Loes Corsel is een meer dan vertrouwde naam in de Nederlandse dressuurwereld. Waarin ze overigens noodgedwongen terecht kwam. Tegenwoordig runt ze samen met partner Eric Naberink een dressuur-, spring-, handels- en africhtingsstal in Coevorden en richt ze zich meer en meer op de coaching van leerlingen, waarvoor ze zelfs met het Dressuur Trainings Traject een eigen leerplan heeft gemaakt.
Op haar 12e verhuisde Loes met haar ouders vanuit Hoevelaken mee naar het Drentse Oosterhesselen. Pony rijden deed ze tot die tijd keurig elke week op de manege in Soest maar in Drenthe kreeg ze al snel de kans om bij een boer een c-pony te rijden: “Dat bleek een goede pony te zijn en al snel was ik dubbel Z, dus springen en dressuur. Les kregen we op de ponyclub De Klenckeruiters in Oosterhesselen. De overgang van het midden van het land naar Drenthe viel heel erg mee omdat ik voor mijn gevoel wat ponyrijden betreft in de hemel terecht kwam. De goeie ouwe tijd, zeg maar, met alle pony’s op de vrachtwagen op concours, van ’s morgens 6 tot s’ avonds 6 onder de pannen, en met alle pony’s vastgebonden aan zo’n lang touw. Ik was niet zo groot en ik ben altijd op die c-pony blijven rijden, een d-pony heb ik nooit gehad.”
Pas op haar 18e stapte Loes over op een paard dat ze kreeg van haar ouders. Met deze Joost X Rosenberg-schimmel werd ze ook dubbel Z: “Dressuurles kreeg ik van Annekee Oostra, en springles kregen we gewoon op de club. Dat ging in het Z best goed, tot het paard een chronische blessure kreeg waardoor het beter was om niet meer te springen. Toen ben ik noodgedwongen maar in de dressuur verder gegaan en eigenlijk was dat de reden dat ik dressuurruiter ben geworden. Met de schimmel is het verder prima gegaan: we zijn KNF-indoorkampioen in Ermelo geworden met uiteindelijk ook klasseringen in de lichte tour. Hij deed gewoon wat ie moest doen.”
[caption id="attachment_168396" align="alignnone" width="374"]
Loes Corsel werd in 2009 Drents kampioen Z2 met Ramazzotti[/caption]
Loes Corsel werd steeds meer een naam waar je vertrouwd terecht kon en steeds meer kwamen de aanvragen van eigenaren binnen om hun paard te rijden: “Dat begon vooral met aanvragen om IBOP-merries te rijden. Toen had je maar een datum: kregen we eind augustus de eerste paarden binnen, moest ik in november examen met ze doen. Zo is het begonnen. Ik huurde toen toch al snel een stuk of vijftien boxen bij Henk Kamping. Plus dat ik lesgaf, heel veel aan verenigingen.” In de tussentijd deed Loes na de mavo de havo en de meao: “Mijn ouders wilden dat ik een vak leerde. Ik heb drie maanden ergens gewerkt als secretaresse, toen dacht ik: bekiek het maar.”
In 1993, op haar 29e, vertrok ze naar de eigen accommodatie in Exloo, in de periode dat ze vanuit het Z2 steeds meer lichte tour ging rijden. Een van die paarden was de Pion-merrie Daula, uit de fokkerij van professor Ab Barneveld: “Die was van de familie Krol uit Balkbrug, aanvankelijk was het alleen de bedoeling dat ik de merrie op de UTV moest rijden. Ik kon haar uit blijven brengen en we werden ZZ zwaar kampioen, we hebben lichte tour gereden en toen werd ze naar Amerika verkocht waar ze Grand Prix heeft gelopen.” Begeleiding kreeg Loes in die tijd van Rien van der Schaft. Later, toen hengsten als Kimberley en Houston meer op haar pad kwamen voor de hengstencompetities en ze met een hengst als Havel zelfs ook Grand Prix reed, reisde ze naar Nijmegen voor les van Henk van Bergen.
Loes ging naast het rijden steeds meer lesgeven, zelfs in landen als Libanon, Engeland en Tsjechië, ondersteunde steeds meer jonge mensen en bekwaamde zich via de opleiding tot het hoogste Coach-niveau 5: “Dat heeft me heel veel gebracht: veel inzichten in het lesgeven, maar ook in de mentale begeleiding, echt een stap vooruit. Vooral ook de psychologische aspecten erachter, dat had ik vroeger nooit gedacht. Ik was zelf heel introvert, trad niet graag op de voorgrond. Gewoon uit angst: als ik iets raars zeg, vindt iedereen mij dom, dat soort gedachten. En nu draai ik m’n hand er niet voor om, omdat ik geleerd heb om aannames weg te nemen. Die aannames zie ik ook bij leerlingen: die jury vindt mij niet leuk, als ik lage punten haal vindt iedereen me een loser. Als we dan samen de protocollen vergelijken met een filmpje van de proef, dan blijken de cijfers heel realistisch. Of de begeleiding van jonge mensen die gepest worden. Ik heb het meegemaakt dat een meisjes in mijn les niet op Facebook durfde te zetten dat ze ergens gewonnen had omdat ze dan gepest werd in de klas. Bang om boven het maaiveld uit te komen. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren maar ik vind het wel een uitdaging om daaraan te werken met mensen.”
[caption id="attachment_168394" align="alignnone" width="1200"]
Een klein gedeelte van de stal in Coevorden die nog steeds flink verbouwd wordt[/caption]
Om leerlingen goed en structureel te kunnen begeleiden heeft Loes haar eigen leerplan gemaakt: het Dressuur Trainings Traject: “Heb ik zelf gemaakt, geïnspireerd door de ORUN-opleiding waar ik ook les geef. Alleen, ik leid geen instructeurs op maar ruiters. Ze krijgen theorie, praktijklessen, wedstrijdbegeleiding, gastlessen op een heel breed gebied, zoals van een mental coach of een dierenarts, wat maar nodig is. En we gaan ook naar collega-instructeurs zoals Johan Hamminga, Tonnie Huberts of Beatrice Buchwald. Ik draai het nu voor het vierde jaar en ik kan veertig mensen een plek bieden.”
Paardensport is met de toenemende populariteit ook meer en meer onderwerp geworden van de maatschappelijke ontwikkelingen: “Diervriendelijk rijden, daar moeten we echt mee aan de gang als paardensporters en instructeurs. Kijk wat er gebeurt rond de Oostvaardersplassen: het is heel goed dat mensen begaan zijn met de dieren maar het heeft ook een heel andere kant, die zomaar door kan slaan. Dat het publiek zich af gaat vragen wat je eigenlijk doet op de rug van een paard. We moeten onze sport zo uitdragen dat we onze paarden als een edel dier behandelen. Terug naar een vriendelijk beeld, laten zien dat je met je paard samenwerkt. En laten we ons altijd bewust zijn dat echt heel de wereld meekijkt. Natuurlijk, ik heb ook hengsten gereden en die hebben af en toe een duidelijke hand nodig, daar ontkom je niet aan. Maar big brother is watching you!”
[caption id="attachment_168393" align="alignnone" width="1200"]
Loes Corsel en Eric Naberink[/caption]
In 1996 belandde Loes op de plek in Coevorden waar ze sinds vier jaar samen met haar partner Eric Naberink het bedrijf heeft. Eric is groot geworden in de springsport, onder andere via de stal van Hans Horn en een verblijf in Indonesië, zit in de ledenraad van KWPN Drenthe en in het bestuur van de Verenigde Sportpaardenhandel Nederland en hij kent de handel van binnen en van buiten: “We waren allebei gescheiden en hadden het een en ander meegemaakt. We kenden elkaar natuurlijk wel uit het wereldje en van het een kwam snel het ander. We zijn hier samen gaan wonen in Coevorden en we hebben samen een mooi bedrijf waar heel veel mensen iets kunnen vinden: springen, dressuur, handelspaarden, het is er allemaal. En Eric is vooral ook degene die het spul steeds meer onder handen neemt. Ik noem hem weleens Bob de Bouwer. Of het nooit botst tussen handel en dressuur? Nou, dat is een keer gebeurd, verkocht ie een paard dat ik reed veel te vroeg. Toen heeft het er wel even geknald ja. Eric is van de handel, zodra dat woord in de lucht komt, moet alles wijken. Maar nu heb ik er twee in eigen bezit, daar kan ie dus niet aankomen. En verder zijn we heel gelukkig samen!”
Loes Corsel op Universal Horse Data
Loes Corsel werd in 2009 Drents kampioen Z2 met Ramazzotti[/caption]
Loes Corsel werd steeds meer een naam waar je vertrouwd terecht kon en steeds meer kwamen de aanvragen van eigenaren binnen om hun paard te rijden: “Dat begon vooral met aanvragen om IBOP-merries te rijden. Toen had je maar een datum: kregen we eind augustus de eerste paarden binnen, moest ik in november examen met ze doen. Zo is het begonnen. Ik huurde toen toch al snel een stuk of vijftien boxen bij Henk Kamping. Plus dat ik lesgaf, heel veel aan verenigingen.” In de tussentijd deed Loes na de mavo de havo en de meao: “Mijn ouders wilden dat ik een vak leerde. Ik heb drie maanden ergens gewerkt als secretaresse, toen dacht ik: bekiek het maar.”
In 1993, op haar 29e, vertrok ze naar de eigen accommodatie in Exloo, in de periode dat ze vanuit het Z2 steeds meer lichte tour ging rijden. Een van die paarden was de Pion-merrie Daula, uit de fokkerij van professor Ab Barneveld: “Die was van de familie Krol uit Balkbrug, aanvankelijk was het alleen de bedoeling dat ik de merrie op de UTV moest rijden. Ik kon haar uit blijven brengen en we werden ZZ zwaar kampioen, we hebben lichte tour gereden en toen werd ze naar Amerika verkocht waar ze Grand Prix heeft gelopen.” Begeleiding kreeg Loes in die tijd van Rien van der Schaft. Later, toen hengsten als Kimberley en Houston meer op haar pad kwamen voor de hengstencompetities en ze met een hengst als Havel zelfs ook Grand Prix reed, reisde ze naar Nijmegen voor les van Henk van Bergen.
Loes ging naast het rijden steeds meer lesgeven, zelfs in landen als Libanon, Engeland en Tsjechië, ondersteunde steeds meer jonge mensen en bekwaamde zich via de opleiding tot het hoogste Coach-niveau 5: “Dat heeft me heel veel gebracht: veel inzichten in het lesgeven, maar ook in de mentale begeleiding, echt een stap vooruit. Vooral ook de psychologische aspecten erachter, dat had ik vroeger nooit gedacht. Ik was zelf heel introvert, trad niet graag op de voorgrond. Gewoon uit angst: als ik iets raars zeg, vindt iedereen mij dom, dat soort gedachten. En nu draai ik m’n hand er niet voor om, omdat ik geleerd heb om aannames weg te nemen. Die aannames zie ik ook bij leerlingen: die jury vindt mij niet leuk, als ik lage punten haal vindt iedereen me een loser. Als we dan samen de protocollen vergelijken met een filmpje van de proef, dan blijken de cijfers heel realistisch. Of de begeleiding van jonge mensen die gepest worden. Ik heb het meegemaakt dat een meisjes in mijn les niet op Facebook durfde te zetten dat ze ergens gewonnen had omdat ze dan gepest werd in de klas. Bang om boven het maaiveld uit te komen. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren maar ik vind het wel een uitdaging om daaraan te werken met mensen.”
[caption id="attachment_168394" align="alignnone" width="1200"] Een klein gedeelte van de stal in Coevorden die nog steeds flink verbouwd wordt[/caption]
Om leerlingen goed en structureel te kunnen begeleiden heeft Loes haar eigen leerplan gemaakt: het Dressuur Trainings Traject: “Heb ik zelf gemaakt, geïnspireerd door de ORUN-opleiding waar ik ook les geef. Alleen, ik leid geen instructeurs op maar ruiters. Ze krijgen theorie, praktijklessen, wedstrijdbegeleiding, gastlessen op een heel breed gebied, zoals van een mental coach of een dierenarts, wat maar nodig is. En we gaan ook naar collega-instructeurs zoals Johan Hamminga, Tonnie Huberts of Beatrice Buchwald. Ik draai het nu voor het vierde jaar en ik kan veertig mensen een plek bieden.”
Paardensport is met de toenemende populariteit ook meer en meer onderwerp geworden van de maatschappelijke ontwikkelingen: “Diervriendelijk rijden, daar moeten we echt mee aan de gang als paardensporters en instructeurs. Kijk wat er gebeurt rond de Oostvaardersplassen: het is heel goed dat mensen begaan zijn met de dieren maar het heeft ook een heel andere kant, die zomaar door kan slaan. Dat het publiek zich af gaat vragen wat je eigenlijk doet op de rug van een paard. We moeten onze sport zo uitdragen dat we onze paarden als een edel dier behandelen. Terug naar een vriendelijk beeld, laten zien dat je met je paard samenwerkt. En laten we ons altijd bewust zijn dat echt heel de wereld meekijkt. Natuurlijk, ik heb ook hengsten gereden en die hebben af en toe een duidelijke hand nodig, daar ontkom je niet aan. Maar big brother is watching you!”
[caption id="attachment_168393" align="alignnone" width="1200"] Loes Corsel en Eric Naberink[/caption]
In 1996 belandde Loes op de plek in Coevorden waar ze sinds vier jaar samen met haar partner Eric Naberink het bedrijf heeft. Eric is groot geworden in de springsport, onder andere via de stal van Hans Horn en een verblijf in Indonesië, zit in de ledenraad van KWPN Drenthe en in het bestuur van de Verenigde Sportpaardenhandel Nederland en hij kent de handel van binnen en van buiten: “We waren allebei gescheiden en hadden het een en ander meegemaakt. We kenden elkaar natuurlijk wel uit het wereldje en van het een kwam snel het ander. We zijn hier samen gaan wonen in Coevorden en we hebben samen een mooi bedrijf waar heel veel mensen iets kunnen vinden: springen, dressuur, handelspaarden, het is er allemaal. En Eric is vooral ook degene die het spul steeds meer onder handen neemt. Ik noem hem weleens Bob de Bouwer. Of het nooit botst tussen handel en dressuur? Nou, dat is een keer gebeurd, verkocht ie een paard dat ik reed veel te vroeg. Toen heeft het er wel even geknald ja. Eric is van de handel, zodra dat woord in de lucht komt, moet alles wijken. Maar nu heb ik er twee in eigen bezit, daar kan ie dus niet aankomen. En verder zijn we heel gelukkig samen!”
Loes Corsel op Universal Horse Data
Loes Corsel is een meer dan vertrouwde naam in de Nederlandse dressuurwereld. Waarin ze overigens noodgedwongen terecht kwam. Tegenwoordig runt ze samen met partner Eric Naberink een dressuur-, spring-, handels- en africhtingsstal in Coevorden en richt ze zich meer en meer op de coaching van leerlingen, waarvoor ze zelfs met het Dressuur Trainings Traject een eigen leerplan heeft gemaakt.
Op haar 12e verhuisde Loes met haar ouders vanuit Hoevelaken mee naar het Drentse Oosterhesselen. Pony rijden deed ze tot die tijd keurig elke week op de manege in Soest maar in Drenthe kreeg ze al snel de kans om bij een boer een c-pony te rijden: “Dat bleek een goede pony te zijn en al snel was ik dubbel Z, dus springen en dressuur. Les kregen we op de ponyclub De Klenckeruiters in Oosterhesselen. De overgang van het midden van het land naar Drenthe viel heel erg mee omdat ik voor mijn gevoel wat ponyrijden betreft in de hemel terecht kwam. De goeie ouwe tijd, zeg maar, met alle pony’s op de vrachtwagen op concours, van ’s morgens 6 tot s’ avonds 6 onder de pannen, en met alle pony’s vastgebonden aan zo’n lang touw. Ik was niet zo groot en ik ben altijd op die c-pony blijven rijden, een d-pony heb ik nooit gehad.”
Pas op haar 18e stapte Loes over op een paard dat ze kreeg van haar ouders. Met deze Joost X Rosenberg-schimmel werd ze ook dubbel Z: “Dressuurles kreeg ik van Annekee Oostra, en springles kregen we gewoon op de club. Dat ging in het Z best goed, tot het paard een chronische blessure kreeg waardoor het beter was om niet meer te springen. Toen ben ik noodgedwongen maar in de dressuur verder gegaan en eigenlijk was dat de reden dat ik dressuurruiter ben geworden. Met de schimmel is het verder prima gegaan: we zijn KNF-indoorkampioen in Ermelo geworden met uiteindelijk ook klasseringen in de lichte tour. Hij deed gewoon wat ie moest doen.”
[caption id="attachment_168396" align="alignnone" width="374"] Loes Corsel werd in 2009 Drents kampioen Z2 met Ramazzotti[/caption]
Loes Corsel werd steeds meer een naam waar je vertrouwd terecht kon en steeds meer kwamen de aanvragen van eigenaren binnen om hun paard te rijden: “Dat begon vooral met aanvragen om IBOP-merries te rijden. Toen had je maar een datum: kregen we eind augustus de eerste paarden binnen, moest ik in november examen met ze doen. Zo is het begonnen. Ik huurde toen toch al snel een stuk of vijftien boxen bij Henk Kamping. Plus dat ik lesgaf, heel veel aan verenigingen.” In de tussentijd deed Loes na de mavo de havo en de meao: “Mijn ouders wilden dat ik een vak leerde. Ik heb drie maanden ergens gewerkt als secretaresse, toen dacht ik: bekiek het maar.”
In 1993, op haar 29e, vertrok ze naar de eigen accommodatie in Exloo, in de periode dat ze vanuit het Z2 steeds meer lichte tour ging rijden. Een van die paarden was de Pion-merrie Daula, uit de fokkerij van professor Ab Barneveld: “Die was van de familie Krol uit Balkbrug, aanvankelijk was het alleen de bedoeling dat ik de merrie op de UTV moest rijden. Ik kon haar uit blijven brengen en we werden ZZ zwaar kampioen, we hebben lichte tour gereden en toen werd ze naar Amerika verkocht waar ze Grand Prix heeft gelopen.” Begeleiding kreeg Loes in die tijd van Rien van der Schaft. Later, toen hengsten als Kimberley en Houston meer op haar pad kwamen voor de hengstencompetities en ze met een hengst als Havel zelfs ook Grand Prix reed, reisde ze naar Nijmegen voor les van Henk van Bergen.
Loes ging naast het rijden steeds meer lesgeven, zelfs in landen als Libanon, Engeland en Tsjechië, ondersteunde steeds meer jonge mensen en bekwaamde zich via de opleiding tot het hoogste Coach-niveau 5: “Dat heeft me heel veel gebracht: veel inzichten in het lesgeven, maar ook in de mentale begeleiding, echt een stap vooruit. Vooral ook de psychologische aspecten erachter, dat had ik vroeger nooit gedacht. Ik was zelf heel introvert, trad niet graag op de voorgrond. Gewoon uit angst: als ik iets raars zeg, vindt iedereen mij dom, dat soort gedachten. En nu draai ik m’n hand er niet voor om, omdat ik geleerd heb om aannames weg te nemen. Die aannames zie ik ook bij leerlingen: die jury vindt mij niet leuk, als ik lage punten haal vindt iedereen me een loser. Als we dan samen de protocollen vergelijken met een filmpje van de proef, dan blijken de cijfers heel realistisch. Of de begeleiding van jonge mensen die gepest worden. Ik heb het meegemaakt dat een meisjes in mijn les niet op Facebook durfde te zetten dat ze ergens gewonnen had omdat ze dan gepest werd in de klas. Bang om boven het maaiveld uit te komen. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren maar ik vind het wel een uitdaging om daaraan te werken met mensen.”
[caption id="attachment_168394" align="alignnone" width="1200"] Een klein gedeelte van de stal in Coevorden die nog steeds flink verbouwd wordt[/caption]
Om leerlingen goed en structureel te kunnen begeleiden heeft Loes haar eigen leerplan gemaakt: het Dressuur Trainings Traject: “Heb ik zelf gemaakt, geïnspireerd door de ORUN-opleiding waar ik ook les geef. Alleen, ik leid geen instructeurs op maar ruiters. Ze krijgen theorie, praktijklessen, wedstrijdbegeleiding, gastlessen op een heel breed gebied, zoals van een mental coach of een dierenarts, wat maar nodig is. En we gaan ook naar collega-instructeurs zoals Johan Hamminga, Tonnie Huberts of Beatrice Buchwald. Ik draai het nu voor het vierde jaar en ik kan veertig mensen een plek bieden.”
Paardensport is met de toenemende populariteit ook meer en meer onderwerp geworden van de maatschappelijke ontwikkelingen: “Diervriendelijk rijden, daar moeten we echt mee aan de gang als paardensporters en instructeurs. Kijk wat er gebeurt rond de Oostvaardersplassen: het is heel goed dat mensen begaan zijn met de dieren maar het heeft ook een heel andere kant, die zomaar door kan slaan. Dat het publiek zich af gaat vragen wat je eigenlijk doet op de rug van een paard. We moeten onze sport zo uitdragen dat we onze paarden als een edel dier behandelen. Terug naar een vriendelijk beeld, laten zien dat je met je paard samenwerkt. En laten we ons altijd bewust zijn dat echt heel de wereld meekijkt. Natuurlijk, ik heb ook hengsten gereden en die hebben af en toe een duidelijke hand nodig, daar ontkom je niet aan. Maar big brother is watching you!”
[caption id="attachment_168393" align="alignnone" width="1200"] Loes Corsel en Eric Naberink[/caption]
In 1996 belandde Loes op de plek in Coevorden waar ze sinds vier jaar samen met haar partner Eric Naberink het bedrijf heeft. Eric is groot geworden in de springsport, onder andere via de stal van Hans Horn en een verblijf in Indonesië, zit in de ledenraad van KWPN Drenthe en in het bestuur van de Verenigde Sportpaardenhandel Nederland en hij kent de handel van binnen en van buiten: “We waren allebei gescheiden en hadden het een en ander meegemaakt. We kenden elkaar natuurlijk wel uit het wereldje en van het een kwam snel het ander. We zijn hier samen gaan wonen in Coevorden en we hebben samen een mooi bedrijf waar heel veel mensen iets kunnen vinden: springen, dressuur, handelspaarden, het is er allemaal. En Eric is vooral ook degene die het spul steeds meer onder handen neemt. Ik noem hem weleens Bob de Bouwer. Of het nooit botst tussen handel en dressuur? Nou, dat is een keer gebeurd, verkocht ie een paard dat ik reed veel te vroeg. Toen heeft het er wel even geknald ja. Eric is van de handel, zodra dat woord in de lucht komt, moet alles wijken. Maar nu heb ik er twee in eigen bezit, daar kan ie dus niet aankomen. En verder zijn we heel gelukkig samen!”
Loes Corsel op Universal Horse Data
Loes Corsel werd in 2009 Drents kampioen Z2 met Ramazzotti[/caption]
Loes Corsel werd steeds meer een naam waar je vertrouwd terecht kon en steeds meer kwamen de aanvragen van eigenaren binnen om hun paard te rijden: “Dat begon vooral met aanvragen om IBOP-merries te rijden. Toen had je maar een datum: kregen we eind augustus de eerste paarden binnen, moest ik in november examen met ze doen. Zo is het begonnen. Ik huurde toen toch al snel een stuk of vijftien boxen bij Henk Kamping. Plus dat ik lesgaf, heel veel aan verenigingen.” In de tussentijd deed Loes na de mavo de havo en de meao: “Mijn ouders wilden dat ik een vak leerde. Ik heb drie maanden ergens gewerkt als secretaresse, toen dacht ik: bekiek het maar.”
In 1993, op haar 29e, vertrok ze naar de eigen accommodatie in Exloo, in de periode dat ze vanuit het Z2 steeds meer lichte tour ging rijden. Een van die paarden was de Pion-merrie Daula, uit de fokkerij van professor Ab Barneveld: “Die was van de familie Krol uit Balkbrug, aanvankelijk was het alleen de bedoeling dat ik de merrie op de UTV moest rijden. Ik kon haar uit blijven brengen en we werden ZZ zwaar kampioen, we hebben lichte tour gereden en toen werd ze naar Amerika verkocht waar ze Grand Prix heeft gelopen.” Begeleiding kreeg Loes in die tijd van Rien van der Schaft. Later, toen hengsten als Kimberley en Houston meer op haar pad kwamen voor de hengstencompetities en ze met een hengst als Havel zelfs ook Grand Prix reed, reisde ze naar Nijmegen voor les van Henk van Bergen.
Loes ging naast het rijden steeds meer lesgeven, zelfs in landen als Libanon, Engeland en Tsjechië, ondersteunde steeds meer jonge mensen en bekwaamde zich via de opleiding tot het hoogste Coach-niveau 5: “Dat heeft me heel veel gebracht: veel inzichten in het lesgeven, maar ook in de mentale begeleiding, echt een stap vooruit. Vooral ook de psychologische aspecten erachter, dat had ik vroeger nooit gedacht. Ik was zelf heel introvert, trad niet graag op de voorgrond. Gewoon uit angst: als ik iets raars zeg, vindt iedereen mij dom, dat soort gedachten. En nu draai ik m’n hand er niet voor om, omdat ik geleerd heb om aannames weg te nemen. Die aannames zie ik ook bij leerlingen: die jury vindt mij niet leuk, als ik lage punten haal vindt iedereen me een loser. Als we dan samen de protocollen vergelijken met een filmpje van de proef, dan blijken de cijfers heel realistisch. Of de begeleiding van jonge mensen die gepest worden. Ik heb het meegemaakt dat een meisjes in mijn les niet op Facebook durfde te zetten dat ze ergens gewonnen had omdat ze dan gepest werd in de klas. Bang om boven het maaiveld uit te komen. Ik heb dat zelf nooit zo ervaren maar ik vind het wel een uitdaging om daaraan te werken met mensen.”
[caption id="attachment_168394" align="alignnone" width="1200"] Een klein gedeelte van de stal in Coevorden die nog steeds flink verbouwd wordt[/caption]
Om leerlingen goed en structureel te kunnen begeleiden heeft Loes haar eigen leerplan gemaakt: het Dressuur Trainings Traject: “Heb ik zelf gemaakt, geïnspireerd door de ORUN-opleiding waar ik ook les geef. Alleen, ik leid geen instructeurs op maar ruiters. Ze krijgen theorie, praktijklessen, wedstrijdbegeleiding, gastlessen op een heel breed gebied, zoals van een mental coach of een dierenarts, wat maar nodig is. En we gaan ook naar collega-instructeurs zoals Johan Hamminga, Tonnie Huberts of Beatrice Buchwald. Ik draai het nu voor het vierde jaar en ik kan veertig mensen een plek bieden.”
Paardensport is met de toenemende populariteit ook meer en meer onderwerp geworden van de maatschappelijke ontwikkelingen: “Diervriendelijk rijden, daar moeten we echt mee aan de gang als paardensporters en instructeurs. Kijk wat er gebeurt rond de Oostvaardersplassen: het is heel goed dat mensen begaan zijn met de dieren maar het heeft ook een heel andere kant, die zomaar door kan slaan. Dat het publiek zich af gaat vragen wat je eigenlijk doet op de rug van een paard. We moeten onze sport zo uitdragen dat we onze paarden als een edel dier behandelen. Terug naar een vriendelijk beeld, laten zien dat je met je paard samenwerkt. En laten we ons altijd bewust zijn dat echt heel de wereld meekijkt. Natuurlijk, ik heb ook hengsten gereden en die hebben af en toe een duidelijke hand nodig, daar ontkom je niet aan. Maar big brother is watching you!”
[caption id="attachment_168393" align="alignnone" width="1200"] Loes Corsel en Eric Naberink[/caption]
In 1996 belandde Loes op de plek in Coevorden waar ze sinds vier jaar samen met haar partner Eric Naberink het bedrijf heeft. Eric is groot geworden in de springsport, onder andere via de stal van Hans Horn en een verblijf in Indonesië, zit in de ledenraad van KWPN Drenthe en in het bestuur van de Verenigde Sportpaardenhandel Nederland en hij kent de handel van binnen en van buiten: “We waren allebei gescheiden en hadden het een en ander meegemaakt. We kenden elkaar natuurlijk wel uit het wereldje en van het een kwam snel het ander. We zijn hier samen gaan wonen in Coevorden en we hebben samen een mooi bedrijf waar heel veel mensen iets kunnen vinden: springen, dressuur, handelspaarden, het is er allemaal. En Eric is vooral ook degene die het spul steeds meer onder handen neemt. Ik noem hem weleens Bob de Bouwer. Of het nooit botst tussen handel en dressuur? Nou, dat is een keer gebeurd, verkocht ie een paard dat ik reed veel te vroeg. Toen heeft het er wel even geknald ja. Eric is van de handel, zodra dat woord in de lucht komt, moet alles wijken. Maar nu heb ik er twee in eigen bezit, daar kan ie dus niet aankomen. En verder zijn we heel gelukkig samen!”
Loes Corsel op Universal Horse Data