Corona. Bubbels. Social Distancing. Stuk voor stuk woorden die tot nu toe 2020 beheerst hebben. Waar iedereen in januari vol goede moed aan het nieuwe jaar begonnen was, is die moed bij velen van ons ondertussen ver in de schoenen gezakt. 2020 zal een jaar zijn dat de geschiedenisboeken zal ingaan, zoveel is zeker. Of ik het ondertussen beu ben om deel uit te maken van een gigantische historische gebeurtenis? Uiteraard.
Dat Corona niet enkel een groot effect heeft op ons dagelijkse en sociale leven (please let me hug someone) maar ook op onze sport, is al langer duidelijk. Momenteel is het voor professionelen nog steeds mogelijk om competities te springen. Al stel ik mij luidop de vraag hoe lang dit nog zo zal zijn. Ik zag op sociale media verschillende reacties verschijnen waarin het ‘niet eerlijk’ was dat professionelen wel nog wedstrijden mogen rijden en amateurs niet. ‘Want amateurs en professionele ruiters rijden anders toch ook door elkaar’. Klopt. Maar wat sommige amateurs uit het oog lijken te verliezen, is dat professionele ruiters hun inkomsten voor een groot deel afhangen van handel en dat het zonder wedstrijden nu eenmaal moeilijker is om een paard te verkopen. Eerlijk? Ook ik was helemaal klaar om vol goede moed aan het indoor seizoen te beginnen maar als het feit dat ik momenteel niet mag springen, betekent dat de sport kan blijven draaien, zet ik graag een stap opzij.
Ook zag ik verschillende opmerkingen dat ‘voetballers meer mogen dan ruiters’. Zij vieren nog steeds hun doelpunten met group-hugs en lijken zich niets van de social distancing aan te trekken. Dat deze beelden bij iedereen die nood heeft aan een groepsknuffel of een avondje thuis in het gezelschap van elf vrienden, in het verkeerde keelgat schieten, kan ik begrijpen. Wat we echter lijken te vergeten, is dat ook dit professionele topsporters zijn die vrijwel elke dag samen zijn en samen trainen.
“Paardrijden is nu eenmaal geen voetbal”. Dat klopt. Maar eigenlijk mogen we van geluk spreken. Steve Guerdat haalde dit ook al aan: “We werken met levende dieren en daardoor zullen we, ook tijdens de coronacrisis, altijd de kans blijven krijgen om onze hobby op een bepaalde manier uit te oefenen”. Ik volg zijn redenering. Want ook al ziet alles er momenteel erg somber uit, we mogen wel nog bij onze paarden zijn. We mogen misschien niet op wedstrijd maar we kunnen nog in openlucht trainen. We kunnen nog met onze paarden bezig zijn. Andere sporters hebben nu vaak niet meer de kans om hun hobby uit te oefenen.
Daarom: “Paardrijden is nu eenmaal geen voetbal, het is zo veel meer en zo veel mooier”. Het zijn moeilijke tijden, voor iedereen. Maar laten we nu even niemand met de vinger wijzen. Laten we allemaal ons best doen om de Coronacijfers zo snel mogelijk weer onder controle te krijgen. Want hoe sneller dit over is, hoe sneller we weer van start kunnen. Hoe sneller dit over is, hoe sneller onze sport weer op een normale manier kan plaatsvinden. Hoe sneller dit over is, hoe sneller bubbels weer geassocieerd zullen worden met de champagne die we drinken na een klinkende overwinning. Want eerlijk, dat willen we toch eigenlijk allemaal?
-DN
Dat Corona niet enkel een groot effect heeft op ons dagelijkse en sociale leven (please let me hug someone) maar ook op onze sport, is al langer duidelijk. Momenteel is het voor professionelen nog steeds mogelijk om competities te springen. Al stel ik mij luidop de vraag hoe lang dit nog zo zal zijn. Ik zag op sociale media verschillende reacties verschijnen waarin het ‘niet eerlijk’ was dat professionelen wel nog wedstrijden mogen rijden en amateurs niet. ‘Want amateurs en professionele ruiters rijden anders toch ook door elkaar’. Klopt. Maar wat sommige amateurs uit het oog lijken te verliezen, is dat professionele ruiters hun inkomsten voor een groot deel afhangen van handel en dat het zonder wedstrijden nu eenmaal moeilijker is om een paard te verkopen. Eerlijk? Ook ik was helemaal klaar om vol goede moed aan het indoor seizoen te beginnen maar als het feit dat ik momenteel niet mag springen, betekent dat de sport kan blijven draaien, zet ik graag een stap opzij.
Ook zag ik verschillende opmerkingen dat ‘voetballers meer mogen dan ruiters’. Zij vieren nog steeds hun doelpunten met group-hugs en lijken zich niets van de social distancing aan te trekken. Dat deze beelden bij iedereen die nood heeft aan een groepsknuffel of een avondje thuis in het gezelschap van elf vrienden, in het verkeerde keelgat schieten, kan ik begrijpen. Wat we echter lijken te vergeten, is dat ook dit professionele topsporters zijn die vrijwel elke dag samen zijn en samen trainen.
“Paardrijden is nu eenmaal geen voetbal”. Dat klopt. Maar eigenlijk mogen we van geluk spreken. Steve Guerdat haalde dit ook al aan: “We werken met levende dieren en daardoor zullen we, ook tijdens de coronacrisis, altijd de kans blijven krijgen om onze hobby op een bepaalde manier uit te oefenen”. Ik volg zijn redenering. Want ook al ziet alles er momenteel erg somber uit, we mogen wel nog bij onze paarden zijn. We mogen misschien niet op wedstrijd maar we kunnen nog in openlucht trainen. We kunnen nog met onze paarden bezig zijn. Andere sporters hebben nu vaak niet meer de kans om hun hobby uit te oefenen.
Daarom: “Paardrijden is nu eenmaal geen voetbal, het is zo veel meer en zo veel mooier”. Het zijn moeilijke tijden, voor iedereen. Maar laten we nu even niemand met de vinger wijzen. Laten we allemaal ons best doen om de Coronacijfers zo snel mogelijk weer onder controle te krijgen. Want hoe sneller dit over is, hoe sneller we weer van start kunnen. Hoe sneller dit over is, hoe sneller onze sport weer op een normale manier kan plaatsvinden. Hoe sneller dit over is, hoe sneller bubbels weer geassocieerd zullen worden met de champagne die we drinken na een klinkende overwinning. Want eerlijk, dat willen we toch eigenlijk allemaal?
-DN