De zangeres verwijst vermoedelijk naar een traumahelikopter, die het meisje naar het ziekenhuis bracht. ‘Daar bleek Emily na de eerste scan een schedelbreuk en bloeding te hebben en onze tijd en wereld stopten’, schrijft Jennifer. ‘Gillend vanbinnen bleef ik naar haar gezichtje kijken met een glimlach, om voor haar veiligheid uit te stralen. Maar wij voelden de grond steeds verder wegzakken bij iedere stap van een arts.’
Ewbank voelde een mix van ‘ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid en angst’. ‘Alles kwam bij ons voorbij, maar dit meisje heeft vooral haar kracht laten zien. Ze is zo’n ongelofelijke vechter! Emily is klein van stuk, maar ze heeft een onophoudelijke wil.’
Emily is volgens haar moeder inmiddels negentien prikken, twee CT-Scans, complicaties en heel wat hersteldagen verder.‘Ze doet het ontzettend goed!’ schrijft Jennifer, die de medewerkers van het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam erg dankbaar is. ‘Terwijl ik dat laatste schrijf, klop ik af, want we zijn er nog niet. Na twee weken in het ‘grote witte huis’ zijn we weer thuis en lopen we momenteel spastisch om haar heen, omdat zij naast een (nog te helen) breuk op haar hoofdje, de aankomende tweeënhalve maand vallen of stoten moet voorkomen vanwege haar medicatie. Wat we met onze kleine wandelende tornado in huis nog best spannend vinden.’
Volgende week volgt nog een MRI-scan, waarna het meisje elke week ‘revalidatietraining’ krijgt. ‘Ik heb getwijfeld dit te delen, omdat wij ons als gezin nog nooit zo kwetsbaar hebben gevoeld. Tegelijkertijd is er een kracht binnen ons gezin ontstaan, wat mij ontzettend raakt. Al is dit zeker geen mooi plaatje in ons leven, we zijn ongelofelijk dankbaar dat haar bedje weer gevuld is thuis.’Bij het afronden van haar bericht staan de tranen in haar ogen. ‘Iemand vertelde mij: je bent zo gelukkig als de gezondheid van je kind. Ik schiet weer vol als ik deze zin schrijf, want jezus, wat is dat waar! Wij zijn zo belachelijk trots op ons meisje!’
Bron: AD.nl
De zangeres verwijst vermoedelijk naar een traumahelikopter, die het meisje naar het ziekenhuis bracht. ‘Daar bleek Emily na de eerste scan een schedelbreuk en bloeding te hebben en onze tijd en wereld stopten’, schrijft Jennifer. ‘Gillend vanbinnen bleef ik naar haar gezichtje kijken met een glimlach, om voor haar veiligheid uit te stralen. Maar wij voelden de grond steeds verder wegzakken bij iedere stap van een arts.’
Ewbank voelde een mix van ‘ongeloof, verdriet, boosheid, onzekerheid en angst’. ‘Alles kwam bij ons voorbij, maar dit meisje heeft vooral haar kracht laten zien. Ze is zo’n ongelofelijke vechter! Emily is klein van stuk, maar ze heeft een onophoudelijke wil.’
Emily is volgens haar moeder inmiddels negentien prikken, twee CT-Scans, complicaties en heel wat hersteldagen verder.‘Ze doet het ontzettend goed!’ schrijft Jennifer, die de medewerkers van het Sophia Kinderziekenhuis in Rotterdam erg dankbaar is. ‘Terwijl ik dat laatste schrijf, klop ik af, want we zijn er nog niet. Na twee weken in het ‘grote witte huis’ zijn we weer thuis en lopen we momenteel spastisch om haar heen, omdat zij naast een (nog te helen) breuk op haar hoofdje, de aankomende tweeënhalve maand vallen of stoten moet voorkomen vanwege haar medicatie. Wat we met onze kleine wandelende tornado in huis nog best spannend vinden.’
Volgende week volgt nog een MRI-scan, waarna het meisje elke week ‘revalidatietraining’ krijgt. ‘Ik heb getwijfeld dit te delen, omdat wij ons als gezin nog nooit zo kwetsbaar hebben gevoeld. Tegelijkertijd is er een kracht binnen ons gezin ontstaan, wat mij ontzettend raakt. Al is dit zeker geen mooi plaatje in ons leven, we zijn ongelofelijk dankbaar dat haar bedje weer gevuld is thuis.’Bij het afronden van haar bericht staan de tranen in haar ogen. ‘Iemand vertelde mij: je bent zo gelukkig als de gezondheid van je kind. Ik schiet weer vol als ik deze zin schrijf, want jezus, wat is dat waar! Wij zijn zo belachelijk trots op ons meisje!’
Bron: AD.nl