Enkele dagen geleden raakte bekend dat Pieter Devos zijn Espoir (v. Surcouf de Revel) op pensioen zet op 17-jarige leeftijd. In een emotionele video vertelt hij hoe hij en de ruin een team werden en over die éne wedstrijd waar hij nog steeds spijt van heeft. "Eigenlijk is Espoir het levende bewijs dat alles mogelijk is als je jouw paard goed kent en maar in hem gelooft", gaat Devos van start.
"Ik herinner mij het moment dat ik Espoir voor de eerste keer zag nog erg goed", gaat Devos van start. Ik heb alles in het werk gesteld om hem te kunnen kopen of rijden", lacht hij. "Als ik een paard rijd, moet ik meteen een klik hebben en bij Espoir had ik dat zal vanaf het moment dat ik hem voor de eerste keer zag. Zijn eigenaar, Bart Vandecasteele, bleef echter wat tegen strubbelen in het begin. Ik had hem al een paar keer over Espoir aangesproken maar happen deed hij niet meteen. Het enige wat ik op dat moment dus kon doen, was geduldig afwachten", lacht Devos.
Bart Vandecasteele, die vandaag nog steeds mede-eigenaar van de ruin is, bevestigt dat: "Ik weet nog dat Pieter in Chantilly van zijn paard sprong om Espoir de tzien springen. Hij vroeg meteen of het paard te koop was, waarop ik geantwoord heb 'niet vandaag'. Ik wilde mijn ruiter op dat moment nog de kans geven om het Belgisch kampioenschap met hem te rijden. Ik heb Pieter dus verteld dat ik wilde wachten op het BK en dat we daarna konden samenzitten".
En zo geschiedde: "Ik had Espoir tijdens de finale van het BK zien springen en was nog steeds verliefd op hem", vertelt Devos. "Op dat moment is Bart naar bij toegekomen met de melding dat hij klaar was om samen te werken en rond de tafel te gaan zitten. Het enige wat ik op dat moment kon denken, was 'YES'", glimlacht Devos. "Ik was al 1,5 jaar op dat paard aan het wachten en dat betekende meteen ook het begin van ons verhaal. Vanaf het eerste moment dat ik in het zadel plaatsnam, voelde ik dat Espoir erg speciaal was. Hij was extreem voorzichtig, wat ook betekende dat hij erg gespannen en gestresseerd kon zijn. Ik heb dan ook de tijd genomen om hem te leren kennen voordat we de opstap naar het hoogste niveau maakten".
"Ons eerste grote succes was tijdens de Grand Prix van Luik, ik denk dat het op de moment een CSI4* Grand Prix was", gaat Devos verder. "Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat we zo snel zo een mooie prestatie zouden neerzetten. De Grand Prix van Luik betekende de echte lancering van onze carrière. Ik kwam dat jaar aan de start van het EK on Göteborg. Wat hij daar deed, was echt ongelooflijk. Ik herinnerde mij nog het moment dat hij struikelde na nummer zes, een hoge, brede oxer. Ik lag bijna op de grond en Espoir zat op zijn knieën maar hij sprong meteen weer recht en deed alsof er niets gebeurd was. Dat toonde zijn vechtlust. De meeste paarden zouden het op dat moment opgegeven hebben maar hij bleef gaan en kon zelfs de nul behouden. Achteraf vroeg ik mij vooral af hoe hij dat gedaan had. Hij wilde echt nul springen en de finish behalen. Zijn mentaliteit was extreem goed".
"Of ik ergens spijt van heb? Ja", bekent Devos. "Ik heb spijt van zijn laatste grote Grand Prix, namelijk die van Genève in 2019. We konden de nul behouden in het basisparcours en moesten als één van de laatste combinaties van start in de barrage. Ik wist op dat moment dat het waarschijnlijk één van zijn laatste Grand Prix' op het hoogste niveau zou zijn en wilde dus erg graag winnen. Niet per se voor mij, maar Espoir verdiende het echt op daar te winnen. Ik wilde ons als combinatie nog één keer bewijzen. Daarom besloot ik er vol voor te gaan. Op de laatste hindernis viel hij echter wat naar rechts, waardoor hij een springfout kreeg. Ik had hem toen gewoon wat meer naar links moeten houden. Ik vind het nog steeds jammer dat dat toen niet gelukt is", besluit Devos.
Bron: Devos Stables
"Ik herinner mij het moment dat ik Espoir voor de eerste keer zag nog erg goed", gaat Devos van start. Ik heb alles in het werk gesteld om hem te kunnen kopen of rijden", lacht hij. "Als ik een paard rijd, moet ik meteen een klik hebben en bij Espoir had ik dat zal vanaf het moment dat ik hem voor de eerste keer zag. Zijn eigenaar, Bart Vandecasteele, bleef echter wat tegen strubbelen in het begin. Ik had hem al een paar keer over Espoir aangesproken maar happen deed hij niet meteen. Het enige wat ik op dat moment dus kon doen, was geduldig afwachten", lacht Devos.
Bart Vandecasteele, die vandaag nog steeds mede-eigenaar van de ruin is, bevestigt dat: "Ik weet nog dat Pieter in Chantilly van zijn paard sprong om Espoir de tzien springen. Hij vroeg meteen of het paard te koop was, waarop ik geantwoord heb 'niet vandaag'. Ik wilde mijn ruiter op dat moment nog de kans geven om het Belgisch kampioenschap met hem te rijden. Ik heb Pieter dus verteld dat ik wilde wachten op het BK en dat we daarna konden samenzitten".
En zo geschiedde: "Ik had Espoir tijdens de finale van het BK zien springen en was nog steeds verliefd op hem", vertelt Devos. "Op dat moment is Bart naar bij toegekomen met de melding dat hij klaar was om samen te werken en rond de tafel te gaan zitten. Het enige wat ik op dat moment kon denken, was 'YES'", glimlacht Devos. "Ik was al 1,5 jaar op dat paard aan het wachten en dat betekende meteen ook het begin van ons verhaal. Vanaf het eerste moment dat ik in het zadel plaatsnam, voelde ik dat Espoir erg speciaal was. Hij was extreem voorzichtig, wat ook betekende dat hij erg gespannen en gestresseerd kon zijn. Ik heb dan ook de tijd genomen om hem te leren kennen voordat we de opstap naar het hoogste niveau maakten".
"Ons eerste grote succes was tijdens de Grand Prix van Luik, ik denk dat het op de moment een CSI4* Grand Prix was", gaat Devos verder. "Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat we zo snel zo een mooie prestatie zouden neerzetten. De Grand Prix van Luik betekende de echte lancering van onze carrière. Ik kwam dat jaar aan de start van het EK on Göteborg. Wat hij daar deed, was echt ongelooflijk. Ik herinnerde mij nog het moment dat hij struikelde na nummer zes, een hoge, brede oxer. Ik lag bijna op de grond en Espoir zat op zijn knieën maar hij sprong meteen weer recht en deed alsof er niets gebeurd was. Dat toonde zijn vechtlust. De meeste paarden zouden het op dat moment opgegeven hebben maar hij bleef gaan en kon zelfs de nul behouden. Achteraf vroeg ik mij vooral af hoe hij dat gedaan had. Hij wilde echt nul springen en de finish behalen. Zijn mentaliteit was extreem goed".
"Of ik ergens spijt van heb? Ja", bekent Devos. "Ik heb spijt van zijn laatste grote Grand Prix, namelijk die van Genève in 2019. We konden de nul behouden in het basisparcours en moesten als één van de laatste combinaties van start in de barrage. Ik wist op dat moment dat het waarschijnlijk één van zijn laatste Grand Prix' op het hoogste niveau zou zijn en wilde dus erg graag winnen. Niet per se voor mij, maar Espoir verdiende het echt op daar te winnen. Ik wilde ons als combinatie nog één keer bewijzen. Daarom besloot ik er vol voor te gaan. Op de laatste hindernis viel hij echter wat naar rechts, waardoor hij een springfout kreeg. Ik had hem toen gewoon wat meer naar links moeten houden. Ik vind het nog steeds jammer dat dat toen niet gelukt is", besluit Devos.
Bron: Devos Stables