Ze is succesvol ponyruiter, tot Nadia van Delft posttraumatische dystrofie krijgt. Ze klimt zo snel mogelijk weer te paard. Helaas wordt de ziekte chronisch en heeft ze veel pijn. Met het recreatiepaard van haar moeder klimt ze toch op tot de ZZ-Licht. Als dit dier aan zijn top zit, wordt een talentvol jong paard aangekocht. Ondanks een goede start gaat het ernstig mis.
‘Ik weet nog elke pas’, beschrijft ze. Nadia breekt haar heup en been. Ze moet acuut worden geopereerd. Een revalidatie van tweeënhalf jaar volgt. Maar haar heup is aan het afsterven. Toch zit ze ook deze keer al na een halfjaar weer op de paardenrug, al is ze sinds het ongeluk is ze minder onbevangen. ‘Het is niet de angst voor het paardrijden zelf. Nadat ik eraf lag, kwam ik meteen overeind en stond ik tegen de bakrand geleund om er weer op te stappen, zoals ik heb geleerd. Maar ik kon niet meer op mijn been staan, dus dat lukte niet.’
Nadia heeft zo veel schade in haar lijf dat ze eigenlijk niet nog een keer mag vallen. ‘Die wetenschap maakt het anders. Ik weet dat het dan echt over is. Maar paardrijden is wie en wat ik ben. Het is mijn identiteit. Ik wil mezelf elke dag prikkelen om beter te zijn, altijd streven naar iets meer. Paardrijden is nooit af. Het is elke dag een uitdaging. Elke dag is anders. Je bent voortdurend aan het perfectioneren. Dat maakt het voor mij leuk.’
Strijdlustig
Nadia kan niet meer rijden zoals ze zou willen. ‘Hoewel het nooit de bedoeling was om er mijn beroep van te maken, streefde ik er wel naar om met de paarden die ik had, zo hoog mogelijk te komen. Na het ongeluk kreeg ik te horen dat het de vraag was of ik er überhaupt nog ooit op zou kunnen.’ Haar strijdlust kwam meteen boven. ‘Als iemand zegt dat iets mij niet gaat lukken, ga ik er alles aan doen om het tegendeel te bewijzen.’
‘Na zo’n ongeluk gaat alles heel snel. Je ligt in een ambulance, je kleren worden opengeknipt, je bent kwetsbaar op zo’n moment. Als ze dan zeggen dat het een zeer complexe breuk is en dat de toekomst er niet gunstig uitziet, voel je wel verdriet, maar je bent ook overdonderd. Je gaat stap voor stap door alles heen. Bij mij overheerste het gevoel dat ik er alles aan ging doen om mijn oude leven terug te krijgen. Paardrijden was nog eerder mijn doel dan lopen.’
Lees meer op knhs.nl
Ze is succesvol ponyruiter, tot Nadia van Delft posttraumatische dystrofie krijgt. Ze klimt zo snel mogelijk weer te paard. Helaas wordt de ziekte chronisch en heeft ze veel pijn. Met het recreatiepaard van haar moeder klimt ze toch op tot de ZZ-Licht. Als dit dier aan zijn top zit, wordt een talentvol jong paard aangekocht. Ondanks een goede start gaat het ernstig mis.
‘Ik weet nog elke pas’, beschrijft ze. Nadia breekt haar heup en been. Ze moet acuut worden geopereerd. Een revalidatie van tweeënhalf jaar volgt. Maar haar heup is aan het afsterven. Toch zit ze ook deze keer al na een halfjaar weer op de paardenrug, al is ze sinds het ongeluk is ze minder onbevangen. ‘Het is niet de angst voor het paardrijden zelf. Nadat ik eraf lag, kwam ik meteen overeind en stond ik tegen de bakrand geleund om er weer op te stappen, zoals ik heb geleerd. Maar ik kon niet meer op mijn been staan, dus dat lukte niet.’
Nadia heeft zo veel schade in haar lijf dat ze eigenlijk niet nog een keer mag vallen. ‘Die wetenschap maakt het anders. Ik weet dat het dan echt over is. Maar paardrijden is wie en wat ik ben. Het is mijn identiteit. Ik wil mezelf elke dag prikkelen om beter te zijn, altijd streven naar iets meer. Paardrijden is nooit af. Het is elke dag een uitdaging. Elke dag is anders. Je bent voortdurend aan het perfectioneren. Dat maakt het voor mij leuk.’
Strijdlustig
Nadia kan niet meer rijden zoals ze zou willen. ‘Hoewel het nooit de bedoeling was om er mijn beroep van te maken, streefde ik er wel naar om met de paarden die ik had, zo hoog mogelijk te komen. Na het ongeluk kreeg ik te horen dat het de vraag was of ik er überhaupt nog ooit op zou kunnen.’ Haar strijdlust kwam meteen boven. ‘Als iemand zegt dat iets mij niet gaat lukken, ga ik er alles aan doen om het tegendeel te bewijzen.’
‘Na zo’n ongeluk gaat alles heel snel. Je ligt in een ambulance, je kleren worden opengeknipt, je bent kwetsbaar op zo’n moment. Als ze dan zeggen dat het een zeer complexe breuk is en dat de toekomst er niet gunstig uitziet, voel je wel verdriet, maar je bent ook overdonderd. Je gaat stap voor stap door alles heen. Bij mij overheerste het gevoel dat ik er alles aan ging doen om mijn oude leven terug te krijgen. Paardrijden was nog eerder mijn doel dan lopen.’
Lees meer op knhs.nl