"Misschien zorgt de positieve sportmentaliteit ervoor dat we de haalbaarheid van de Spelen verkeerd inschatten"

Throwback naar 1918, vlak na WOI toen er op het Europese vasteland de Spaanse griep uitbrak. 'Het is een sombere tijd', kopten de kranten toen. 'Dit einde van 1918'. Eind 2020 leek de geschiedenis zich te herhalen. Oorlog is er gelukkig niet geweest, de nieuwe uitbraak van een pandemie wel. Voor de eerste keer in vredestijd werden de Olympische Spelen uitgesteld. Voor de Paralympische Spelen gaat het zelfs om een unicum. De sportwereld is er niet op ingesteld om uitvoerig stil te staan bij tegenslagen. Remeber Eriksen? De Deense voetballer stuitte tijdens de eerste match van de Denen in elkaar op de grasmat, een hartaanval bleek het verdikt. Minutenlang kon de wereld 'meegenieten' van het medische team dat alles in het werd stelde om de 28-jarige voetballer te rijden. De gebeurtenis ging als een schokgolf door de voetbalwereld maar ruim twee uur later werd er alweer gevoetbald. Want ja, the show must go on.. Als we deze logica zouden moeten volgen, moeten we 2020 dus vooral zo snel mogelijk vergeten, dan komt alles weer goed... Maar, is dat wel zo?