Met het overlijden van Jacob Martinus Ruiterkamp (92) is de wereld een markante hippische persoonlijkheid armer. Hij was het die de Koninklijke Federatie niet slechts een gezicht gaf, Tinus Ruiterkamp wàs de Federatie. Zoals Tinus zich zowel in de aanloop naar als tijdens talloze EK's voor landelijke ruiters inzette om met zijn teams succesvol te zijn was tomeloos. En niet alleen daarin wilde hij succesvol zijn. Tinus Ruiterkamp wilde ook een bijdrage leveren aan het verbeteren van het niveau van paard- en ponyrijden in Nederland. Ruiterkamp was Hoofdinstructeur van de Federatie en verzamelde secondanten om zich heen aan wie hij de mogelijkheid bood zich verder te ontwikkelen. Johan Hamminga kon zich richting het instructeursschap in de dressuur ontwikkelen, Lammert Haanstra mocht naar Duitsland om daar zijn licht op te steken in de voltige en Wim Bonhof kon zich specialiseren in het springonderricht. Daarin zat de grootste kracht van Tinus Ruiterkamp: weten waarin hij zelf mogelijk tekort schoot, maar zijn 'ondergeschikten' de mogelijkheid bieden zich verder te ontwikkelen dan hij zelf was gekomen. En daardoor was hij in staat zichzelf ook verder te ontwikkelen. Toen de KNF zich vestigde in wat nu het Nationaal Hippisch Centrum in Ermelo is ging Tinus samen met zijn echtgenote wonen in de bij het gebouw staande bungalow. Zijn echtgenote Marietje deed de catering - wie denkt niet met weemoed terug aan haar gehaktballen? - en Tinus zwaaide er op zijn eigen wijze de scepter. Er werden crosshindernissen gebouwd en de KWPN hengsten deden hun verrichtingsonderzoek onder zijn bezielende leiding, zoals hij altijd alles met honderd procent inzet heeft gedaan. Tinus Ruiterkamp had een strenge uitstraling, mede veroorzaakt door zijn harde kaaklijn, zijn priemende ogen en borstelige wenkbrauwen. Maar in zijn vierkante borst klopte een warm menselijk hart voor degenen de moeite hadden genomen om door zijn op het eerste gezicht afstandelijke houding heen te willen breken. Met het heengaan van Tinus Ruiterkamp is niet alleen een warme persoonlijkheid die intens met velen in de hippische wereld meeleefde overleden, maar met hem is nu ook een stukje KNF geschiedenis heengegaan. We wensen alle nabestaanden heel veel sterkte toe met dit grote verlies.
Met het overlijden van Jacob Martinus Ruiterkamp (92) is de wereld een markante hippische persoonlijkheid armer. Hij was het die de Koninklijke Federatie niet slechts een gezicht gaf, Tinus Ruiterkamp wàs de Federatie. Zoals Tinus zich zowel in de aanloop naar als tijdens talloze EK's voor landelijke ruiters inzette om met zijn teams succesvol te zijn was tomeloos. En niet alleen daarin wilde hij succesvol zijn. Tinus Ruiterkamp wilde ook een bijdrage leveren aan het verbeteren van het niveau van paard- en ponyrijden in Nederland. Ruiterkamp was Hoofdinstructeur van de Federatie en verzamelde secondanten om zich heen aan wie hij de mogelijkheid bood zich verder te ontwikkelen. Johan Hamminga kon zich richting het instructeursschap in de dressuur ontwikkelen, Lammert Haanstra mocht naar Duitsland om daar zijn licht op te steken in de voltige en Wim Bonhof kon zich specialiseren in het springonderricht. Daarin zat de grootste kracht van Tinus Ruiterkamp: weten waarin hij zelf mogelijk tekort schoot, maar zijn 'ondergeschikten' de mogelijkheid bieden zich verder te ontwikkelen dan hij zelf was gekomen. En daardoor was hij in staat zichzelf ook verder te ontwikkelen. Toen de KNF zich vestigde in wat nu het Nationaal Hippisch Centrum in Ermelo is ging Tinus samen met zijn echtgenote wonen in de bij het gebouw staande bungalow. Zijn echtgenote Marietje deed de catering - wie denkt niet met weemoed terug aan haar gehaktballen? - en Tinus zwaaide er op zijn eigen wijze de scepter. Er werden crosshindernissen gebouwd en de KWPN hengsten deden hun verrichtingsonderzoek onder zijn bezielende leiding, zoals hij altijd alles met honderd procent inzet heeft gedaan. Tinus Ruiterkamp had een strenge uitstraling, mede veroorzaakt door zijn harde kaaklijn, zijn priemende ogen en borstelige wenkbrauwen. Maar in zijn vierkante borst klopte een warm menselijk hart voor degenen de moeite hadden genomen om door zijn op het eerste gezicht afstandelijke houding heen te willen breken. Met het heengaan van Tinus Ruiterkamp is niet alleen een warme persoonlijkheid die intens met velen in de hippische wereld meeleefde overleden, maar met hem is nu ook een stukje KNF geschiedenis heengegaan. We wensen alle nabestaanden heel veel sterkte toe met dit grote verlies.