Op vrijdag maakte de Zwitserse ruitersportfederatie bekend dat Martin Fuchs en Steve Guerdat besloten hebben de Longines League of Nations te boycotten. Beide ruiters zijn het niet eens met de beslissing om het iconische concours van Sankt Gallen van de agenda te schrappen. Wat moet ik hiervan vinden? Boycotten ... dat is de term die in het persbericht wordt gebruikt. Ik juich het toe en huil tegelijk!
Het afgelopen jaar is de spanning tussen de beleidsmakers van de FEI en de ruiters, vaak vertegenwoordigd door de IJRC (International Jumping Riders Club), voelbaar toegenomen. Het moest er een keer van komen. Zoals François Mathy Jr. eind vorig jaar al zei: “Er moet een beleidskader zijn, maar op dit moment voelen ruiters zich in de steek gelaten door hun eigen federatie...” Mocht ik de CEO van Longines zijn, dan zou ik mijn sponsoring in de ruitersport serieus in vraag stellen. En ik leg meteen uit waarom.
Onze sport rust op drie pijlers die in constante samenwerking moeten zijn. Opvallend is dat deze driehoek verschillende invullingen kan hebben: federatie – ruiters – organisatoren, maar ook ruiters – fokkers – organisatoren of ruiters – eigenaren – organisatoren. Wat opvalt? De federatie is niet per se een noodzakelijke schakel in dit evenwicht. Dat besef geeft een ongemakkelijk gevoel. Want waarom stelt de FEI zich dan zo autoritair op? Laat me duidelijk zijn: ik begrijp het nut van de FEI en steun haar aanwezigheid ten zeerste. Ik deel daarbij de mening van Theo Ploegmakers: “Er is een beleidskader nodig om onze sport relevant te houden in een moderne maatschappij. Hoewel veel ruiters over veel wijsheid beschikken, weten ze niet alles en is het soms nodig hen dat te laten zien...”
Evenwicht is noodzakelijk
Beleidsvorming draait echter om luisteren. Luisteren naar alle betrokken partijen, dit vertalen naar een juridisch en praktisch kader, en dat afstemmen op de maatschappelijke context. En precies daar wringt het schoentje.
Dan kom ik bij de beslissing van Fuchs en Guerdat. Zou hun reactie dezelfde zijn als bijvoorbeeld Rotterdam (NED) van de kalender was verdwenen? Een ongemakkelijke vraag, maar wel een terechte. Onze sport evolueert sterk, mede dankzij de Global Champions Tour van Jan Tops. Die dynamiek dwingt de FEI om mee te evolueren. Voeg daar de externe druk van het IOC en de publieke opinie aan toe, en je begrijpt waarom tradities soms sneuvelen. Heeft dat te maken met een elitaire inslag, ik denk het niet, anderzijds laten we eerlijk zijn: onze sport ís elitair. Punt.
Had de FEI Sankt Gallen op de kalender moeten houden? Waarschijnlijk wel. Ik vraag me af waarom er niet meerdere kwalificatiewedstrijden kunnen zijn, waarvan slechts een deel meetelt. Waarschijnlijk was de keuze financieel gedreven. Maar dat is precies waar ik de FEI op aankijk. Een beleidsmaker moet de financiële structuur optimaliseren ten voordele van de sport. Als de federatie concurrentiedruk voelt van commerciële wedstrijden, moet ze haar eigen model versterken zodat ze economisch competitief blijft. Misschien moet ze daar een voorbeeld nemen aan de (commerciële) Longines Global Champions Tour die wel uibtreidingsdrang voelt!
Rolex, rolex en ...
En dat brengt me bij mijn eerdere gedachte: wat als ik de CEO van Longines was? Dan zou ik Jan Tops omarmen en de druk op de FEI opvoeren. Duidelijkheidshalve: in 2013 sloot Longines een tienjarige deal met de FEI, die recent werd verlengd. Maar hoe tevreden kan het horlogemerk daar nu nog over zijn? Voor 2013 was het Rolex die zich verbond aan de FEI. In reactie daarop introduceerde Rolex de Grand Slam. En laat ons eerlijk zijn: Rolex slaagt erin om de ruitersport te verbinden met mainstream enthousiasme.
Wat maakt die tour anders? Ik vermoed dat het de motivatie is die ze geeft aan haar organisatoren. Rolex houdt hen tevreden en gemotiveerd, wat leidt tot extra inspanningen ten voordele van de sport. Dat trekt ruiters aan en stimuleert hen om positief te reageren op Rolex als hippisch merk. Dát is hoe de driehoek hoort te werken. Ik juich de boycotactie dus toe, het maakt een statement dat de ruiters een onevenwicht voelen in de balans. Maar ik huil tegelijk voor onze sport ... want zonder balans kan er geen vooruitgang zijn.
Het afgelopen jaar is de spanning tussen de beleidsmakers van de FEI en de ruiters, vaak vertegenwoordigd door de IJRC (International Jumping Riders Club), voelbaar toegenomen. Het moest er een keer van komen. Zoals François Mathy Jr. eind vorig jaar al zei: “Er moet een beleidskader zijn, maar op dit moment voelen ruiters zich in de steek gelaten door hun eigen federatie...” Mocht ik de CEO van Longines zijn, dan zou ik mijn sponsoring in de ruitersport serieus in vraag stellen. En ik leg meteen uit waarom.
Onze sport rust op drie pijlers die in constante samenwerking moeten zijn. Opvallend is dat deze driehoek verschillende invullingen kan hebben: federatie – ruiters – organisatoren, maar ook ruiters – fokkers – organisatoren of ruiters – eigenaren – organisatoren. Wat opvalt? De federatie is niet per se een noodzakelijke schakel in dit evenwicht. Dat besef geeft een ongemakkelijk gevoel. Want waarom stelt de FEI zich dan zo autoritair op? Laat me duidelijk zijn: ik begrijp het nut van de FEI en steun haar aanwezigheid ten zeerste. Ik deel daarbij de mening van Theo Ploegmakers: “Er is een beleidskader nodig om onze sport relevant te houden in een moderne maatschappij. Hoewel veel ruiters over veel wijsheid beschikken, weten ze niet alles en is het soms nodig hen dat te laten zien...”
Evenwicht is noodzakelijk
Beleidsvorming draait echter om luisteren. Luisteren naar alle betrokken partijen, dit vertalen naar een juridisch en praktisch kader, en dat afstemmen op de maatschappelijke context. En precies daar wringt het schoentje.
Dan kom ik bij de beslissing van Fuchs en Guerdat. Zou hun reactie dezelfde zijn als bijvoorbeeld Rotterdam (NED) van de kalender was verdwenen? Een ongemakkelijke vraag, maar wel een terechte. Onze sport evolueert sterk, mede dankzij de Global Champions Tour van Jan Tops. Die dynamiek dwingt de FEI om mee te evolueren. Voeg daar de externe druk van het IOC en de publieke opinie aan toe, en je begrijpt waarom tradities soms sneuvelen. Heeft dat te maken met een elitaire inslag, ik denk het niet, anderzijds laten we eerlijk zijn: onze sport ís elitair. Punt.
Had de FEI Sankt Gallen op de kalender moeten houden? Waarschijnlijk wel. Ik vraag me af waarom er niet meerdere kwalificatiewedstrijden kunnen zijn, waarvan slechts een deel meetelt. Waarschijnlijk was de keuze financieel gedreven. Maar dat is precies waar ik de FEI op aankijk. Een beleidsmaker moet de financiële structuur optimaliseren ten voordele van de sport. Als de federatie concurrentiedruk voelt van commerciële wedstrijden, moet ze haar eigen model versterken zodat ze economisch competitief blijft. Misschien moet ze daar een voorbeeld nemen aan de (commerciële) Longines Global Champions Tour die wel uibtreidingsdrang voelt!
Rolex, rolex en ...
En dat brengt me bij mijn eerdere gedachte: wat als ik de CEO van Longines was? Dan zou ik Jan Tops omarmen en de druk op de FEI opvoeren. Duidelijkheidshalve: in 2013 sloot Longines een tienjarige deal met de FEI, die recent werd verlengd. Maar hoe tevreden kan het horlogemerk daar nu nog over zijn? Voor 2013 was het Rolex die zich verbond aan de FEI. In reactie daarop introduceerde Rolex de Grand Slam. En laat ons eerlijk zijn: Rolex slaagt erin om de ruitersport te verbinden met mainstream enthousiasme.
Wat maakt die tour anders? Ik vermoed dat het de motivatie is die ze geeft aan haar organisatoren. Rolex houdt hen tevreden en gemotiveerd, wat leidt tot extra inspanningen ten voordele van de sport. Dat trekt ruiters aan en stimuleert hen om positief te reageren op Rolex als hippisch merk. Dát is hoe de driehoek hoort te werken. Ik juich de boycotactie dus toe, het maakt een statement dat de ruiters een onevenwicht voelen in de balans. Maar ik huil tegelijk voor onze sport ... want zonder balans kan er geen vooruitgang zijn.