Ludger Beerbaum is één van de levende legendes van de sport. Hij is al jarenlang een vaste waarde in het Duitse team en heeft al verschillende wereldbekerfinales, Europese kampioenschappen en Olympische Spelen op zijn palmares. Toch had het geen haar gescheeld of hij was helemaal geen ruiter geworden: "Als kleine jongen was ik eigenlijk bang van paarden", vertelt hij.
"Als kleine jongen was ik eigenlijk bang bang paarden", lacht Beerbaum. "Het had dus geen haar gescheeld of ik was zelfs nooit beginnen paardrijden. Op mijn zesde kreeg ik een pony maar die beet mij. De liefde tussen hem en mij was dus snel bekoeld. Ik moest toen jarenlang niets van paarden weten tot ik op mijn tiende met een vriend van me meeging naar een manege. Ik bracht daar regelmatig tijd door en keek hoe hij reed. Het is zo dat ik besloot om het nog een kans te geven", gaat hij verder.
"Ik heb ook lang geloofd dat ik niet goed genoeg was om het te maken op het hogere niveau. Ik denk dat het kantelmoment op dat gebied op mijn zeventiende kwam, toen ik Duits kampioen bij de Junioren werd. Ik heb toen pas beseft dat ik wel goed genoeg was". Toch verliep de start van zijn carrière niet van een leien dakje: "Mijn ouders wilden vooral dat ik een 'echte' job zocht wat vaak tot discussies geleid heeft. Ik ben zelfs begonnen met een opleiding aan de universiteit: ik studeerde er economie. Na vier semesters heb ik het echter met mijn ouders op een akkoordje kunnen gooien. Ik nam een 'gap year' om mij volledig op de paarden te focussen. Als ik dan merkte dat ik het niet kon maken in de paardensport, zou ik terug gaan studeren, beloofde ik aan mijn ouders. De rest is geschiedenis', lacht de Duitser.
Bron: Stars in the Spotlight
"Als kleine jongen was ik eigenlijk bang bang paarden", lacht Beerbaum. "Het had dus geen haar gescheeld of ik was zelfs nooit beginnen paardrijden. Op mijn zesde kreeg ik een pony maar die beet mij. De liefde tussen hem en mij was dus snel bekoeld. Ik moest toen jarenlang niets van paarden weten tot ik op mijn tiende met een vriend van me meeging naar een manege. Ik bracht daar regelmatig tijd door en keek hoe hij reed. Het is zo dat ik besloot om het nog een kans te geven", gaat hij verder.
"Ik heb ook lang geloofd dat ik niet goed genoeg was om het te maken op het hogere niveau. Ik denk dat het kantelmoment op dat gebied op mijn zeventiende kwam, toen ik Duits kampioen bij de Junioren werd. Ik heb toen pas beseft dat ik wel goed genoeg was". Toch verliep de start van zijn carrière niet van een leien dakje: "Mijn ouders wilden vooral dat ik een 'echte' job zocht wat vaak tot discussies geleid heeft. Ik ben zelfs begonnen met een opleiding aan de universiteit: ik studeerde er economie. Na vier semesters heb ik het echter met mijn ouders op een akkoordje kunnen gooien. Ik nam een 'gap year' om mij volledig op de paarden te focussen. Als ik dan merkte dat ik het niet kon maken in de paardensport, zou ik terug gaan studeren, beloofde ik aan mijn ouders. De rest is geschiedenis', lacht de Duitser.
Bron: Stars in the Spotlight