jaar tijd heeft hij Forever met heel veel geduld rijklaar gemaakt. ,,Hij kent alles, is lief. Ik ben er ook lief voor, maar moet ook optreden. Ze moeten niet met mij gaan lachen.” Als Forever overlijdt, dan komt er geen paard meer voor de krasse man. Of misschien een pony dan, om in te kunnen spannen.
,,Onze kinderen gaven niks om paarden, dat is Ad zijn geluk geweest”, vult zijn vrouw Jo aan. ,,Want anders had hij altijd mee gemoeten voor hulp en geen tijd voor zijn eigen hobby gehad. Ad sterft in het zadel, dat weet ik zeker.”
Dat Reijrink na zeventig jaar nog altijd durft, is wel duidelijk. Zijn hele leven woont hij al aan de Emmerseweg in Diessen. Geboren op nummer vijf en wonen op nummer zeven. ,,Weet je, vroeger had je geen pony’s, dus ik zat als kind van 12 gelijk op een paard. Daarbij was ik klein van stuk. Wel net groot genoeg om in militaire dienst te gaan”, vertelt de Diessenaar.
,,Tegenwoordig rijden ze individueel. Maar vroeger gingen we met zijn allen in clubverband op de platte wagen naar het concours. Onderweg stopten we om naar de Heilige mis te gaan. Een man bleef dan achter bij kar en paard.” En tijdens zijn plechtige communie was Reijrink tussen de mis en het lof (gebedsdienst) op het parcours te vinden.
Het is belangrijk hoe je op een paard zit en Reijrink zit er niet meer zo soepel op, zegt hij zelf, maar daar heeft hij ook weer een weg in gevonden. ,,Ik spring 1,10 meter hoog, dan let de jury meer op de balk dan op de houding.”
De Diessenaar sprong ooit boven de gemiddelde in klasse M en ging er vaak met de prijzen vandoor. O, kom je weer alle prijzen weghalen, kreeg hij dan ook vaak te horen. Dat mede dank zij paard Zilandra. Met dat dier bouwde hij een speciale band op. Een foto in de woonkeuken herinnert hem aan de overleden viervoeter. Het raakt hem nog altijd. ,,Zilandra raakte met zijn voet vast tussen de tralies, en als een paard een been breekt gaat het dood. Het nageslacht was minder, die zit nu in Jordanië.”
De handel ging destijds makkelijk en de garantie was tot aan de deur. Nu komt aan de verkoop een dierenarts te pas. Het paard moet worden gekeurd met een half jaar garantie. ,,Ik heb zelfs ooit een paard geruild tegen twee. We reden vroeger op hobbelige weilanden, dat kan nu allemaal niet meer.” Geregeld viel Reijrink van het paard, niet meer dan een gekneusde rib hield hij eraan over.
Momenteel gaat Reijrink nog altijd met viervoeter Forever op pad en hij doet niet onder voor een achttienjarige ruiter. In vier jaar tijd heeft hij Forever met heel veel geduld rijklaar gemaakt. ,,Hij kent alles, is lief. Ik ben er ook lief voor, maar moet ook optreden. Ze moeten niet met mij gaan lachen.” Als Forever overlijdt, dan komt er geen paard meer voor de krasse man. Of misschien een pony dan, om in te kunnen spannen.
,,Onze kinderen gaven niks om paarden, dat is Ad zijn geluk geweest”, vult zijn vrouw Jo aan. ,,Want anders had hij altijd mee gemoeten voor hulp en geen tijd voor zijn eigen hobby gehad. Ad sterft in het zadel, dat weet ik zeker.”