Het veroorzakende virus wordt overgedragen door vliegen en dazen, die dieren binnen een straal van 200 meter kunnen besmetten. Het virus kan niet lang in de monddelen van de insecten overleven. Ook via naalden is overdracht mogelijk.

Omdat een dier levenslang drager is van de ziekte en zo andere dieren kan besmetten, wordt bij de aanpak gekozen voor euthanasie of levenslange isolatie met een minimale afstand van 200 meter tot andere paardachtigen. Er is geen behandeling of vaccin tegen de ziekte.

Vier varianten

Er zijn volgens Royal GD vier verschillende ziektevormen te onderscheiden: een acuut, subacuut, chronisch en symptoomloos verloop. Bij een acuut of subacuut verloop vertoont het paard verschijnselen van koorts, sloomheid, gebrek aan eetlust, bloedarmoede, bloedinkjes in de slijmvliezen, soms leidend tot de dood. In de meeste gevallen herstelt het paard ogenschijnlijk weer.

Bij een chronisch verloop zal een paard met regelmaat terugkerende sloomheid en koorts en bloedarmoede hebben, vermageren en onderhuidse vochtophopingen aan de benen en onder de buik ontwikkelen. Daarnaast komt een subklinisch verloop voor, waarbij de dieren geen symptomen vertonen.