Harry Wouters van de Oudenweijer was één van de bekendste springruiters uit de na-oorlogse periode.Hij won tal van prijzen al springruiter. De Volkskrant schreef een portret over deze ruiter die in de Nederlandse geschiedenisboeken vereeuwigd staat.
Harry Wouters was de eerste winnaar van Jumping Amsterdam in 1958 en won onder andere de Grand Prix van de Stad Rotterdam tijdens het CHIO. In 1976 werd hij Nederlands kampioen. Nog een jaar later won hij samen met Henk Nooren, Anton Ebben en Johan Heins teamgoud op de Europese kampioenschappen. Heins noemt hem één van de voortrekkers van de sport: "Hij was zijn tijd ver vooruit met het kiezen van de beste paarden. Nu is dat algemeen ingeburgerd maar dat was in die tijd zeker nog niet het geval. Na 1982 zei hij zijn sportieve carrière vaarwel en begon hij als paardenhandelaar, parcoursbouwer, chef d'équipe en coach, onder meer in Oostenrijk. Hij overleed op 7 april. "Hij is niet getest, maar het is vrijwel zeker Corona geweest", aldus zijn zoon Patrick.
"Papa had een enorme liefde voor dieren", gaat hij verder. "Al snel bleek dat hij talent had als ruiter. Zijn allereerste wedstrijdpaard kreeg hij van ritmeester Gruppelaar, zodat hij aan concoursen kon gaan meedoen. Daar kwam hij in contact met Dirk Barlagen, die hem Leutnant ter beschikking stelde. Dit is ook het paard waarmee hij in 1958 op Jumping Amsterdam won. Daar is ieder jaar nog een trap met de namen van de winnaars, mijn vader zijn naam staat op de eerste trede".
"Het was zeker niet makkelijk om professioneel wouter te worden. Als hij succes had met een paard, werd dat paard vaak door de eigenaar verkocht. Zo had hij bijvoorbeeld graag deelgenomen aan de Olympische Spelen van 1980 maar vlak daarvoor werd zijn paard verkocht. Rijk is papa er niet van geworden. In die tijd waren er geen grote bedragen te winnen maar eerder een afzuigkap of casetterecorder", lacht Patrick. "Hij was sowieso een betere paardenman dan een zakenman".
Harry Wouters was de eerste winnaar van Jumping Amsterdam in 1958 en won onder andere de Grand Prix van de Stad Rotterdam tijdens het CHIO. In 1976 werd hij Nederlands kampioen. Nog een jaar later won hij samen met Henk Nooren, Anton Ebben en Johan Heins teamgoud op de Europese kampioenschappen. Heins noemt hem één van de voortrekkers van de sport: "Hij was zijn tijd ver vooruit met het kiezen van de beste paarden. Nu is dat algemeen ingeburgerd maar dat was in die tijd zeker nog niet het geval. Na 1982 zei hij zijn sportieve carrière vaarwel en begon hij als paardenhandelaar, parcoursbouwer, chef d'équipe en coach, onder meer in Oostenrijk. Hij overleed op 7 april. "Hij is niet getest, maar het is vrijwel zeker Corona geweest", aldus zijn zoon Patrick.
"Papa had een enorme liefde voor dieren", gaat hij verder. "Al snel bleek dat hij talent had als ruiter. Zijn allereerste wedstrijdpaard kreeg hij van ritmeester Gruppelaar, zodat hij aan concoursen kon gaan meedoen. Daar kwam hij in contact met Dirk Barlagen, die hem Leutnant ter beschikking stelde. Dit is ook het paard waarmee hij in 1958 op Jumping Amsterdam won. Daar is ieder jaar nog een trap met de namen van de winnaars, mijn vader zijn naam staat op de eerste trede".
"Het was zeker niet makkelijk om professioneel wouter te worden. Als hij succes had met een paard, werd dat paard vaak door de eigenaar verkocht. Zo had hij bijvoorbeeld graag deelgenomen aan de Olympische Spelen van 1980 maar vlak daarvoor werd zijn paard verkocht. Rijk is papa er niet van geworden. In die tijd waren er geen grote bedragen te winnen maar eerder een afzuigkap of casetterecorder", lacht Patrick. "Hij was sowieso een betere paardenman dan een zakenman".