"Ik wist dat als ik het niet zou verpesten, ik een goede kans had om te winnen", gaat Skelton van start. "Big Star raakte zelden een balk aan. De eerste dag kreeg ik een fout in de driesprong maar die fout was volledig aan mijzelf te wijten. Hij had ook sinds 2013 geen parcours van dat kaliber meer gesprongen sinds hij in 2013 de Grand Prix in Aken won. De eerste dag van de Olympische Spelen was zijn elfde parcours dat jaar. Met een ander paard had ik dat wellicht niet kunnen/durven doen. Hij had over het algemeen weinig wedstrijdritme nodig, het volstond om hem thuis in het werk te houden. Ik besef dat dit een risico was en met een ander paard was dit mij nooit gelukt". 

Big Star en Skelton waren dan ook al jarenlang een team: "Ik kreeg hem als jong paard onder het zadel en voelde meteen dat hij speciaal was", vertelt Skelton. "Als je zo lang met een paard kan samenwerken, heb je natuurlijk alle tijd om elkaar goed te leren kennen. De Olympische titel was echt het hoogtepunt van onze samenwerking". 

Video: Skelton en Big Star in een rubriek voor 6-jarige paarden 

"Ik besefte pas dat ik gewonnen had toen Eric Lamaze gereden had", lacht Skelton. "Eric had op dat moment al zo veel overwinningen met Fine Lady 5 op zijn naam staan. Ik zag haar niet echt als het 'Olympische paard' maar hij is een geweldige ruiter. Hij haalde alles uit haar en zijn paard deed echt haar best voor hem. Ik denk dat alles gelopen is zoals het moest lopen en dat mijn tijd eindelijk gekomen was". 

Terwijl de overige ruiters sprongen, bleef Nick op Big Star zitten. "Normaal stap ik af, ga kijken, maar tegen de tijd dat ik buitenkwam was de volgende al binnen, dus ik dacht dat het geen zin had. Wat moest ik er aan doen? Ik kon net zo goed blijven zitten en naar het publiek luisteren". 


Video: De 'winning round' van Skelton en Big Star tijdens de Olympische Spelen van Rio in 2016


Bron: The Horse Magazine