De 28-jarige Marwin van den Nieuwenhuijzen valt steeds meer op als prijswinnende springruiter. In het Deense Sommersted laatst won hij vijf proeven, waarvan drie op één dag. Samen met vriendin Michelle Westerdijk runt hij zijn eigen business, gericht op de toekomst maar mede ingegeven door levenservaring die je niemand toewenst: in korte tijd verloor hij zowel zijn moeder als zijn vader. Het is niet voor niets dat hij nu zegt: “Ik ken legio mensen die zich heel druk kunnen maken om zaken waarvan ik denk, tja….”
Marwin en Michelle werken zich een slag in de rondte. Marwin werkt sinds kort halve dagen bij Stal Burgers in Moergestel waar hij met Michelle ook woont. De eigen wedstrijdpaarden staan bij Stal Roefs in Son: vijf springpaarden en drie dressuurpaarden die ’s middags getraind worden. Michelle is de dressuuramazone tot en met Intermediaire I en daarnaast werkt ze halve dagen op een kantoor. “Plus het management, plus het huishouden. Zij doet zoveel, dat ik me eigenlijk alleen maar bezig hoef te houden met paardrijden,” vertelt Marwin. “Ik rijd er zo’n tien op een dag van Frans Burgers en mezelf, en dan heb ik ook nog vijf paarden die ik alleen op wedstrijden rijd, voor eigenaren als bij voorbeeld de familie Steenbergen: een keer in de week, en dan verder op concours. Dat kan alleen maar werken met mensen die zelf ook super gemotiveerd zijn. En dan geef ik de rijvereniging in Boxtel nog les, plus privéles aan een paar mensen. ’s Ochtends om zeven uur beginnen, ’s avonds om een uur of tien klaar, zo gaat dat nu.”
Marwin was 21 toen zijn vader Hans overleed, ze kregen samen een halfjaar om het aan te zien komen. Toen was hard werken vooral een vlucht: “In het begin kon ik er niet over praten, mijn manier was doorgaan, paarden trainen en mezelf zoveel werk opleggen dat ik met mijn gedachten er niet bij kon zijn. Maar goed, uiteindelijk moet je het wel een plek geven.” Het viel allemaal samen met Marwin’s opleiding: “Ik had in Veghel de HAVO gedaan en ben toen naar Deurne gegaan, vooral omdat er een HBO-gedeelte in zat. Dan had ik ook de bevoegdheid om les te geven. Niet dat ik direct die ambitie had maar ik dacht: altijd fijn om te hebben. Volgens ons mam was het toch belangrijk dat ik iets erbij had.”
[caption id="attachment_173209" align="alignnone" width="900"]
In de prijzen in Sommersted[/caption]
Na het eerste schooljaar in Deurne overleed moeder Elly na een ziekte die meer dan twee jaar duurde. Marwin was 18 en ging door zoals ze dat gewild had: “In het vierde jaar werd het in Deurne een deeltijdopleiding. Werkte ik vijf dagen bij Rinus Blom plus twee dagen op school. Maar toen werd mijn vader ook ziek, hij overleed een half jaar later. Mijn zus Judith studeerde in Rotterdam en zat daar op kamers, had een minor gepland van een halfjaar in Oslo, ik stond er thuis alleen voor, er moest iemand thuis zijn. We hadden een ponyhengstenhouderij, een paar sportpaarden, een kleinschalige fokkerij. En dan elke dag op en neer naar Etten-Leur, en naar school, en naar concours, dat ging niet. Gelukkig had ik een jaar eerder Michelle Westerdijk leren kennen, aan haar heb ik veel steun gehad.”
Marwin besloot thuis te blijven en stopte met zijn opleiding. “Eerst heb ik wel gewerkt vanuit ons ouderlijk huis met zeven stallen maar we hadden niet echt de faciliteiten om een stal te runnen. En ook niet om uit te breiden want we waren omsloten door nieuwbouw. Ik ben stallen gaan huren, eerst in Sint-Oedenrode bij hengstenhouderij Arjan Bekkers, daarna bij Thijs Meulemeesters in Boekel waar ik een jaar of drie gezeten heb. En nu dan gecombineerd met de eigen paarden in Son en het werk voor Stal Burgers. In de tussentijd ben ik steeds weer gaan denken hoe we verder zouden moeten gaan. Ik had eerst meer trainingspaarden. Altijd fijne paarden, dat wel, maar heel veel werk voor wat je ervoor terugkrijgt. Terwijl het van de andere kant voor een eigenaar toch al snel te duur is. Daarom zijn we steeds meer naar de nieuwe situatie gegroeid, die voor ons gunstiger is. En ja, dan moet er af en toe een paard verkocht worden, anders werkt het niet.”
Tien paarden per dag rijden? Marwin beschouwt het niet als een opgave: “Mijn vader heeft heel zijn leven paarden gereden, hij was er gek van. Op m’n vijfde kreeg ik m’n eerste pony voor m’n verjaardag maar hij heeft me nooit gepusht. Bij de pony’s was ik nooit zo fanatiek. Ik ben op een manege begonnen toen ik zes was, maar na tien lessen had ik het wel gezien. Het was me allemaal te serieus. Toen ik acht was, ben ik bij de ponyclub gegaan: één keer in de week een springles, één keer in de week dressuurles, in het weekend op concours, en dat was genoeg. Ik had natuurlijk geluk dat mijn vader ze ook trainde. Als ik toen was gepusht, was ik er misschien wel mee opgehouden. Op m’n zestiende ben ik naar de paarden gegaan en dat trok me wel, dat werd een ander verhaal. Ik werd veel fanatieker, elke dag rijden, met veel hart, heerlijk. En nu rijd ik elke dag met plezier ongeveer tien paarden. Er gaan veel uren inzitten maar het is ook een soort levensstijl.”
“Voor geen geld te koop” is de Andiamo X Zadok-fokmerrie die “een stukje van thuis” vertegenwoordigt: “Die merrie heb ik gehouden, eigenlijk puur als hobby. Daarbij hebben we het geluk dat ze goed fokt: haar eerste twee veulens zijn inmiddels Grand Prix springen geklasseerd. In veel gevallen is fokkerij voor iemand als ons natuurlijk te duur of te risicovol om er geld mee te verdienen. Er zijn zoveel kansen dat het mis kan gaan: niet drachtig, mis bij de geboorte, kan niet springen, noem maar op. Eigenlijk is het veel beter om een driejarige te kopen. Die kun je laten springen en laten keuren.” Het tekent de zakelijke aanpak van Marwin van den Nieuwenhuijzen: “Alles is te koop, behalve die merrie dan. Maar daar staat steeds meer iets tegenover. Ik heb ook iets van: wat is er nou belangrijk in het leven? Gezondheid en een gelukkig leven, doen wat je graag wilt. Ik ken legio mensen die zich heel druk kunnen maken over zaken waarvan ik denk, tja….Ik kan het wel begrijpen dat het soms moeilijk te zien is maar voor mij is het wel duidelijk.”
[caption id="attachment_173215" align="alignnone" width="1200"]
De Andiamo-merrie met haar Elvis ter Putte-merrieveulen[/caption]
In deze omstandigheden je pad kiezen en beslissingen nemen: doe het maar. “Mijn ouders waren allebei ondersteunend in wat ik wilde doen. Vooral mijn moeder heeft me altijd meegegeven dat het uiteindelijk belangrijk is dat je doet wat je zelf denkt dat goed is. Mijn vader was in het begin niet zo’n fan dat ik naar Deurne ging, maar wel toen hij hoorde dat het ook een HBO was. Hij wist dat je boven het maaiveld uit moest steken. Ik weet zeker dat ze me voor 100% ondersteund zouden hebben in wat ik doe. Door de omstandigheden heb ik sneller geleerd om zelf alle beslissingen te nemen. In de hele opvoeding is me bijgebracht hoe met bepaalde dingen om te gaan, ik denk dat ze dat fantastisch gedaan hebben. Ik kon redelijk snel zelfstandig beslissingen nemen omdat ze me hebben voorbereid op wat er ging komen. Bij voorbeeld bij welke mensen ik altijd aan zou kunnen kloppen. Of dat ik van tevoren alles kon in het huishouden. Ze wisten gewoon wat er stond te gebeuren.”
En dan nu aan het werk bij Stal Burgers: “Ik heb eerder steeds twee paarden in training gehad van Frans. Hij grapte een keer: dan kun je beter halve dagen bij mij komen rijden. Daar is een halfjaar overheen gegaan en toen ik voor mezelf de zaken op een rijtje zette, zaten we snel om tafel en was het vlug bekeken. We kennen elkaar allebei al goed en ik was er niet zo bang voor dat het niet zou klikken. Het is belangrijk om de juiste mensen om je heen te verzamelen om de sport te kunnen bedrijven zoals je wilt en om ook zaken te kunnen doen. Ik heb het gevoel dat we nu een goed team zijn, inclusief de eigenaren, zoals de familie Steenbergen, mensen die ik beschouw als de juiste mensen om zaken mee te doen. De juiste mensen om je heen hebben is zeker zo belangrijk als een keer de beste paarden hebben. Als dat goed is, komt de rest vanzelf. En misschien wordt het dan straks wel mogelijk om wat minder paarden te rijden, les te blijven geven en toch ’s avonds op tijd klaar te zijn.”
Marwin op Facebook
In de prijzen in Sommersted[/caption]
Na het eerste schooljaar in Deurne overleed moeder Elly na een ziekte die meer dan twee jaar duurde. Marwin was 18 en ging door zoals ze dat gewild had: “In het vierde jaar werd het in Deurne een deeltijdopleiding. Werkte ik vijf dagen bij Rinus Blom plus twee dagen op school. Maar toen werd mijn vader ook ziek, hij overleed een half jaar later. Mijn zus Judith studeerde in Rotterdam en zat daar op kamers, had een minor gepland van een halfjaar in Oslo, ik stond er thuis alleen voor, er moest iemand thuis zijn. We hadden een ponyhengstenhouderij, een paar sportpaarden, een kleinschalige fokkerij. En dan elke dag op en neer naar Etten-Leur, en naar school, en naar concours, dat ging niet. Gelukkig had ik een jaar eerder Michelle Westerdijk leren kennen, aan haar heb ik veel steun gehad.”
Marwin besloot thuis te blijven en stopte met zijn opleiding. “Eerst heb ik wel gewerkt vanuit ons ouderlijk huis met zeven stallen maar we hadden niet echt de faciliteiten om een stal te runnen. En ook niet om uit te breiden want we waren omsloten door nieuwbouw. Ik ben stallen gaan huren, eerst in Sint-Oedenrode bij hengstenhouderij Arjan Bekkers, daarna bij Thijs Meulemeesters in Boekel waar ik een jaar of drie gezeten heb. En nu dan gecombineerd met de eigen paarden in Son en het werk voor Stal Burgers. In de tussentijd ben ik steeds weer gaan denken hoe we verder zouden moeten gaan. Ik had eerst meer trainingspaarden. Altijd fijne paarden, dat wel, maar heel veel werk voor wat je ervoor terugkrijgt. Terwijl het van de andere kant voor een eigenaar toch al snel te duur is. Daarom zijn we steeds meer naar de nieuwe situatie gegroeid, die voor ons gunstiger is. En ja, dan moet er af en toe een paard verkocht worden, anders werkt het niet.”
Tien paarden per dag rijden? Marwin beschouwt het niet als een opgave: “Mijn vader heeft heel zijn leven paarden gereden, hij was er gek van. Op m’n vijfde kreeg ik m’n eerste pony voor m’n verjaardag maar hij heeft me nooit gepusht. Bij de pony’s was ik nooit zo fanatiek. Ik ben op een manege begonnen toen ik zes was, maar na tien lessen had ik het wel gezien. Het was me allemaal te serieus. Toen ik acht was, ben ik bij de ponyclub gegaan: één keer in de week een springles, één keer in de week dressuurles, in het weekend op concours, en dat was genoeg. Ik had natuurlijk geluk dat mijn vader ze ook trainde. Als ik toen was gepusht, was ik er misschien wel mee opgehouden. Op m’n zestiende ben ik naar de paarden gegaan en dat trok me wel, dat werd een ander verhaal. Ik werd veel fanatieker, elke dag rijden, met veel hart, heerlijk. En nu rijd ik elke dag met plezier ongeveer tien paarden. Er gaan veel uren inzitten maar het is ook een soort levensstijl.”
“Voor geen geld te koop” is de Andiamo X Zadok-fokmerrie die “een stukje van thuis” vertegenwoordigt: “Die merrie heb ik gehouden, eigenlijk puur als hobby. Daarbij hebben we het geluk dat ze goed fokt: haar eerste twee veulens zijn inmiddels Grand Prix springen geklasseerd. In veel gevallen is fokkerij voor iemand als ons natuurlijk te duur of te risicovol om er geld mee te verdienen. Er zijn zoveel kansen dat het mis kan gaan: niet drachtig, mis bij de geboorte, kan niet springen, noem maar op. Eigenlijk is het veel beter om een driejarige te kopen. Die kun je laten springen en laten keuren.” Het tekent de zakelijke aanpak van Marwin van den Nieuwenhuijzen: “Alles is te koop, behalve die merrie dan. Maar daar staat steeds meer iets tegenover. Ik heb ook iets van: wat is er nou belangrijk in het leven? Gezondheid en een gelukkig leven, doen wat je graag wilt. Ik ken legio mensen die zich heel druk kunnen maken over zaken waarvan ik denk, tja….Ik kan het wel begrijpen dat het soms moeilijk te zien is maar voor mij is het wel duidelijk.”
[caption id="attachment_173215" align="alignnone" width="1200"] De Andiamo-merrie met haar Elvis ter Putte-merrieveulen[/caption]
In deze omstandigheden je pad kiezen en beslissingen nemen: doe het maar. “Mijn ouders waren allebei ondersteunend in wat ik wilde doen. Vooral mijn moeder heeft me altijd meegegeven dat het uiteindelijk belangrijk is dat je doet wat je zelf denkt dat goed is. Mijn vader was in het begin niet zo’n fan dat ik naar Deurne ging, maar wel toen hij hoorde dat het ook een HBO was. Hij wist dat je boven het maaiveld uit moest steken. Ik weet zeker dat ze me voor 100% ondersteund zouden hebben in wat ik doe. Door de omstandigheden heb ik sneller geleerd om zelf alle beslissingen te nemen. In de hele opvoeding is me bijgebracht hoe met bepaalde dingen om te gaan, ik denk dat ze dat fantastisch gedaan hebben. Ik kon redelijk snel zelfstandig beslissingen nemen omdat ze me hebben voorbereid op wat er ging komen. Bij voorbeeld bij welke mensen ik altijd aan zou kunnen kloppen. Of dat ik van tevoren alles kon in het huishouden. Ze wisten gewoon wat er stond te gebeuren.”
En dan nu aan het werk bij Stal Burgers: “Ik heb eerder steeds twee paarden in training gehad van Frans. Hij grapte een keer: dan kun je beter halve dagen bij mij komen rijden. Daar is een halfjaar overheen gegaan en toen ik voor mezelf de zaken op een rijtje zette, zaten we snel om tafel en was het vlug bekeken. We kennen elkaar allebei al goed en ik was er niet zo bang voor dat het niet zou klikken. Het is belangrijk om de juiste mensen om je heen te verzamelen om de sport te kunnen bedrijven zoals je wilt en om ook zaken te kunnen doen. Ik heb het gevoel dat we nu een goed team zijn, inclusief de eigenaren, zoals de familie Steenbergen, mensen die ik beschouw als de juiste mensen om zaken mee te doen. De juiste mensen om je heen hebben is zeker zo belangrijk als een keer de beste paarden hebben. Als dat goed is, komt de rest vanzelf. En misschien wordt het dan straks wel mogelijk om wat minder paarden te rijden, les te blijven geven en toch ’s avonds op tijd klaar te zijn.”
Marwin op Facebook